een dag in het ziekenhuis
Door: Petra
Blijf op de hoogte en volg petra
16 Augustus 2010 | Oeganda, Kampala
Uganda 5
Even een berichtje tussendoor, waarvan ik vond dat ik er even over moest schrijven.
Bij Sander in het guesthouse hebben we moeder Mariette en dochter Jorien ontmoet. Zij komen uit Nederland en werken allebei op de kraam/couveuse afdeling in een ziekenhuis. Twee jaar geleden hebben zij hier vrijwilligerswerk gedaan en kort daarna hebben ze via hun stichting: “een betere start” allerlei bedrijven en ziekenhuizen benadert om couveuses, medische apparatuur, kinderkleding, dekentjes, sokjes enz in te zamelen. Een hels karwei want ze kregen heel veel reacties. Zij hebben alles met een zeecontainer laten vervoeren. Alles zou al een maand eerder afgeleverd worden maar helaas het duurde wat langer dus Mariette en Jorien zijn extra teruggekomen om ervoor te zorgen dat alles hier op de goede plaats terecht zou komen.
Nico heeft ook een dagje mee geholpen om alles te sorteren terwijl ik in Nansana was. Vandaag (maandag) zouden ze alles afleveren (5 couveuses, kleding, uniformen enz). Wij zijn vandaag meegegaan om hen te helpen. Dus eerst moesten uit de bus van Sander de stoelen worden uitgehaald om alles te kunnen vervoeren. Daar gingen we dus de eerste keer vol geladen met spullen. De eerste bewaker wilde natuurlijk weten wat we allemaal bij hadden, toen hij zag dat er veel kinderkleertjes bij waren vertelde hij dat hij ook een baby boy had, dus we hebben hem wat gegeven. Toen naar de couveuse afdeling. Ik heb samen met Mariette en Jorien daar kleertjes uit staan delen aan de vrouwen die net bevallen waren en die hun kind in de couveuse hadden liggen. De bestaande couveuses werkte echter geen van allen en werden gewoon gebruikt als bedjes. Positief was echter wel dat volgens Mariette en Jorien alles er heel wat beter uit zag als twee jaar geleden. De situatie was er dus wel beter op geworden. Maar ik moet zeggen ik vond het nog steeds heel zorgwekkend, infuusslangen over de grond, verlengsnoeren, heel veel mensen, stapels schoenen voor de deur. Deze moet je nl. uit doen i.v.m. hygiene?!
In Nederland is natuurlijk een couveuse afdeling al heel indrukwekkend, maar hier is het echt niet te geloven. Er zijn zoveel te vroeg geboren babytjes. En je weet dat veel kindjes gewoon geen schijn van kans hebben. Ik zag een kindje met een waterhoofd, het hoofdje was groter dan het hele lijfje. Ook zijn sommige kindjes net aapjes, ik weet dat het heel oneerbiedig klinkt maar de kindje zijn zo klein, zo groot als mijn hand en vol met zwarte haren. Soms liggen er twee kindjes in een couveuse. Op een tafeltje lagen dekentjes en dossiers en daartussen twee hele kleintjes. In een teil lagen de babylijkjes omwikkeld door doeken. Meestal zien de vrouwen hun kindjes nog niet eens, soms worden deze kindjes meegegeven met moeders en die mogen ze dan nog begraven. Ook alle verhalen van Mariette en Jorien maakte zo’n indruk, niet te geloven. Ook een moeder kwam me halen om me te bedanken voor de kleertjes en ze wilde mij haar zoon laten zien. Te klein, te zwak. Verschrikkelijk. Ze was zo trots terwijl de kans zo klein is dat dit kindje kan overleven.
Ik heb een tijdje buiten gestaan omdat ik moest wachten op Nico en Sander die met de tweede lading zouden komen. Wat je dan allemaal ziet, niet te geloven. Mensen die gestorven zijn worden op een brancard naar buiten gebracht en er komt een ijzeren kap overheen (dezelfde kap die je bij ons ziet bij boerderijen als ze het dode vee komen halen). Ik heb een tijdje lang zo moeten huilen. Je went nooit aan deze mensonterende dingen in Afrika. Ook kwamen er twee trucks binnen met politie. Onder de banken lagen twee arrestanten die onder het bloed als vee uit die truck getrokken werden om letterlijk op een brancard gegooid te worden.
Woensdag gaan Mariette en Jorien terug naar het Mulago hospital om alles uit te leggen over de couveuses. We zijn vanmiddag ook nog naar de kinderafdeling gegaan om daar zakken vol pampers en luiers af te geven. Ook daar is het indrukwekkend, ouders slapen op de grond tussen de kinderbedjes in met eten en met hun andere kinderen.
