Uganda 2016-9

Zondag: gister avond heel rustig een dvd gekeken samen met Max en Julia. Omdat je hier per maand een bijdrage moet betalen voor het kijken van de tv was het gisterenavond niet mogelijk om naar de soaps te kijken, gelukkig! Door de verkiezingen was alle social media afgesloten en was het ook niet mogelijk om telefonisch geld over te maken, dus Godwin had geen mogelijkheid om de tv-bijdrage te betalen.
Max had van zijn vader verschillende dvd’s gekregen dus daar hebben we er een van gekeken.
Het was een film “where hope grows”, een film over jawel een man met downsyndroom. Een hele zoetsappige film met een hoog EO gehalte. Ook lees ik ’s avond een boek van Graeme Simsion met de titel “het Rosie project”, een leuk geschreven boek over een man met autisme die een echtgenote zoekt. We zijn hier nu toch into the special needs, dus sluit allemaal goed aan, haha.
Vandaag echt een luie zondag, weinig te beleven. Gelukkig is het niet zo warm, dus fijn met een boekje en een watertje in de schaduw nadat ik met Ismail wat bananen uit de tuin heb gehaald voor de matoke voor de lunch.
Maandag: vanmorgen vroeg al vertrokken naar de boerderij van Geraldine en dokter Hans. Tjeu (de zwager van Maria V) heeft hier gewerkt, ik had van hem wat spullen meegekregen en Geraldine heeft die opgehaald bij Bluesky. Ze heeft ons toen uitgenodigd om haar boerderij te bekijken, ze had wat tips m.b.t. varkens en kippen. Ook kweekt zij passievruchten, hebben ze een visvijver en kweekt ze champignons. De moeite waard dus om te bekijken. Ook hier is netwerken belangrijk en kunnen mensen onderling van elkaar leren.
De rust is wedergekeerd na de verkiezingen, alles lag stil van donderdag de 18e tot zondag de 21e. Onvoorstelbaar, winkels in de grotere steden waren gesloten uit angst voor ongeregeldheden en socialmedia en mobiel geldverkeer waren niet mogelijk. Dus maandag start alles tegelijk: leerlingen die naar de border school moeten, het is het begin van het schooljaar, dus iedereen sjouwt met grote kisten, matrassen, jerrycans en wasbakken want dat hebben ze allemaal nodig. Alle scholen gaan weer open dus ouders gaan ook inkopen doen voor de boardingschools. Voor jongere leerlingen die naar een boardingschool gaan, zoals onze Bluesky special needs is het gebruikelijk dat men dan ook voeding en algemene zaken (zeep/toiletpapier enz) mee neemt boven het gebruikelijke schoolgeld. Dit wordt dan gebruikt voor alle leerlingen. Maar omdat alles dicht was begint nu pas het gewone dagelijkse leven. Dat wil zeggen: iedereen is onderweg dus een grote file. We zijn ’s morgens vertrokken om 9.30 uur (lopen/boda/taxibus) en waren om 13.15 uur op de plaats van bestemming, gelukkig opgehaald vanaf de doorgaande weg door Geraldine met de auto. Dus bijna 4 uur over een afstand van ongeveer 50 km! Daar werden we opgewacht met een heerlijke Ugandese lunch en een glas koel passievruchtensap. Het grote huis is van alle gemakken voorzien: stromend water, een toilet waar je op kunt zitten en doorspoelen, koelkast, elektriciteit ja eigenlijk alles wat in onze wereld zo normaal is. Daarna de rondleiding op het bedrijf, ze houden heel veel (Europese) varkens voor de slacht, ongeveer 500 kippen voor eieren en vlees, champignons voor de verkoop en een gigantische groentetuin met bananen, cassave, kool enz. Ook zijn er nu druiven geplant zodat ze straks eventueel wat wijn kunnen maken. Maar het grootste gedeelte bestaat uit passievruchten en drie hele grote vijvers met vis. Eveneens hebben zij een maalmachine voor de maïs van de lokale bevolking en een broedmachine. Alles ziet er super goed uit, gezond en schoon. Geweldig!! En super aardige mensen die al wat ouder zijn, ze zijn nu beide met pensioen maar moeten daarna blijven werken omdat er geen geld van de overheid is als je met pensioen gaat. De officiële leeftijd is 65 en je krijgt dan een groot bedrag ineens, als je voor de overheid gewerkt hebt maar dit is niet toereikend. Veel oudere mensen zijn erg arm in Oeganda. Maar gelukkig zijn dokter Hans en Geraldine goed voorbereid te werk gegaan en hebben in hun toekomst geïnvesteerd. Deze mensen hebben buiten hun vier eigen kinderen ook nog 6 kinderen opgevoed uit arme gezinnen, ook nu nog neemt ze de zorg over van verschillende kinderen uit het dorp. Dit echtpaar heeft gestudeerd en hadden allebei een hele goede baan. Ze zijn erg geïnteresseerd in anderen en waarderen ontzettend dat Bluesky iets doet voor mensen met een beperking. Een heel fijn bezoek samen met Max/Julia en Godwin. Ik kreeg nog als dank en waardering voor mijn werk hier een halsketting met bijpassende oorbellen, zo ontzettend lief.
