Uganda 2-9
Door: Petra
Blijf op de hoogte en volg petra
23 April 2009 | Oeganda, Kampala
Zondag een rustdagje gehad aan het zwembad, waar ik met de familie van Brigitta heb kennisgemaakt. Ze woont hier met haar gezin voor een jaar, ze heeft drie kinderen van 9, 11, 13 jaar. Met hen een leuk gesprekje gehad over de verschillen in hobby’s, spellen en interesses van leeftijdgenoten in Europa of hier. Leuk om van hen te horen hoe anders deze twee werelden zijn. Ze hebben toch een andere kijk dan wij als volwassenen. Ze balen er bijvoorbeeld van als ugandese vrienden bij hun komen, die dan alleen maar computerspelletjes willen doen, da’s kei saai natuurlijk voor deense kinderen terwijl de afrikaanse kinderen niet anders willen. Echt een leuk gesprekje. Ze zouden hier niet willen wonen, de kinderen hier moeten heel veel werken en water halen, da’s niet fijn. Maar ze vonden het wel heel leuk dat ze nu Engels kunnen spreken.
Maandag mijn laatste schooldag: de papiersnijder was aangekomen dus we hebben met de lln eerst geoefend om kralen te maken. Helemaal leuk, ik ga dat ook introduceren op de AVD, al wat we nodig hebben is glad papier zoals van glossy tijdschriften, een papiersnijder, naalden, vernis, paraffine en visdraad dus dat moet lukken. Ik weet nu hoe het moet, wordt helemaal leuk.
Ik heb wat foto’s bijgevoegd. Daarna geluncht met Betty, een Ugandese en wat aangerommeld en een begin gemaakt met pakken. Heb heel veel spullen gekocht die onze buurvrouw wil gaan verkopen zodat we een vluchtelinge uit Sierra Leone, die nu in Veldhoven is komen wonen kunnen ondersteunen, helemaal goed. Zo helpen we elkaar, de moeder waarvan ik allerlei tassen heb gekocht is ook helemaal blij en verder heb ik bij Moses, de schilder uit Kampala extra doeken besteld, dus die helpen we dan ook.
Dinsdagmorgen vertrokken met Brigitta naar Pabbo, het grootste kamp van Noord Uganda. In dit kamp verbleven 80.000 mensen, toen zijn ze maar gestopt met registreren want er kwam geen eind aan. Brigitta werkt hier voor een Amerikaanse organisatie JCRC, die alles doet op het gebied van Aids-behandeling en – preventie. Deze organisatie heeft veel artsen in dienst en leid Ugandese op tot arts, verpleegster of consulent, en geeft ze een klein salaris. Zij zorgen voor de verstrekking van medicijnen en aids-preventie. Ze werken momenteel met drie artsen en consulteren de mensen met aids, waarvan overigens van allemaal een dossier is en waarvan de registratie en medicijnverstrekking vlekkeloos verloopt ondanks de eenvoudige middelen. We hebben daar een paar uur pillen moeten tellen om die in zakjes te doen. Aidsremmers worden voor 1 maand verstrekt zodat er iedere maand opnieuw controle is. Om de twee weken bezoekt JCRC dit kamp. Iedere keer worden ook mensen getest op Aids d.m.v. bloedproef. Gaat even anders als in Kiwangala waar wij de VCT dag deden. Hier is een dubbele controle, eerst een druppel bloed, is deze positief dan neemt men meer. Alles gaat heel hygiënisch en gestructureerd. Ook worden alle baby’s getest. Daarna is er voor iedereen een consult, dus voor mensen die een negatieve of een positieve uitslag hebben. Met hen wordt gepraat op de preventie of behandeling. Ik mocht bij een paar van die gesprekken aanwezig zijn, geweldig, deze worden gedaan door een wat oudere man, die ook uit deze streek komt en ook in een kamp woont. Deze man mist een oog, door een oorlogswond. Hij wekt meteen vertrouwen en praat met iedereen heel open. Het gaat over family planning, het hebben van meerdere vrouwen en condoomgebruik. Condooms worden ook gratis verstrekt. Ik was onder de indruk van alle werkzaamheden, samenwerking onderling en de medewerking van alle mensen. Met Brigitta heb ik het ziekenhuis bezocht op het kamp, dit is neergezet door een katholieke organisatie. Er zijn voldoende bedden, artsen en medicijnen aanwezig en alles ziet er schoon uit, natuurlijk niet zoals een ziekenhuis bij ons maar voor Afrikaanse begrippen very clean.
