Kenia

Aankomst Kenya:

‘Ik heb vandaag geen tijd om te haasten’ was een tekst die ik vrijdag voor ons vertrek op FB plaatste. Op dat moment ging onze reis beginnen en inmiddels zijn we alweer anderhalve dag verder….zonder te haasten maar wel al vol avonturen en indrukken.

De reis verliep prima. We hadden wel wat vertraging maar we hadden na een vlucht van ong. 3,5 uur weer een prima aansluiting in Istanboel.
Vervolgens zou het nog 7.20u duren voordat we in Mombasa aankwamen. Dat is best lang; je bent dan al een poos onderweg (om 10.30u vertrokken uit Veldhoven), krijgt als je net wat begint weg te dutten nog een maaltijd aangeboden, kijkt een film in het Engels en probeert weer wat te slapen. Rond 4.30u plaatselijke tijd sta je dan met je koffers en kleine oogjes op het vliegveld in het verre Afrika. Tot zover ging het goed….

Maar daar we verwacht hadden dat we opgewacht werden door Kennedy, goede vriend en steun en toeverlaat van Petra, stond er niemand voor ons. Oeps, wat nu.
Aangezien Petra het nummer van Kennedy bij de hand had en de telefoon ook gewoon werkte deze keer ;-) dachten we het alweer snel opgelost te hebben. Maar helaas, niet bereikbaar.
Dan maar direct door naar het weeshuis in de vroege ochtend?? Dan moesten we dus ook iemand van daar vroeg uit bed bellen…maar ja, nood breekt wetten. En wat telefoonnummers verder hadden we uiteindelijk contact met Mudzini Kwetu en daar vonden ze het prima dat we er al aankwamen. Pfff.
Gelukkig staat er van het begin af aan een taxidriver rustig te wachten of hij nodig zijn om ons uit de brand te helpen en deze was dan ook dolgelukkig dat ie ´beet´ had haha. Toen moesten we nog een heel eind rijden naar het weeshuis en ondertussen zagen we het licht worden en Mombasa ontwaken. Hier zijn ze echt al voor dag en dauw aan de gang!
Eenmaal voor de poort van Mudzini werden we met open armen ontvangen en stroomden er binnen de kortste keren een hoop kinderen naar ons toe die het geweldig vinden dat er twee muzungu´s gearriveerd zijn die ze kunnen paaien om een spelletje met hun te doen of op zijn minst even geknuffeld te worden.
Na even opgefrist te zijn en wat gegeten te hebben konden we door de aangepaste situatie wel mee naar de kerk. Dus met alle kinderen en juffen de schoolbus in. In de kerk wordt gepredikt door verschillende mensen en prachtige gospelsongs gezongen. De kinderen krijgen tijdens de laatste preek apart de zondagsschool en komen tegelijk met ons naar buiten met een kleurplaat en een koekje in hun hand.
Terug de bus in en even langs een kostschool waar ook een aantal leerlingen van het weeshuis zitten en die daar hun studie afronden. Er werd deze meisjes gauw wat lekkers toegeschoven wat eigenlijk niet mocht, tenminste niet zonder toestemming van een docent, maar waar ze natuurlijk wel van smulden. Toen we daarvan terug waren zijn Petra en ik echt even op bed gaan liggen totdat we geroepen werden voor het avondeten. Daarna hebben we niet veel gedaan en zijn zeer op tijd weer gaan slapen. We konden het gebruiken!