Afgesproken dat zij ons met de auto een stuk weg zouden brengen zodat we nog maar een klein stukje met het taxibusje hoefde te gaan. In ongeveer 3 kwartier waren we weer terug, haha.
Godwin is erg enthousiast over de champignons, dit is goedkoop om aan te schaffen, de leerlingen kunnen dit verzorgen (twee maal daags water sproeien en als er geoogst kan worden kan er twee maal daags geplukt worden), ik ben ook zeer enthousiast omdat dit een ideale taak zou zijn voor de leerlingen, duidelijk en afgebakend. Buiten dat is het erg gezond en noodzakelijk voor de afwisseling in voeding.
De visvijver zou ook ideaal zijn, maar daarvoor moet eerst nog een begroeid stuk land schoongemaakt worden. Onderaan is een stroompje water en zou dus ideaal zijn. Misschien iets voor volgend jaar. De vissen zijn gezond en kunnen voor eigengebruik maar ook voor verkoop dienen. De kippen en varkens zoals we ze gezien hebben daar is een te hoog gegrepen aanschaf en verzorging voor onze kleine boerderij hier, dus dat gaat ‘m niet worden.
Gisteravond nog even een kampvuurtje gehad met echte marshmallows (uit Duitsland) als afscheid van Julia, de vriendin van Max.
Dinsdag: er zijn nog geen leerlingen, dus ik heb weinig te doen. Wat afgewassen en de was gedaan, een beetje om de dag door te komen, want het kost wat tijd, haha. Max en Julia zijn vanmiddag vertrokken voor een paar dagen Murchinson falls, een van de mooiste gebieden in Oeganda. Hartelijk afscheid genomen van elkaar, was ontzettend leuk om samen te zijn. Hopelijk komen er morgen wat leerlingen, maar ja dit is hier anders als bij ons, de eerste week wordt vooral gebruikt om rustig op te starten, voordat alle leerlingen aanwezig zijn is de eerste week voorbij. Helaas voor mij want ik kan nu nog geen lessen zien. Wel hebben we de roosters aangepast en de picto’s.
Verder heb ik besloten mezelf een extra dagje te gunnen in Entebbe, eindelijk weer gewoon stromend water, een lekkere douche, normaal zittoilet en vooral géén stof. Ik denk dat ik mijn voeten een uurtje moet weken voordat ze weer schoon zijn. Ik moet zeggen dat alles hier een beetje op gaat breken, je leeft dag en nacht al een paar weken in, voor ons, barre omstandigheden en natuurlijk het feit dat er geen leerlingen zijn waardoor de verveling toeslaat. Dus om de overgang naar Nederland niet te groot te maken ga ik een extra dagje wennen aan de meer bewoonde wereld in Entebbe, nog geen luxe maar wel zeer acceptabel.:)
Maar het zijn niet alleen de materiële zaken die de overgang naar Europa zo groot maken:
Vandaag (woensdag) zouden alle lagere scholen en kindergartens weer officieel open gaan voor het nieuwe schooljaar, “zouden” want vandaag zijn er weer verkiezingen nu voor de “soort provinciale staten”. En de regering heeft gisteravond besloten weer een nationale vrije dag in te zetten vandaag. Dus de scholen moeten gesloten blijven, de leerlingen in de boardingschools krijgen geen les en moeten dus de hele dag op hun kamers blijven. Dit alles leidt natuurlijk tot grote frustratie van ouders maar zeker ook van leerkrachten en schooldirecteuren. Maar er is niets tegen in te brengen. Politie controleert scholen of ze echt wel dicht zijn?! Dit alles is zo belachelijk, zeker omdat volgende week 9 maart de nationale women-day is, ook een vrije dag en de dag erna zijn er verkiezingen van de gemeenteraad dus ook weer een vrije dag. Dit is echt niet werkbaar. Maar weet je wat mij het meeste raakt? De gelatenheid van de mensen, het heeft geen zin om je kwaad te maken, niemand luistert naar je, het helpt niet, dus waarom daar energie in steken? Je merkt dat pas als je hier op het platteland bent, de mensen in de grote steden mopperen, ook op social media, zijn mondiger, maar weten ook dat het totaal geen zin heeft . Er is totaal geen vertrouwen. We hebben het weer gezien met de verkiezingen vorige week, dit verzin je niet. De tegenstander van Musseveni heeft drie dagen opgesloten gezeten in zijn eigen huis, hij was het niet eens met de uitslag, nee niemand is het eens met de uitslag maar Musseveni wint weer, ondanks alle internationale controles, het is onvoorstelbaar.