Birgitta is op zoek naar een operatieruimte waar zij de sterilisatie bij vrouwen met Aids kan uitvoeren maar helaas is dat niet mogelijk in deze kliniek want dat past niet in de katholieke geloofsovertuiging?? Heel frustrerend, heel dubbel en ook een beetje hypocriet vind ik. Het gaat tenslotte over aidspreventie, toch? Maar het is nu eenmaal niet anders.
Pabbo is inmiddels een grote plaats geworden waar markten, winkels, scholen en dokters zijn en iedereen komt van ver naar hier. Het zou dus ideaal zijn om van hieruit veel vrouwen te kunnen bereiken i.v.p. Gulu wat ongeveer 80 km verder ligt. Veel vluchtelingen zijn terug gekeerd naar hun dorpen maar komen voor bovengenoemde zorg en in- en verkoop nog terug. Maar vandaag heeft ze een positief gesprek gehad in een ander medisch centrum in het kamp die zeer geïnteresseerd waren.Heel bijzonder om dit mee te maken, je hebt het gevoel dat je rechtstreeks helpt.
S’avonds bij Birgitta gegeten, heerlijk en gezellig we waren met zijn tienen (vier vrouwen uit Duitsland die hier ook werken) en hebben samen gekookt, gegeten en vooral gekletst en ervaringen uitgewisseld. Wat een geweldige afsluiting. Moe maar voldaan naar bed. De volgende morgen al vroeg op, ze zouden me vanuit mijn hotel naar het postkantoor brengen, maar ach…de benzine van de auto was op, dus effe een flesje benzine halen,niet te geloven, we hadden het vier dagen geleden al afgesproken, ik denk dan: zorg dat die auto rijdt, toch? This is Africa! Toen naar de bus, het blijft een belevenis. Het had de nacht ervoor verschrikkelijk gestormd en geregend dus de bus had wat moeite om te starten, en moest eerst aangeduwd worden door een man of zes. Daar gaan we dan, nou we waren de straat nog niet uit of we moesten terug keren, niet te geloven: ze waren de post vergeten mee te nemen. Echt onvoorstelbaar: het is tenslotte de postbus en wat neem je dan mee? Jawel post!!! Onderweg de gebruikelijke tafereeltjes: kippen onderweg kopen, vlees, en stoppen voor de post. Aangekomen in Kampala, wat een verschil, een herrie en een drukte. Toen met Matt (mijn chauffeur) naar Rubaga. Dit is een gedeelte net buiten Kampala waar ik in een guesthouse zal verblijven gerund door een Nederlander met zijn Ugandese vrouw. Sander en Sarah. Geweldig!! Ik voelde me gelijk thuis daar, het is een oude koloniale woning met verschillende kamers en badkamers. Een grote keuken waar je ook zelf je maaltijd kunt verzorgen, maar ze hebben ook een mogelijkheid om mee te eten. De koelkast staat gevuld met frisdrank en water en je moet zelf even bijhouden wat je drinkt en eet. Ik kwam daar rond lunchtijd en kon gelijk aanschuiven samen met hun twee kinderen. Het heet ICU guesthouse (International Contact Uganda), deze organisatie heeft verschillende activiteiten: begeleid Nederlanders die hier komen wonen met allerlei formaliteiten, ze zijn als je wilt ook toeziend oog voor projecten hier, je kunt ze dus als stichting inhuren en ze begeleiden de projecten ter plekke. Maar ook hebben zij verschillende projecten zelf waarvoor ze vrijwilligers uit Nederland kunnen plaatsen. Ze vangen deze mensen op en begeleiden hen naar de diverse projecten. Ze noemen dat de soft-landing. D.w.z. dat mensen die hier aankomen opgehaald worden van het vliegveld, verblijven twee nachten in