Uganda 2-1
Door: petra
Blijf op de hoogte en volg petra
08 Maart 2009 | Oeganda, Kampala
Weer terug in uganda, even anders gelopen dan gepland!!
Woensdagmorgen werden we opgehaald door Innocent die een schooltje heeft geopend voor lichamelijk gehandicapte kinderen. Hij was in de veronderstelling dat ik daar wel iets voor kon betekenen. Nou nee dus. Ik wilde alleen maar een bezoekje brengen aan dit projectje. Echt heel goed, er zijn momenteel 8 zwaar gehandicapte kinderen waarvan 6 uit de sloppenwijken van Nairobi. Een van de andere kinderen is de dochter van Innocent en zijn vrouw, een zwaar gehandicapt meisje wat door malaria een hersenbeschadiging heeft opgelopen. Dit echtpaar heeft met God’s hulp dit centrum kunnen opzetten en doen er alles aan om deze kinderen een goed tehuis te geven met therapie en onderwijs. Onvoorstelbaar en ook wel mooi dat sommige mensen zoveel steun hebben in hun geloof. Op het moment dat wij er waren was er ook een keniaanse organisatie aanwezig om video opnames te maken en plannen te maken voor spel- en lesmaterialen. Deze organisatie: SEP Kenya bestaat uit logopedistes, therapeutes en leerkrachten die in samenwerking met ouders cursussen geven hoe om te gaan met deze kinderen. Een geweldige organisatie die wordt geleid door een Belgische en Engelse vrouw, die beide werkzaam zijn op de universiteit in Nairobi om keniaanse logopedisten en therapeutes op te leiden. Zij doen daarbij vrijwilligerswerk en gaan op zoek naar projecten. Voor materialen worden ze financieel gesteund door diverse bedrijven in Europa. Heel erg leuk om met hen te praten en te zien wat voor resultaten zij behalen. Leuk bezoek maar Innocent uitgelegd dat ik hier niets kan betekenen. Jammer maar dit is echt niets voor mij. Maar wel leuk om contact te blijven houden. Toen zouden we op bezoek gaan bij het Marianne Centre van Nelie, maar helaas telefonisch was er niemand bereikbaar en ook via de mail was geen contact te krijgen.Op donderdag zijn Nico en ik naar Nairobi gegaan, als eerste hebben we een bezoek gebracht aan het Keniaanse congrescentrum waar je vanaf de bovenste etage een schitterend uitzicht hebt over Nairobi. Heel erg gaaf. Daarna wat rondgewandeld door Nairobi wat een ontzettend grote en drukke wereldstad is. Je hebt niet het gevoel dat je in Afrika bent afgezien van de donkere bevolking, haha. Alles is modern, de winkels, de kantoren, rotondes, openbaar vervoer maar ook de files, verschrikkelijk. Op straat werden we aangehouden door een afrikaan die ons even wilde spreken over het onderwijssysteem om iets meer te weten te komen over Nederland. Hij zou gaan studeren in Nederland, in Utrecht als dierenarts en wilde gewoon even met ons praten. We hadden al twijfels hierover, hij nodigde ons uit voor een kopje koffie, na lang overwegen zijn we uiteindelijk toch met hem meegegaan naar een of ander achteraf barretje. Dar vertelde hij ons dat hij studeerde in Zimbabwe maar had moeten vluchten vanwege Mugabe. Hij was nu hier met 5 vrienden en moesten nu naar Zanzibar want daar was iemand die hen zou begeleiden naar Belgie en Nederland. Hij wilde ook graag ons adres hebben voor een bezoekje. Maar……hij had natuurlijk geld nodig om naar Zanzibar te komen. Ja mooi niet dus, toen we echter weigerde kregen we het verwijt dat we discrimineerde, Nico ontplofte bijna. Belachelijk was het, zijn wij een beetje hier vrijwilligerswerk aan het doen, terwijl wij discrimineren. Ja helemaal fout. Weg hier. Buiten werden we meteen weer aangehouden door een andere man, in net pak die ons vertelde die man niet te vertrouwen en wilde weten waarover wij gesproken hadden. We hielde ons op de vlakte en vertelde dat we gesproken hadden over onderwijs in Nederland. Wie moet je tenslotte geloven. Je weet het niet, sommige vluchtelingen zijn echt ten einde raad en doen alles om een betere toekomst te krijgen. Ik heb net het boek gelezen “What is the What” en gezien wat sommige vluchtelingen moeten doormaken. Maar ook sommige criminelen kunnen erg overtuigend inventief zijn, dus heel moeilijk.