maandag 16 oktober 2017
Na een goede nachtrust konden we er vanochtend weer tegen en konden we de meisjes nog even zien voordat ze om 8 uur opgehaald werden door de schoolbus.
Lekker ontbeten en daarna met Anthony, de directeur van het weeshuis, naar de nieuwe school gegaan. Daar werden we aangenaam verrast door het enorme gebouw wat zichtbaar werd zodra we de poort binnen gingen. Echt een enorm groot gebouw wat uiteindelijk ruimte moet gaan geven voor zo´n 900 kinderen maar waar er op dit moment nog maar ongeveer 65 lessen volgen. Ze gaan het stap voor stap laten groeien en er wordt ook nog volop gebouwd in en rond de school. Maar het ziet er goed uit! De kinderen krijgen daar ook hun maaltijden en daarom hebben ze ook een keuken die bijzonder goed is uitgerust met allerlei apparatuur. Ze zijn ook al aan een tweede keuken aan het bouwen omdat nu al blijkt dat deze keuken te klein zal zijn als het volledig aantal kinderen daar straks naar school gaat.
Terug bij Mudzini hebben we een rondleiding gekregen van Leonida in het gebouw waar alle kinderen wonen en ook de dierenverblijven (kippen, kalkoenen, geiten, koeien) en de kweekvijver (tilapia en heel veel catfish, de meerval) die gezuiverd wordt door de waterhyacint. Er zijn kippen voor de eieren, anderen voor het vlees. Zo ook met de koeien; de ene voor de melk, de ander voor het vlees. Alle groenten, vis, eieren en vlees wordt gebruikt door Mudzini en door de school. Ze verkopen het in feite aan de school. De ouders van ongeveer tweederde van alle leerlingen betalen schoolgeld, eenderde van de leerlingen komen uit arme gezinnen en krijgen gratis les. Door dit schoolgeld worden de leerkrachten, materialen en de voeding bekostigd. Doordat de laatste jaren alle tijd, geld en energie gestoken is in de school, moet er hier en daar wel wat aan onderhoud gedaan worden op het weeshuis, maar dat komt goed er wordt heel goed over de toekomst nagedacht. Super om te zien.
Vanmiddag eindelijk contact gehad met Kennedy. Er is geen internet op dit moment dus via de ouderwetse sms contact gemaakt want ook de telefoon werkt niet optimaal. Kennedy was mijn contactpersoon de jaren dat ik met de leerlingen van st Ursula naar Kenya hier was. Kennedy is een betrouwbaar persoon, iemand die alles voor ons regelde en altijd (zeer uitzonderlijk voor een Keniaan) op tijd was. Tot afgelopen zondag dat hij ons op zou pikken bij het vliegveld. Kennedy zit sinds een jaar zonder werk door de algehele malaise hier in Kenya. Hij heeft een gezin met twee jonge kinderen en weet niet meer hoe hij het allemaal moet regelen. Onmacht en wanhoop maakt hem helemaal overspannen. Toen hij hier vanmiddag aankwam, herkende ik hem nauwelijks. Zenuwachtig, gehaast, geïrriteerd en bijna agressief in zijn taalgebruik over de regering, de aankomende verkiezingen en Kenia. Hij was altijd de rust zelf. Nu probeerde hij allerlei afspraken te plannen en het liefst allemaal tegelijkertijd. Zo kwam het dus, dat hij ons ophaalde, terwijl hij een bespreking had met een Britse woningeigenaar en met deze man afgesproken had terug te komen met twee Europeanen, in de hoop dat wij weer mensen kende die een huis zouden willen kopen in Kenia?! Kennedy zou bij deze woningen beveiligingscamera’s hangen, waarvoor hij provisie krijgt. Hij zou bij verkoop van een van de nieuwbouwhuizen van deze Brit ook nog eens provisie krijgen en hoopte dat hij indruk zou maken met twee mzungu vrouwen. Wij hebben dus deze huizen bekeken samen met een nichtje van Kennedy die alles fotografeerde voor de “Funda”website. Willemien en ik waren net zo’n stel uit “droomhuis gezocht”, althans zo voelde we ons haha. Een erg leuke ervaring. We zijn nog druk bezig om vervoer te regelen naar Nairobi voor donderdag want daar vertrekt ons vliegtuig naar Uganda. We hadden geregeld dat we met de nachttrein naar Nairobi zouden gaan, een geweldige ervaring die ik al verschillende keren mocht meemaken, dat wilde ik delen met Willemien. Maar…helaas, deze trein rijdt niet meer omdat er nu een veel snellere trein is en dus niemand meer gebruik maakt van het boemeltreintje dwars door de nationale parken. Dus we moeten nu op zoek naar een alternatief, dat komt goed. Hoe weten we nog niet precies maar er zijn mogelijkheden genoeg. Op de terugweg wilde we de weg weer oprijden, maar onze chauffeur (een neef van Kennedy) werd aangehouden door de politie omdat hij het verkeer onnodig ophield. Hij kon echter niet anders. De politie scheurde de vergunning (om te mogen rijden met de auto)van het raam en nam het rijbewijs in van neef. Er was geen discussie mogelijk en Kennedy en neef moesten mee naar het politiebureau. Ons achterlaten midden in Mwtapa met kleine neefje en het nichtje van Kennedy. Dit alles heeft bijna een uur geduurd. Wat bleek: neef werd bekeurd omdat hij geen sticker had dat hij personenvervoer mocht rijden (zoals iedere taxichauffeur). Dit was natuurlijk onzin, maar de politieagente had twee blanken in de auto zien zitten (wij dus) en dacht hier even een slaatje uit te slaan. De enige manier om het rijbewijs terug te krijgen was ongeveer 50 euro te betalen wat Kennedy uiteraard weigerde. Hij heeft iemand ingeschakeld zodat ze in ieder geval de vergunning terug kregen. Maar ze moeten morgenvroeg weer terug naar het politiebureau om het rijbewijs terug te halen. Heel erg belachelijk natuurlijk maar ook dit is Kenia. De ellende in dit land is gigantisch, er is nauwelijks nog toerisme dus iedereen haalt alles uit de kast om extra inkomen te krijgen. Eind van deze maand zijn er weer nieuwe verkiezingen omdat de laatste verkiezingen oneerlijk zouden zijn verlopen (wat waar is) is iedereen in afwachting van wat er nu weer gaat gebeuren. Misschien komt Kenia wel in militaire handen, wie wordt er nu president? Dit alles geeft zoveel onzekerheid dat iedereen maar afwacht. Kortom voor Kennedy was dit de druppel, hij werd steeds negatiever en bozer. We hebben gevraagd om ons terug te brengen naar Mudzini, onze veilige thuishaven. We hebben Kennedy dollars gegeven voor de benzinekosten en de moeite die hij gedaan heeft om een hotel voor ons te regelen, wat we niet gebruikt hebben omdat we meteen naar Mudzini zijn gegaan bij aankomst. Heel triest dat deze samenwerking zo moet eindigen en ook heel triest dat je iemand zo wanhopig ziet zijn. Maar goed, morgen weer een dag: never a dull moment in Africa.
’s Avond kwam Anthony en hij moet toevallig ook naar Nairobi, hij vertrekt woensdag samen met Sebastian en heeft meteen twee kaartjes extra geregeld voor de trein voor ons. Ook heeft hij extra kamers geboekt voor ons, dus alles is geregeld, heel fijn.