het guesthouse en krijgen allerlei praktisch informatie over Uganda (telefoon/bank/gewoontes), waarna ze begeleid worden naar hun projecten. Maar niet alleen vrijwilligers kunnen hier terecht, iedereen kan van deze soft-landing gebruik maken. Wat een verademing. De slogan van ICU is “welcome to your home away from home”! Nou dat maken ze echt waar. Dus ken je iemand die naar Uganda wil, dan heb ik een leuk en betrouwbaar adres!! Zou perfect zijn voor diverse vrijwilligersorganisaties. Ik heb wat foto’s gemaakt, ik voel me helemaal fijn hier. Vandaag Elisa ontmoet in Kampala was weer helemaal gezellig. Ook Moses gezien en een foto en een intervieuwtje gedaan met hem. Hij gaat informeren wat de kosten zijn om een school of arts te bezoeken hier in Kampala, we proberen hem te sponsoren straks d.m.v. de verkoop van zijn schilderijen. Verder heb ik met Jita geluncht, die heeft het erg moeilijk op dit moment met het regelen van alle formaliteiten over hun bedrijf en haar werkvergunning, iedere keer moet ze meer betalen. Haar spullen zijn nu hier maar nu moet ze weer extra kosten betalen om de boel in te klaren, terwijl ze al ontzettend veel betaald heeft. Drama bij alles wat je wil regelen hier. Het is echt heel moeilijk om je hier te vestigen om aan alle eisen te voldoen. Zo ook met haar huisdieren, Uganda wilde dat de dieren vaccinaties kregen die al tien jaar uit de roulatie zijn?? Maar goed haar kat en hond zijn nu hier en zijn de best ingeente huisdieren in heel Afrika. Het is ook heel wat om alles achter te laten en opnieuw te beginnen met een woning waarbij je de landlord niet kunt vertrouwen en die zijn afspraken niet na komt, een auto waarvoor je iedere keer weer opnieuw onkosten moet maken en waarbij ze dan echt mzungu prijzen vragen en dan een bananenplantage beginnen die in het eerste jaar alleen maar geld kost i.p.v. oplevert. Hopelijk komt het allemaal goed, we houden contact. Morgen ga ik een dagje werken bij Robert Jan en ga meteen naar het opleidingscenrum voor Obo en Vicent. Zaterdagmorgen vertrek ik naar Lake Mburo om op mijn manier afscheid te nemen van Uganda, ik ga twee dagen wandelend op safari. Wat zal ik dit land gaan missen!! Dinsdag kom ik hier terug en woensdag ga ik naar de rechtbank. Ik zal woensdagavond mijn volgend verhaaltje schrijven. Doeiiiii
P.S. het is ook wel weer heerlijk om hier gewoon nederlands te kunnen praten, kan ik alvast weer wennen.
Liefs
Maandag mijn laatste schooldag: de papiersnijder was aangekomen dus we hebben met de lln eerst geoefend om kralen te maken. Helemaal leuk, ik ga dat ook introduceren op de AVD, al wat we nodig hebben is glad papier zoals van glossy tijdschriften, een papiersnijder, naalden, vernis, paraffine en visdraad dus dat moet lukken. Ik weet nu hoe het moet, wordt helemaal leuk.
Ik heb wat foto’s bijgevoegd. Daarna geluncht met Betty, een Ugandese en wat aangerommeld en een begin gemaakt met pakken. Heb heel veel spullen gekocht die onze buurvrouw wil gaan verkopen zodat we een vluchtelinge uit Sierra Leone, die nu in Veldhoven is komen wonen kunnen ondersteunen, helemaal goed. Zo helpen we elkaar, de moeder waarvan ik allerlei tassen heb gekocht is ook helemaal blij en verder heb ik bij Moses, de schilder uit Kampala extra doeken besteld, dus die helpen we dan ook.