Vrijdag hebben we alles gepakt en aangezien ik niets meer kon doen in Kenia, besloten dat ik morgen met de bus naar Uganda vertrek. Vrijdagavond naar het vliegveld. Helaas op vrijdag zijn er geen vluchten van Swiss air, dus iets klopt er niet met de ticket. Op de ticket staat 00.20 uur op vrijdag 6 maart, aankomst in Zurich op vrijdag 6 maart. Dus we moeten op donderdag 5 maart om 22.20 uur inchecken, toch? Maar helaas geen vliegtuig en natuurlijk helemaal niemand bereikbaar. Maar de mensen van het backpackers hotel zijn heel vriendelijk en zullen er alles aan doen om dit uit te zoeken. Nico wilde niet hebben dat ik mijn reis uitstelde want hij vond dat hij het wel alleen kon regelen. Ik had daar een beetje dubbel gevoel over, maar van de andere kant heeft hij natuurlijk wel gelijk. Maar ja Petra wil alles regelen, zoals jullie bekend. Dus ikke om 6 uur op ’s morgens en om 7 uur vertrokken met de bus naar Kampala. Nico heeft mij weggebracht en op straat in Nairobi hebben we afscheid moeten nemen, wat niet meeviel. Nog een paar maandjes!! Dezelfde nacht waren er nogal wat onlusten geweest in Nairobi, er zijn twee mensen van de Keniaanse mensenrechten organisatie vermoord. Deze deden onderzoek naar de verdwijning en moorden van Kenianen in de afgelopen jaren. Er zijn bewijzen dat de politie doodseskaders inzet. Datzelfde verhaal hebben we gehoord in onze eerste week in Kenia, Victor, de blinde advocaat en vriend van Anthony werkt ook bij deze mensenrechtenorganisatie. ’s Nachts zijn studenten de straat opgegaan met de lichamen van deze twee activisten en met geweld door de politie uiteen gedreven. De VN gaat nu een onderzoek doen, maar vermoed dat de Keniaanse politiek bij deze moorden is betrokken. Wij hebben echter niets gemerkt van dit alles. Maar echte rust blijft krikkel in Kenia.
De busreis naar Kampala duurt 12 uur, gelukkig waren er niet veel mensen in de bus dus ik had twee stoelen voor mij alleen. Maar het blijft een zware reis, de wegen zijn redelijk goed moet ik zeggen, de bus had fatsoenlijke vering en zittingen, dus ik mag niet klagen. Het landschap ten noorden van Nairobi is echt heel mooi met prachtige meren en bergen. Maar waar je stopt wordt je belaagd door bedelaars, kinderen die lijm snuiven en de toiletten tijdens deze stops zijn de smerigste die ik tot nu toe gezien heb, en dat wil wat zeggen. Gadverdamme.
Verder zijn er als je zo door Kenya en Uganda reist wel wat verschillen. Ik had het er al met Nico over, Uganda trekt ons meer op de een of andere manier, maar wat dan precies? In eerste plaats de natuur: het is zo mooi groen in Uganda, geweldig. De natuur is veel afwisselender in Uganda. Er is meer water overal, er groeit natuurlijk veel meer, er is dus minder honger. Mensen zien er misschien gelukkiger uit, ik weet het niet. Mensen zijn er ook vriendelijker, de Kenianen zijn onvoorstelbaar gefrustreerd, maar tegen ons als mzungu toch erg aardig. Je hoeft in Kenya niet zo erg af te dingen, de prijzen van het openbaar vervoer zijn hetzelfde als voor alle andere reizigers, dat is een voordeel. Kenya is veel moderner dan Uganda. De mensen in Uganda op de markt zitten nog allemaal op de grond terwijl in Kenia er al echte marktkraampjes zijn. De wegen zijn beter in Kenia dankzij de inhaalslag van de laatste jaren. Ook de kleding is Kenya is modern, in Uganda val je nog steeds op als je vrouw bent en een lange broek draagt. Je merkt de verschillen niet echt maar het voelt anders, moeilijk uit te leggen. Maar om 8 uur ’s avonds dan eindelijk in Kampala, en jawel hoor de eerste de beste taxichauffeur probeert me alweer geld af te troggelen. Welcome back mzungu!