Natuurlijk wordt er vooruitgang geboekt, maar dit is voornamelijk in de infrastructuur, internet en de bouw van gigantische winkelcentra en woonwijken. De rijkere worden steeds rijker, en maakt het verschil met de rest van de bevolking steeds groter. De belastingen zijn omhoog gegaan en weer op vnml. voedsel. Dit heet volgens mij onderdrukking!!
Mensen hebben totaal geen vertrouwen in de toekomst, denken niet na over het voortbestaan van hun leefomgeving. En er is ook niemand van de overheid die hen daarop wijst of dit motiveert. Iedereen maakt stenen uit klei, kappen alle bomen, maar beseffen niet dat ze hiermee de leefbaarheid over een paar jaar totaal stuk hebben gemaakt. De omgeving wordt ook verpest door alle rotzooi (plastic!!) wat iedereen maar laat vallen, men gooit letterlijk alles op straat. Ook hier bij Bluesky is dat heel frustrerend, Godwin heeft een grote afvalkist gemaakt in een poging in ieder geval alles op een plek te krijgen. Dit noemt hij de recycling box, (recycling wil zeggen: verbranden).Maar het blijft een moeilijk punt ook voor Olivia, Joseline, Ismail en Charles die hier wonen. Nog steeds blijf ik er iedereen aan herinneren om alles te verzamelen maar ik weet dat het volgende week weer een grote puinhoop wordt. Gelukkig is Godwin daar heel bewust mee bezig en straks zal de broer van Godwin ook dit soort dingen coördineren. Maar er komen mensen uit het dorp hier water halen en ze halen dan weer dingen uit de afvalbak, die vervolgens een of twee meter verder weer weggegooid worden. Van de week kwamen wij terug van ons bezoek aan Geraldine en toen lag alles vol met kleine stukjes tempex wat gebruikt was als verpakkingsmateriaal van de solar en ik zelf in de afvalbakken had gegooid. Ben een uur bezig geweest om alles op te ruimen. Godwin en ik hadden het daarover en Godwin vertelde dat hij, als hij kinderen of volwassenen hierop wijst, commentaar. Hij zou zich als een mzungu (blanke) gedragen, bazig en arrogant zijn. Ja wat moet je dan!!
Dit maakt me ook wel verdrietig, het is zo’n ziek systeem hier, ik denk dat dit in heel veel ontwikkelingslanden het geval is. De overheid kan het land niet regeren, kiest alleen maar voor eigen gewin en interesseert zich niet voor de bevolking ondanks al hun beloftes.
Het is vooral dit systeem wat de cultuurschok zo groot maakt.

Maar ondanks bovenstaande kunnen wij trots zijn op hetgeen we hier neer gezet hebben en dat dit project een succes is.
Er is een ding wat ik geleerd heb in 10 jaar Afrika: concentreer je maar op één doel, doe dat goed en leg je neer bij het feit dat je de situatie rondom niet kunt veranderen en niet iedereen kunt helpen……
Ik ga nog even rondlopen en genieten.

Vanmiddag heb ik Robert ontmoet, Robert is de schoenmaker die onze leerlingen leert hoe ze de sandalen moeten maken. Erg leuk want hij had ook iets nieuws bedacht: sandalen van rubber voor vrouwen met kraaltjes en band. Heel apart en simpel te maken. Vooral bijzonder omdat hij erover nagedacht had en met een voorbeeld kwam. Op dinsdagmiddag en vrijdagmorgen zal hij hier les komen geven samen met Charles en Godwin zodat zij ook de techniek kunnen leren.
Tegelijkertijd kwam Josua aan met twee duitse vrijwilligers, een daarvan had hier een jaar gewerkt en was dolenthousiast over de groei die Bluesky doorgemaakt heeft. Josua is Ugandees en heeft hier jaren als sheperd gewoond. Hij zit nu op een soort kunstacademie en deze studie wordt betaald door een Duitse sponsor. Hij heeft een duidelijk doel voor ogen en zet hiervoor alles op alles. Mooi om te zien en ik weet zeker dat dit hem gaat lukken. Hij heeft een kans gekregen en heeft dit met beide handen aangegrepen. Afgelopen november en december is hij in Duitsland geweest en begrijpt nu iets meer van onze mentaliteit en gebruiken. Kortom een hele leuke laatste middag.

Liefs
Petra