Dinsdagmorgen vertrokken met Brigitta naar Pabbo, het grootste kamp van Noord Uganda. In dit kamp verbleven 80.000 mensen, toen zijn ze maar gestopt met registreren want er kwam geen eind aan. Brigitta werkt hier voor een Amerikaanse organisatie JCRC, die alles doet op het gebied van Aids-behandeling en – preventie. Deze organisatie heeft veel artsen in dienst en leid Ugandese op tot arts, verpleegster of consulent, en geeft ze een klein salaris. Zij zorgen voor de verstrekking van medicijnen en aids-preventie. Ze werken momenteel met drie artsen en consulteren de mensen met aids, waarvan overigens van allemaal een dossier is en waarvan de registratie en medicijnverstrekking vlekkeloos verloopt ondanks de eenvoudige middelen. We hebben daar een paar uur pillen moeten tellen om die in zakjes te doen. Aidsremmers worden voor 1 maand verstrekt zodat er iedere maand opnieuw controle is. Om de twee weken bezoekt JCRC dit kamp. Iedere keer worden ook mensen getest op Aids d.m.v. bloedproef. Gaat even anders als in Kiwangala waar wij de VCT dag deden. Hier is een dubbele controle, eerst een druppel bloed, is deze positief dan neemt men meer. Alles gaat heel hygiënisch en gestructureerd. Ook worden alle baby’s getest. Daarna is er voor iedereen een consult, dus voor mensen die een negatieve of een positieve uitslag hebben. Met hen wordt gepraat op de preventie of behandeling. Ik mocht bij een paar van die gesprekken aanwezig zijn, geweldig, deze worden gedaan door een wat oudere man, die ook uit deze streek komt en ook in een kamp woont. Deze man mist een oog, door een oorlogswond. Hij wekt meteen vertrouwen en praat met iedereen heel open. Het gaat over family planning, het hebben van meerdere vrouwen en condoomgebruik. Condooms worden ook gratis verstrekt. Ik was onder de indruk van alle werkzaamheden, samenwerking onderling en de medewerking van alle mensen. Met Brigitta heb ik het ziekenhuis bezocht op het kamp, dit is neergezet door een katholieke organisatie. Er zijn voldoende bedden, artsen en medicijnen aanwezig en alles ziet er schoon uit, natuurlijk niet zoals een ziekenhuis bij ons maar voor Afrikaanse begrippen very clean.
Birgitta is op zoek naar een operatieruimte waar zij de sterilisatie bij vrouwen met Aids kan uitvoeren maar helaas is dat niet mogelijk in deze kliniek want dat past niet in de katholieke geloofsovertuiging?? Heel frustrerend, heel dubbel en ook een beetje hypocriet vind ik. Het gaat tenslotte over aidspreventie, toch? Maar het is nu eenmaal niet anders.
Pabbo is inmiddels een grote plaats geworden waar markten, winkels, scholen en dokters zijn en iedereen komt van ver naar hier. Het zou dus ideaal zijn om van hieruit veel vrouwen te kunnen bereiken i.v.p. Gulu wat ongeveer 80 km verder ligt. Veel vluchtelingen zijn terug gekeerd naar hun dorpen maar komen voor bovengenoemde zorg en in- en verkoop nog terug. Maar vandaag heeft ze een positief gesprek gehad in een ander medisch centrum in het kamp die zeer geïnteresseerd waren.Heel bijzonder om dit mee te maken, je hebt het gevoel dat je rechtstreeks helpt.