Van te voren al een kamertje geboekt bij backpackers, heel klein alleen een bedje, geen ramen een beetje troosteloos, maar goed voor de eerste nacht geen probleem, slapen. Mijn eerste emo moment alweer gehad. Na aankomst mijn colatje en mijn eerste shaggie van die dag, op de achtergrond afrikaans muziekje van Miriam Makeba, wat voelt het goed om hier te zijn wat bof ik toch! ’s Nachts nog een smsje van Will. Nico zat in het vliegtuig en was op weg naar Zurich. Gelukkig. Ik heb heel goed geslapen na deze vermoeiende reis. Zaterdag een grotere kamer geregeld voor de komende nachten, een tweepersoons kamer met douche en toilet, zelfs een buro en een zitje buiten in het park voor de deur. Het backpackers ligt in een groot groen gebied met palmbomen, mango’s, grote oude bomen en groen gras waar de aapjes rondlopen. Ook de vogels hier maken het erg plezierig, daarbij komt ook nog dat ik de hele dag internet kan gebruiken op mijn eigen computertje, gratis en voor niks, wat wil een mens nog meer????. Telefoontje gekregen van Nico hij is veilig en wel in Nederland. Alles is goed.
Gesprek gehad met Godwin: Robert is weer vrij, de familie heeft zijn borgsom betaald en dus kan de politie niets meer doen, wel moet hij zich regelmatig melden en wachten op de rechtszaak. Maandag ga ik samen met Godwin naar het politiebureau om te kijken wat we nog kunnen doen. Hij (Robert) heeft beloofd aan de politie om alles terug te betalen. En daar wordt dan genoegen mee genomen, onvoorstelbaar. Maandagmorgen ga ik eerst naar Bluesky, alles werkt prima en volgens het rooster. Ben benieuwd om de lln weer te zien.
Zondag weer naar Kampala geweest, ik zit nu helemaal aan de andere kant van Kampala dus moet weer gaan ontdekken welke matatu ik moet hebben, wat de prijs is van de boda’s en hoe ik ook al weer in het centrum kom. Eerst maar even naar de kapper geweest en mijn voetjes laten doen. Zal de laatste keer zijn hier in Uganda, vreemd gevoel. Verder diverse foto’s gemaakt van mijn onderkomen. Backpackers is voor mijn doen een ontzettend luxe verblijf, maar nu profiteer ik er nog even van want ook Gulu is back to basic. En daar ga ik dinsdagmorgen naar toe tot vrijdag, dus daarna komt weer een berichtje.
Telefoonnnummer Uganda: 0773956829 (zelfde nummer als de eerste keer.)
De groetjes en een dikke knuffel
Petra
Woensdagmorgen werden we opgehaald door Innocent die een schooltje heeft geopend voor lichamelijk gehandicapte kinderen. Hij was in de veronderstelling dat ik daar wel iets voor kon betekenen. Nou nee dus. Ik wilde alleen maar een bezoekje brengen aan dit projectje. Echt heel goed, er zijn momenteel 8 zwaar gehandicapte kinderen waarvan 6 uit de sloppenwijken van Nairobi. Een van de andere kinderen is de dochter van Innocent en zijn vrouw, een zwaar gehandicapt meisje wat door malaria een hersenbeschadiging heeft opgelopen. Dit echtpaar heeft met God’s hulp dit centrum kunnen opzetten en doen er alles aan om deze kinderen een goed tehuis te geven met therapie en onderwijs. Onvoorstelbaar en ook wel mooi dat sommige mensen zoveel steun hebben in hun geloof. Op het moment dat wij er waren was er ook een keniaanse organisatie aanwezig om video opnames te maken en plannen te maken voor spel- en lesmaterialen. Deze organisatie: SEP Kenya bestaat uit logopedistes, therapeutes en leerkrachten die in samenwerking met ouders cursussen geven hoe om te gaan met deze kinderen. Een geweldige organisatie die wordt geleid door een Belgische en Engelse vrouw, die beide werkzaam zijn op de universiteit in Nairobi om keniaanse logopedisten en therapeutes op te leiden. Zij doen daarbij vrijwilligerswerk en gaan op zoek naar projecten. Voor materialen worden ze financieel gesteund door diverse bedrijven in Europa. Heel erg leuk om met hen te praten en te zien wat voor resultaten zij behalen. Leuk bezoek maar Innocent uitgelegd dat ik hier niets kan betekenen. Jammer maar dit is echt niets voor mij. Maar wel leuk om contact te blijven houden. Toen zouden we op bezoek gaan bij het Marianne