Morgen gaan Mariette en Jorien samen met Sander en Sara de rest van de kinderkleertjes verkopen in het dorp waar Sara een schooltje heeft. Ze willen niet alles weggeven omdat je dan als een sinterklaas bezig bent. Ze moeten iets voor de kleding betalen.
Ik ben erg benieuwd hoe dat allemaal zal gaan. Alles bij elkaar een indrukwekkende, leerzame maar vooral dankbare dag. Weer dat kleine spatje op die gloeiende plaat.
Vandaag afscheid genomen van Sander, Sara en Mariette en Jorien. Fijn om zulke mensen te ontmoeten. Een volgende keer in Uganda zullen we zeker hier zeker weer terug komen.
Morgen vertrekken we dus echt naar de Sese, even bijkomen van alle indrukken, gesprekken maar vooral genieten van deze geweldige tijd.
Even een berichtje tussendoor, waarvan ik vond dat ik er even over moest schrijven.
Bij Sander in het guesthouse hebben we moeder Mariette en dochter Jorien ontmoet. Zij komen uit Nederland en werken allebei op de kraam/couveuse afdeling in een ziekenhuis. Twee jaar geleden hebben zij hier vrijwilligerswerk gedaan en kort daarna hebben ze via hun stichting: “een betere start” allerlei bedrijven en ziekenhuizen benadert om couveuses, medische apparatuur, kinderkleding, dekentjes, sokjes enz in te zamelen. Een hels karwei want ze kregen heel veel reacties. Zij hebben alles met een zeecontainer laten vervoeren. Alles zou al een maand eerder afgeleverd worden maar helaas het duurde wat langer dus Mariette en Jorien zijn extra teruggekomen om ervoor te zorgen dat alles hier op de goede plaats terecht zou komen.
Nico heeft ook een dagje mee geholpen om alles te sorteren terwijl ik in Nansana was. Vandaag (maandag) zouden ze alles afleveren (5 couveuses, kleding, uniformen enz). Wij zijn vandaag meegegaan om hen te helpen. Dus eerst moesten uit de bus van Sander de stoelen worden uitgehaald om alles te kunnen vervoeren. Daar gingen we dus de eerste keer vol geladen met spullen. De eerste bewaker wilde natuurlijk weten wat we allemaal bij hadden, toen hij zag dat er veel kinderkleertjes bij waren vertelde hij dat hij ook een baby boy had, dus we hebben hem wat gegeven. Toen naar de couveuse afdeling. Ik heb samen met Mariette en Jorien daar kleertjes uit staan delen aan de vrouwen die net bevallen waren en die hun kind in de couveuse hadden liggen. De bestaande couveuses werkte echter geen van allen en werden gewoon gebruikt als bedjes. Positief was echter wel dat volgens Mariette en Jorien alles er heel wat beter uit zag als twee jaar geleden. De situatie was er dus wel beter op geworden. Maar ik moet zeggen ik vond het nog steeds heel zorgwekkend, infuusslangen over de grond, verlengsnoeren, heel veel mensen, stapels schoenen voor de deur. Deze moet je nl. uit doen i.v.m. hygiene?!
In Nederland is natuurlijk een couveuse afdeling al heel indrukwekkend, maar hier is het echt niet te geloven. Er zijn zoveel te vroeg geboren babytjes. En je weet dat veel kindjes gewoon geen schijn van kans hebben. Ik zag een kindje met een waterhoofd, het hoofdje was groter dan het hele lijfje. Ook zijn sommige kindjes net aapjes, ik weet dat het heel oneerbiedig klinkt maar de kindje zijn zo klein, zo groot als mijn hand en vol met zwarte haren. Soms liggen er twee kindjes in een couveuse. Op een tafeltje lagen dekentjes en dossiers en daartussen twee hele kleintjes. In een teil lagen de babylijkjes omwikkeld door doeken. Meestal zien de vrouwen hun kindjes nog niet eens, soms worden deze kindjes meegegeven met moeders en die mogen ze dan nog begraven. Ook alle verhalen van Mariette en Jorien maakte zo’n indruk, niet te geloven. Ook een moeder kwam me halen om me te bedanken voor de kleertjes en ze wilde mij haar zoon laten zien. Te klein, te zwak. Verschrikkelijk. Ze was zo trots terwijl de kans zo klein is dat dit kindje kan overleven.