Dinsdag 17 oktober:

Vanmorgen om 7.30u waren we alweer zover om nog even met de kinderen van Mudzini te kunnen spelen en knuffelen. Om 8 uur worden ze opgehaald en hangt er weer een serene rust op het terrein.
Heerlijk ontbeten; een saucijsje en een soort oliebol (mandazi genaamd) waar je lekker wat jam op kunt doen en smullen maar.
Omdat we het gisteren na de lunch te warm vonden om naar het strand te lopen besloten we vandaag om dit na het ontbijt te doen. We mochten meerijden tot aan de school met Saida en daarna was het nog ongeveer 20 minuten lopen tussen het omliggend dorpje door.

Het laatste stukje vlak voordat je het strand bereikt, loop je door een resort wat ooit een mooie plek moet zijn geweest maar wat nu helemaal vervallen was. Zo triest om te zien. Er komt zo weinig toerisme meer naar Kenya dat heel de bevolking die daarin werkzaam was daar erg onder lijdt. Erg zonde want het zijn mooie stranden.

Wij liepen op ons gemakje wat door het water en werden al snel ingehaald door twee jongens die ons van alles aanwezen wat er te zien was in het water. Heel interessant!
Mooi schelpen die ik alleen nog maar op markten had gezien en waarvan ik altijd dacht dat ze nep waren haha. Ook zeesterren, zee-egels in verschillende kleuren (de jonge zijn bruin en hoe ouder ze zijn, hoe paarser ze worden), een zeekomkommer, zeewormen ( die ook een delicatesse zouden zijn?!!), koraal en noem maar op. Zo hebben we een uur lang door de Oost-Indische zee gelopen. Het was eb dus daar waar de zee echt begon was nog een heel eind verderop maar dan wordt het ook meteen heel diep dus dat hadden we toch niet gedaan.
Nu moesten we alleen zorgen dat we op tijd terug liepen omdat het water ook snel weer op komt als het vloed begint te worden.
We hebben hier echt van genoten.

Morgen vertrek naar Nairobi!!