S’avonds bij Birgitta gegeten, heerlijk en gezellig we waren met zijn tienen (vier vrouwen uit Duitsland die hier ook werken) en hebben samen gekookt, gegeten en vooral gekletst en ervaringen uitgewisseld. Wat een geweldige afsluiting. Moe maar voldaan naar bed. De volgende morgen al vroeg op, ze zouden me vanuit mijn hotel naar het postkantoor brengen, maar ach…de benzine van de auto was op, dus effe een flesje benzine halen,niet te geloven, we hadden het vier dagen geleden al afgesproken, ik denk dan: zorg dat die auto rijdt, toch? This is Africa! Toen naar de bus, het blijft een belevenis. Het had de nacht ervoor verschrikkelijk gestormd en geregend dus de bus had wat moeite om te starten, en moest eerst aangeduwd worden door een man of zes. Daar gaan we dan, nou we waren de straat nog niet uit of we moesten terug keren, niet te geloven: ze waren de post vergeten mee te nemen. Echt onvoorstelbaar: het is tenslotte de postbus en wat neem je dan mee? Jawel post!!! Onderweg de gebruikelijke tafereeltjes: kippen onderweg kopen, vlees, en stoppen voor de post. Aangekomen in Kampala, wat een verschil, een herrie en een drukte. Toen met Matt (mijn chauffeur) naar Rubaga. Dit is een gedeelte net buiten Kampala waar ik in een guesthouse zal verblijven gerund door een Nederlander met zijn Ugandese vrouw. Sander en Sarah. Geweldig!! Ik voelde me gelijk thuis daar, het is een oude koloniale woning met verschillende kamers en badkamers. Een grote keuken waar je ook zelf je maaltijd kunt verzorgen, maar ze hebben ook een mogelijkheid om mee te eten. De koelkast staat gevuld met frisdrank en water en je moet zelf even bijhouden wat je drinkt en eet. Ik kwam daar rond lunchtijd en kon gelijk aanschuiven samen met hun twee kinderen. Het heet ICU guesthouse (International Contact Uganda), deze organisatie heeft verschillende activiteiten: begeleid Nederlanders die hier komen wonen met allerlei formaliteiten, ze zijn als je wilt ook toeziend oog voor projecten hier, je kunt ze dus als stichting inhuren en ze begeleiden de projecten ter plekke. Maar ook hebben zij verschillende projecten zelf waarvoor ze vrijwilligers uit Nederland kunnen plaatsen. Ze vangen deze mensen op en begeleiden hen naar de diverse projecten. Ze noemen dat de soft-landing. D.w.z. dat mensen die hier aankomen opgehaald worden van het vliegveld, verblijven twee nachten in het guesthouse en krijgen allerlei praktisch informatie over Uganda (telefoon/bank/gewoontes), waarna ze begeleid worden naar hun projecten. Maar niet alleen vrijwilligers kunnen hier terecht, iedereen kan van deze soft-landing gebruik maken. Wat een verademing. De slogan van ICU is “welcome to your home away from home”! Nou dat maken ze echt waar. Dus ken je iemand die naar Uganda wil, dan heb ik een leuk en betrouwbaar adres!! Zou perfect zijn voor diverse vrijwilligersorganisaties. Ik heb wat foto’s gemaakt, ik voel me helemaal fijn hier. Vandaag Elisa ontmoet in Kampala was weer helemaal gezellig. Ook Moses gezien en een foto en een intervieuwtje gedaan met hem. Hij gaat informeren wat de kosten zijn om een school of arts te bezoeken hier in Kampala, we proberen hem te sponsoren straks d.m.v. de verkoop van zijn schilderijen. Verder heb ik met Jita geluncht, die heeft het erg moeilijk op dit moment met het regelen van alle formaliteiten over hun bedrijf en haar werkvergunning, iedere keer moet ze meer betalen. Haar spullen zijn nu hier maar nu moet ze weer extra kosten betalen om de boel in te klaren, terwijl ze al ontzettend veel betaald heeft. Drama bij alles wat je wil regelen hier. Het is echt heel moeilijk om je hier te vestigen om aan alle eisen te voldoen. Zo ook met haar huisdieren, Uganda wilde dat de dieren vaccinaties kregen die al tien jaar uit de roulatie zijn?? Maar goed haar kat en hond zijn nu hier en zijn de best ingeente huisdieren in heel Afrika. Het is ook heel wat om alles achter te laten en opnieuw te beginnen met een woning waarbij je de landlord niet kunt vertrouwen en die zijn afspraken niet na komt, een auto waarvoor je iedere keer weer opnieuw onkosten moet maken en waarbij ze dan echt mzungu prijzen vragen en dan een bananenplantage beginnen die in het eerste jaar alleen maar geld kost i.p.v. oplevert. Hopelijk komt het allemaal goed, we houden contact. Morgen ga ik een dagje werken bij Robert Jan en ga meteen naar het opleidingscenrum voor Obo en Vicent. Zaterdagmorgen vertrek ik naar Lake Mburo om op mijn manier afscheid te nemen van Uganda, ik ga twee dagen wandelend op safari. Wat zal ik dit land gaan missen!! Dinsdag kom ik hier terug en woensdag ga ik naar de rechtbank. Ik zal woensdagavond mijn volgend verhaaltje schrijven. Doeiiiii
P.S. het is ook wel weer heerlijk om hier gewoon nederlands te kunnen praten, kan ik alvast weer wennen.
