reis 1

Reis -1-
Na een goed ontbijt (met brood volgens Nederlands recept) zijn we bij ICU opgehaald door onze chauffeur en gids David en pikken we Jita en Henk op om samen onze rondreis te starten.
We hebben een ruime bus ter beschikking met voldoende zitruimte en ook onze bagage kan met gemak mee. We zijn er klaar voor.

Het is een enorm lange rit naar onze eerste overnachting bij Sipi’s. Maar liefst 8 uur rijden!! Maar er is onderweg zoveel te zien en David beantwoord alle vragen die we onderweg hebben, dat we ons geen moment vervelen. We passeren via een kleine omweg een bedevaartsplaats waar sommige mensen wel 700km voor afleggen om daar te komen. Er is een groot park bij waar veel mensen tegelijk kunnen bivakkeren.
De volgende stop was bij de Source of de Nile, waar Henk graag naar toe wilde.
Net daarvoor reden we over de nieuwe brug bij Jinja, die net 2 dagen daarvoor met een hele hop belangstelling officieel was geopend. Wel bijzonder om daar dan als een van de eersten overheen te rijden.
De entree bij de Source of de Nile was vrij hoog dus alleen Jita en Henk besloten daar heen te lopen. Je kunt er vrij weinig van zien zo bleek achteraf want het bevond zich achter een klein begroeid eilandje wat het zicht ontneemt van het opborrelend water. Maar de omgeving was ook al mooi en je had uitzicht op een stukje van de Nijl en de nieuwe brug. Lekker even benen strekken en genieten.
De rest van de rit hebben we flink doorgereden en naderden we uiteindelijk onze logeerplek Lacam Lodge bij de Sipi’s. Zo’n wonderbaarlijk mooie plek op aarde, dat is niet met woorden uit te leggen. Voor mij (Willemien) is het de tweede keer dat ik hier kom en het is weer net zo betoverend als de eerste keer! Zo heerlijk!
Het enige wat Petra en ik wilde was gaan zitten voor onze Banda en kijken naar de langzaam ondergaande zon en luisteren naar het geluid van de waterval vlakbij. Het is zo fijn dat wij dit samen op precies dezelfde manier kunnen ervaren en alleen maar stil hoeven te zijn en intens genieten….

De volgende dag waren we op tijd klaar om aan een Sipiwalk te beginnen. Helaas lag Jita met migraine op bed en kon ze niet met ons mee.
Met de bus zijn we door David naar boven gebracht en wij zouden te voet de afdaling maken en dan weer opgepikt worden. We waren al snel bij de eerste waterval. Wat een machtig gezicht met welk geweld dit water naar beneden klettert. Ook het geluid is oorverdovend en natuurlijk werden we er lekker nat van door het water. Het was goed uitkijken op de glibberige paadjes en een helpende hand van de locale gids en een ander behulpzaam jongetje was voor mij wel welkom.
We hebben ondertussen weer veel uitleg gehad over de manier van leven en hoe en wat ze er allemaal verbouwen. Ze leven daar nog dicht bij de natuur en gebruiken veel planten als hulpmiddel en als medicijn. Vooral de bananenplant heeft talrijke functies en heel de plant wordt wel ergens voor gebruikt.
Daar waar het water uitmond in een wat rustiger deel gebruikt de bevolking het water om zichzelf te wassen en ook kleding uit te wassen. Het is daarom tevens een plek om samen te komen en waar de kinderen wat kunnen spelen.

Het is zo jammer dat, ondanks de protesten uit het dorpen, de gouverment heeft besloten dat een deel van de grootste waterval wordt gebruikt om water op te vangen om vervolgens te verkopen in de verder gelegen dorpen. Dat betekent dat in het droge seizoen de waterval de helft smaller zal zijn.

Eenmaal weer terug was Jita gelukkig weer wat opgeknapt en konden we de reis weer voortzetten. Met weemoed moesten we weer afscheid nemen van deze wondermooie plek.
Onze lunch was gepland bij de farm van Ronald en Anke Simigu. Ronald is een Keniaanse man en Anke komt uit Nederland. Samen hebben ze vier kinderen die in Nederland geboren zijn maar nu alweer met z’n allen 9 jaar in Afrika
wonen. Anke geeft haar kinderen zelf les maar dat valt, nu de kinderen ouder worden en puber zijn, niet altijd mee. De oudste zit nu op kostschool in Kenia en zien ze dus nog maar af en toe.

We zijn bij deze farm terecht gekomen omdat Henk het project Karamoja Arts sponsort en dit graag wilde zien. Karamoja Arts is een school en guesthouse wat door Anke en Ronald is opgezet 9 jaar geleden en wat na 5 jaar zelfredzaam is. Nu zijn ze het nog aan het uitbreiden met extra klaslokalen en een ruimte waar het personeel kan wonen.
Ze kunnen daar niet vaak meer zijn omdat hun farm 5 uur rijden van het project vandaan is.
Hun farm zijn ze 4 jaar terug gestart en langzaam opgebouwd. Ze verbouwen rijst en verkopen dit in gesealde zakjes.
Ze hebben een hele enthousiaste stagiaire, Nanyke, die meegaat in hun plannen om daar een kleine ecocamping te creëren en zij maakt de website daarvoor. Mooi om te zien hoe deze mensen zich te midden van de Oegandese bevolking, in de middle of nowhere, staande weten te houden en gelukkig zijn.

Na de rondleiding op de farm zijn we dwars door de savanne richting Pian upe gereden waar we onze volgende overnachting hebben. Het is heel bijzonder om je in deze enorme vlakte te begeven. Helaas zien we in dit National park geen wilde dieren omdat er hier door rijke mensen gejaagd mag worden en de dieren daardoor ver weg blijven. Bij de wet is dit jagen verboden maar vreemd genoeg is de dochter van de president lid van het bestuur van de jagersvereniging. Dat verklaart dat de jacht op wilde dieren gewoon doorgaat.

Onze hut is sober maar het uitzicht daarentegen is wederom fantastisch!