Ik heb een tijdje buiten gestaan omdat ik moest wachten op Nico en Sander die met de tweede lading zouden komen. Wat je dan allemaal ziet, niet te geloven. Mensen die gestorven zijn worden op een brancard naar buiten gebracht en er komt een ijzeren kap overheen (dezelfde kap die je bij ons ziet bij boerderijen als ze het dode vee komen halen). Ik heb een tijdje lang zo moeten huilen. Je went nooit aan deze mensonterende dingen in Afrika. Ook kwamen er twee trucks binnen met politie. Onder de banken lagen twee arrestanten die onder het bloed als vee uit die truck getrokken werden om letterlijk op een brancard gegooid te worden.
Woensdag gaan Mariette en Jorien terug naar het Mulago hospital om alles uit te leggen over de couveuses. We zijn vanmiddag ook nog naar de kinderafdeling gegaan om daar zakken vol pampers en luiers af te geven. Ook daar is het indrukwekkend, ouders slapen op de grond tussen de kinderbedjes in met eten en met hun andere kinderen.
Morgen gaan Mariette en Jorien samen met Sander en Sara de rest van de kinderkleertjes verkopen in het dorp waar Sara een schooltje heeft. Ze willen niet alles weggeven omdat je dan als een sinterklaas bezig bent. Ze moeten iets voor de kleding betalen.
Ik ben erg benieuwd hoe dat allemaal zal gaan. Alles bij elkaar een indrukwekkende, leerzame maar vooral dankbare dag. Weer dat kleine spatje op die gloeiende plaat.
Vandaag afscheid genomen van Sander, Sara en Mariette en Jorien. Fijn om zulke mensen te ontmoeten. Een volgende keer in Uganda zullen we zeker hier zeker weer terug komen.
Morgen vertrekken we dus echt naar de Sese, even bijkomen van alle indrukken, gesprekken maar vooral genieten van deze geweldige tijd.
-
16 Augustus 2010 - 16:22
Miranda:
Pfff.... wat indrukwekkend... Geen woorden voor... Ga zo door! Jullie zijn alweer heel goed bezig!!!
Liefs -
16 Augustus 2010 - 17:43
José Guffens:
Hallo Petra en Nico.
Na een vakantie heb ik meteen al jullie mailtjes gelezen en leuk om te lezen dat ze zo goed bezig zijn met het geld dat ter beschikking is gesteld voor de bouw van de school.
Jullie maken weer veel mee, maar het laatste verhaal van het ziekenhuis greep ook mij erg aan,verschrikkelijk. Ga nog lekker van jullie welverdiende vakantie genieten. Groetjes -
16 Augustus 2010 - 21:07
Henriëtte De Sadelee:
Hoi Petra en Nico,
Ja, even een berichtje tussendoor en wat voor een! Heel bijzonder en goed dat je erover schrijft want het is niet niks!!! We weten dat zoiets gebeurd, ver weg, jullie er midden in!!! Wat moet je zeggen? Geweldig van jullie.
En geniet van de Sese.
Liefs en groetjes Henriëtte. -
16 Augustus 2010 - 21:52
Perry:
Ik schrok van de titel, een dagje in het ziekenhuis!? Toch niets aan de hand met jullie?? En dan lees je het verhaal. Fijn dat jullie konden helpen, maar wat is er nog veel nodig!
Probeer wat te ontspannen op de Sese eilanden!
Liefs van Perry. -
17 Augustus 2010 - 12:11
Bregje:
He nico en petra,
jeetje wat heftig allemaal. Heb er geen woorden voor. Wat goed dat jullie dit hebben gedaan.
Veel liefs Bregje
-
18 Augustus 2010 - 09:06
Corien:
Ik had hetzelfde als Perry.....er is toch niets gebeurd met jullie? Gelukkig niet.
Maar het dagje ziekenhuis had een andere lading. Wat goed wat Mariette en Jorien doen voor het ziekenhuisje en wat schokkend om te lezen hoe het "overleven" voor nogal wat moeders en hun kindjes zijn. Daar kun je niet aan wennen, snap de tranen helemaal. Nu de blik vooruit, genieten van de Sese en straks een warm welkom thuis.
Liefs vanuit de v. Nuenenstraat -
21 Augustus 2010 - 06:41
Mariëtte En Jorien:
Lieve Petra en Nico,
Leuk jullie verslag te lezen en hoe jullie alles dit ervaren hebben. Onderhand weten jullie al dat de kledingverkoop een succes was. We zijn al weer terug in Ned. en hebben onze eerste nachtdienst er al weer op zitten. Wij vonden het ook heel leuk jullie ontmoet te hebben en bedankt voor jullie lieve kaart!! Keep in touch.
Liefs, Mariëtte en Jorien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