Liefs
-
23 April 2009 - 16:21
Anke En Henriëtte:
Hoi Petra,
Mooie foto's, het questhouse heel erg leuk. Echt afbouwen nu?! Heel veel succes en sterkte met je afscheid nemen van Uganda!
Wij gaan 'n weekje naar Limburg, dus je volgende verslag lezen we wat later. Tot dan.
Groetjes Anke en Henriëtte -
23 April 2009 - 18:42
Inge En Tijn:
Succes met het afscheid nemen!!
Wij zijn blij als we je weer zien!
gr Inge en Tijn -
24 April 2009 - 14:44
Buuf Corien:
Ha die Petra,
Ik verheug me op je terugkomst en hoop dat je niet teveel doeken van Moses,tassen en kralen hoeft te dragen......o gossie....
De Afrikaanse kralen wil ik ook graag leren maken. Kan ik alvast een workshopje bij je boeken? Geniet van de laatste momenten in Afrique, in gedachten ben ik bij je...........
Doei,doei, Corien -
26 April 2009 - 13:52
Maartje Vissers:
Ha petra,
Wat vliegt de tijd zeg! Je komt alweer bijna naar Nederland.
Geniet van je laatste weekjes in Uganda.
groetjes Maartje -
28 April 2009 - 13:22
Helma:
Hoi Petra,
Leuk die foto,s veel succes de laatste dagen in het mooie Afrika.
Liefs Helma -
28 April 2009 - 18:54
Annemiek Van Helmont:
Hoi Petra
wat een mooie en indrukwekkende verhalen die je schrijft en wat een omschakeling zal dat straks zijn wanneer je terug komt naar nederland, sterkte met het afbouwen
Groetjes Annemiek -
29 April 2009 - 12:43
Marja Van Genugten:
Hoi Petra,
Weer genoten van je verhaal, succes met het afscheid nemen van Uganda.
Marja. -
29 April 2009 - 17:48
Bregje :
He petra,
Wat een geweldig verhaal weer en wat vliegt de tijd. Wat fijn als je straks weer terug bent, maar eerst even afscheid nemen van een geweldige tijd, avontuur daar.....
veel liefs Bregje -
29 April 2009 - 18:00
Marie:
Ha die Peet,
Afscheid nemen zal niet makkelijk zijn maar wat een geweldige tijd om op terug te kijken. Zal blij zijn je weer te zien, gaan we lekker naar de sauna met de meiden. Succes voor de laatste tijd in Uganda en tot gauw...
Groetjes Marie -
29 April 2009 - 19:38
Perry:
Tot het laatst toe blijf je van alles mee maken! Succes op je safari-wandeling! -
01 Mei 2009 - 10:25
Kriek:
Wat een verhalen weer. Die postbus, die de post vergeet geen benzine, vergeten. niet te geloven.
Leuk dat kralenproject, ooit heb ik die ook gemaakt, tijdens mijn opleiding of op een stage, maar ik begreep meteen dat het diezelfde moesten zijn. Grappig.
Groeten Kriek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