Centre van Nelie, maar helaas telefonisch was er niemand bereikbaar en ook via de mail was geen contact te krijgen.Op donderdag zijn Nico en ik naar Nairobi gegaan, als eerste hebben we een bezoek gebracht aan het Keniaanse congrescentrum waar je vanaf de bovenste etage een schitterend uitzicht hebt over Nairobi. Heel erg gaaf. Daarna wat rondgewandeld door Nairobi wat een ontzettend grote en drukke wereldstad is. Je hebt niet het gevoel dat je in Afrika bent afgezien van de donkere bevolking, haha. Alles is modern, de winkels, de kantoren, rotondes, openbaar vervoer maar ook de files, verschrikkelijk. Op straat werden we aangehouden door een afrikaan die ons even wilde spreken over het onderwijssysteem om iets meer te weten te komen over Nederland. Hij zou gaan studeren in Nederland, in Utrecht als dierenarts en wilde gewoon even met ons praten. We hadden al twijfels hierover, hij nodigde ons uit voor een kopje koffie, na lang overwegen zijn we uiteindelijk toch met hem meegegaan naar een of ander achteraf barretje. Dar vertelde hij ons dat hij studeerde in Zimbabwe maar had moeten vluchten vanwege Mugabe. Hij was nu hier met 5 vrienden en moesten nu naar Zanzibar want daar was iemand die hen zou begeleiden naar Belgie en Nederland. Hij wilde ook graag ons adres hebben voor een bezoekje. Maar……hij had natuurlijk geld nodig om naar Zanzibar te komen. Ja mooi niet dus, toen we echter weigerde kregen we het verwijt dat we discrimineerde, Nico ontplofte bijna. Belachelijk was het, zijn wij een beetje hier vrijwilligerswerk aan het doen, terwijl wij discrimineren. Ja helemaal fout. Weg hier. Buiten werden we meteen weer aangehouden door een andere man, in net pak die ons vertelde die man niet te vertrouwen en wilde weten waarover wij gesproken hadden. We hielde ons op de vlakte en vertelde dat we gesproken hadden over onderwijs in Nederland. Wie moet je tenslotte geloven. Je weet het niet, sommige vluchtelingen zijn echt ten einde raad en doen alles om een betere toekomst te krijgen. Ik heb net het boek gelezen “What is the What” en gezien wat sommige vluchtelingen moeten doormaken. Maar ook sommige criminelen kunnen erg overtuigend inventief zijn, dus heel moeilijk.
Vrijdag hebben we alles gepakt en aangezien ik niets meer kon doen in Kenia, besloten dat ik morgen met de bus naar Uganda vertrek. Vrijdagavond naar het vliegveld. Helaas op vrijdag zijn er geen vluchten van Swiss air, dus iets klopt er niet met de ticket. Op de ticket staat 00.20 uur op vrijdag 6 maart, aankomst in Zurich op vrijdag 6 maart. Dus we moeten op donderdag 5 maart om 22.20 uur inchecken, toch? Maar helaas geen vliegtuig en natuurlijk helemaal niemand bereikbaar. Maar de mensen van het backpackers hotel zijn heel vriendelijk en zullen er alles aan doen om dit uit te zoeken. Nico wilde niet hebben dat ik mijn reis uitstelde want hij vond dat hij het wel alleen kon regelen. Ik had daar een beetje dubbel gevoel over, maar van de andere kant heeft hij natuurlijk wel gelijk. Maar ja Petra wil alles regelen, zoals jullie bekend. Dus ikke om 6 uur op ’s morgens en om 7 uur vertrokken met de bus naar Kampala. Nico heeft mij weggebracht en op straat in Nairobi hebben we afscheid moeten nemen, wat niet meeviel. Nog een paar maandjes!! Dezelfde nacht waren er nogal wat onlusten geweest in Nairobi, er zijn twee mensen van de Keniaanse mensenrechten organisatie vermoord. Deze deden onderzoek naar de verdwijning en moorden van Kenianen in de afgelopen jaren. Er zijn bewijzen dat de politie doodseskaders inzet. Datzelfde verhaal hebben we gehoord in onze eerste week in Kenia, Victor, de blinde advocaat en vriend van Anthony werkt ook bij deze mensenrechtenorganisatie. ’s Nachts zijn studenten de straat opgegaan met de lichamen van deze twee activisten en met geweld door de politie uiteen gedreven. De VN gaat nu een onderzoek doen, maar vermoed dat de Keniaanse politiek bij deze moorden is betrokken. Wij hebben echter niets gemerkt van dit alles. Maar echte rust blijft krikkel in Kenia.
De busreis naar Kampala duurt 12 uur, gelukkig waren er niet veel mensen in de bus dus ik had twee stoelen voor mij alleen. Maar het blijft een zware reis, de wegen zijn redelijk goed moet ik zeggen, de bus had fatsoenlijke vering en zittingen, dus ik mag niet klagen. Het landschap ten noorden van Nairobi is echt heel mooi met prachtige meren en bergen. Maar waar je stopt wordt je belaagd door bedelaars, kinderen die lijm snuiven en de toiletten tijdens deze stops zijn de smerigste die ik tot nu toe gezien heb, en dat wil wat zeggen. Gadverdamme.
Verder zijn er als je zo door Kenya en Uganda reist wel wat verschillen. Ik had het er al met Nico over, Uganda trekt ons meer op de een of andere manier, maar wat dan precies? In eerste plaats de natuur: het is zo mooi groen in Uganda, geweldig. De natuur is veel afwisselender in Uganda. Er is meer water overal, er groeit natuurlijk veel meer, er is dus minder honger. Mensen zien er misschien gelukkiger uit, ik weet het niet. Mensen zijn er ook vriendelijker, de Kenianen zijn onvoorstelbaar gefrustreerd, maar tegen ons als mzungu toch erg aardig. Je hoeft in Kenya niet zo erg af te dingen, de prijzen van het openbaar vervoer zijn hetzelfde als voor alle andere reizigers, dat is een voordeel. Kenya is veel moderner dan Uganda. De mensen in Uganda op de markt zitten nog allemaal op de grond terwijl in Kenia er al echte marktkraampjes zijn. De wegen zijn beter in Kenia dankzij de inhaalslag van de laatste jaren. Ook de kleding is Kenya is modern, in Uganda val je nog steeds op als je vrouw bent en een lange broek draagt. Je merkt de verschillen niet echt maar het voelt anders, moeilijk uit te leggen. Maar om 8 uur ’s avonds dan eindelijk in Kampala, en jawel hoor de eerste de beste taxichauffeur probeert me alweer geld af te troggelen. Welcome back mzungu!
Van te voren al een kamertje geboekt bij backpackers, heel klein alleen een bedje, geen ramen een beetje troosteloos, maar goed voor de eerste nacht geen probleem, slapen. Mijn eerste emo moment alweer gehad. Na aankomst mijn colatje en mijn eerste shaggie van die dag, op de achtergrond afrikaans muziekje van Miriam Makeba, wat voelt het goed om hier te zijn wat bof ik toch! ’s Nachts nog een smsje van Will. Nico zat in het vliegtuig en was op weg naar Zurich. Gelukkig. Ik heb heel goed geslapen na deze vermoeiende reis. Zaterdag een grotere kamer geregeld voor de komende nachten, een tweepersoons kamer met douche en toilet, zelfs een buro en een zitje buiten in het park voor de deur. Het backpackers ligt in een groot groen gebied met palmbomen, mango’s, grote oude bomen en groen gras waar de aapjes rondlopen. Ook de vogels hier maken het erg plezierig, daarbij komt ook nog dat ik de hele dag internet kan gebruiken op mijn eigen computertje, gratis en voor niks, wat wil een mens nog meer????. Telefoontje gekregen van Nico hij is veilig en wel in Nederland. Alles is goed.
Gesprek gehad met Godwin: Robert is weer vrij, de familie heeft zijn borgsom betaald en dus kan de politie niets meer doen, wel moet hij zich regelmatig melden en wachten op de rechtszaak. Maandag ga ik samen met Godwin naar het politiebureau om te kijken wat we nog kunnen doen. Hij (Robert) heeft beloofd aan de politie om alles terug te betalen. En daar wordt dan genoegen mee genomen, onvoorstelbaar. Maandagmorgen ga ik eerst naar Bluesky, alles werkt prima en volgens het rooster. Ben benieuwd om de lln weer te zien.
Zondag weer naar Kampala geweest, ik zit nu helemaal aan de andere kant van Kampala dus moet weer gaan ontdekken welke matatu ik moet hebben, wat de prijs is van de boda’s en hoe ik ook al weer in het centrum kom. Eerst maar even naar de kapper geweest en mijn voetjes laten doen. Zal de laatste keer zijn hier in Uganda, vreemd gevoel. Verder diverse foto’s gemaakt van mijn onderkomen. Backpackers is voor mijn doen een ontzettend luxe verblijf, maar nu profiteer ik er nog even van want ook Gulu is back to basic. En daar ga ik dinsdagmorgen naar toe tot vrijdag, dus daarna komt weer een berichtje.
Telefoonnnummer Uganda: 0773956829 (zelfde nummer als de eerste keer.)
De groetjes en een dikke knuffel
Petra
-
08 Maart 2009 - 12:10
Miranda En Roy:
Je hebt al weer een hele reis achter de rug!!! Toch eerder naar Uganda!
Hoop dat je weer mooie dingen gaat beleven!!! Heel veel plezier bij Bluesky!! Ben erg benieuwd naar de volgende verhalen!!!
Foto's zijn trouwens weer geweldig!
Liefs -
08 Maart 2009 - 16:46
Anke En Henriëtte:
Hoi Petra,
Als er 'n berichtje van je komt roept Frans mij, ik ben niet zo'n computertype, hij weet dan ook dat hij meteen eraf moet, haha!!!! Ik lees je verslagen met heel veel intersse, echt heel leuk, zal ik staks missen!
Weer zonder Nico, even wennen? Inderdaad een paar maandjes.Het gaat zo snel.
Net hebben we Anke opgehaald van het logeren, het was weer leuk. Anke gaat deze week 2 dagen naar de Nieuwe Werf in Beek en Donk, ze is er al 'n paar keer geweest en ze vindt het leuk.
Veel succes weer en tot de volgende keer.
Groetjes en liefs, Anke en Henriëtte -
08 Maart 2009 - 18:26
Vivian:
Heej Petra!
Wat een mooie foto's en super veel plezier met alle dingen die je nog mee gaat maken!
Groetjes -
08 Maart 2009 - 21:18
Perry:
Wat gaat de tijd snel, Nico, Miranda en Roy zijn al weer terug en jij gaat weer verder met je werk daar. Ik ben benieuwd hoe je het weer ervaart op Bluesky en in Gulu. Heel veel succes! -
09 Maart 2009 - 07:34
Kriek:
Hallo Petra,
Moeilijk voor je, weer alleen, zonder Nico.
Al die mensen die wat van je willen, zo begrijpelijk, maar ook zo frustrerend en onoplosbaar.Je hebt wel helemaal je hart verloren aan Uganda.
Leuk om steeds van je te horen. Veel plezier en tot de volgende mail. Kus van Kriek -
09 Maart 2009 - 10:35
Corien:
Ha die Petra,
Fijn om van je te horen. Nico is gelukkig goed thuis gekomen en schuift woensdag a.s. lekker bij ons aan tafel aan. En dan ben ik erg benieuwd wat hij allemaal te vertellen heeft. Dikke knuffel terug en ik geniet nu van het cd-tje van Aly Keita op mijn laptop. Ik creeer Afrika in mijn kantoor maar zou liever een kijkje bij jou komen nemen.....
Toedeloe, lieve groeten, Corien -
09 Maart 2009 - 11:19
Wendy:
weer genoten van je verhalen..weer een hele reis..
dikke knuffel
wendy -
09 Maart 2009 - 18:22
Maartje:
He Petra,
Wat maak je toch veel mee!
Ben erg benieuwd naar je volgende verhalen.
Liefs maartje
-
10 Maart 2009 - 10:39
Jacqueline En Hannek:
Hoi Petra,
Even een bericht van de PWA, nu je weer zo alleen bent zonder Nico.
Kan me voorstellen dat het moeilijk was om hem te laten gaan. Je maakt veel mooie en moeilijke dingen mee daar in Afrika. geniet er nog van!
Wij zijn blij dat Nico er weer is!
Groetjes van Hanneke Roest en Jacqueline Hoek -
10 Maart 2009 - 12:54
Helma:
Ha die Peet,
Na de meidenavond er maar is voor gaan zitten. Mooie foto's hoor geeft een mooie indruk. Ik wens je nog een paar prachtige maanden toe maar zal toch blij zijn als je weer terug bent. Heel veel liefs Helma -
13 Maart 2009 - 16:13
Marja Van Genugten:
Hoi Petra,
Weer heb ik genoten van je verhaal en foto's. Succes met de laatste twee maanden.
Marja.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
