Uganda 2015-5

Uganda 2015-5

Ja, het zit er alweer bijna op. Vanavond vertrek ik weer om morgenvroeg in Amsterdam te landen.
Het uitstapje naar Mabira Forest was fijn, indrukwekkend en vooral heel rustig. Maandag rustig op mijn gemak gedaan rond 11.00 uur een boda gepakt om naar Kampala te gaan om vandaaruit met de matatu naar Jinja te reizen. Daarvoor moet je naar het Old taxipark in Kampala en dat is een verschrikking, alles krioelt door elkaar, het is druk met auto’s, busjes, boda’s en vooral heel veel mensen. Het stinkt er van de uitlaatgassen en het is er erg smerig. Maar goed: even doorbijten om dan in een matatu te stappen en er ongeveer een half uur erover doen voordat je de stad uit bent… En dan weet ik het weer, wat is reizen toch leuk, zeker in je eentje (dit bedoel ik niet vervelend hoor Willemien), maar het is toch anders, je krijgt makkelijk contact met mensen, je hebt de tijd aan jezelf en ik vind het ook heerlijk om alleen maar naar buiten te kijken, naar alles wat er gebeurt, wat er vervoerd wordt op fietsen en op boda’s, alle geluiden, geuren en kleuren. Super.
Na ongeveer twee uur reizen in Najjembe gestopt, van hieruit kon ik lopen naar de accommodatie van UFA (Ugandan Forest Association) de ugandese natuurbescherming zal ik maar zeggen. Ik had van te voren al gebeld dus ze wisten dat ik een banda wilde huren (een banda is een soort vakantiehuisje) . Heel vriendelijke ontvangst maar een puinzooi, niet te geloven, ik heb toch al veel gezien in Uganda maar dit sloeg alles, het was oud en viel bijna uit elkaar van rottigheid. De veranda vertrouwde ik niet, ik durfde maar amper er op te staan, alles was rot. De deur naar de badruimte (gewoon een hokje buiten) was echt half weggevreten en sloot niet meer, de woonruimte stonk muf en de muskietennetten hadden ze niet meer vervangen sinds 1990, want toen is dat huisje gebouwd. Ik ben niet flauw maar dit zag ik niet zitten, het was ook nog eens midden in het bus, ik kon geen lucht zien en voelde me helemaal opgesloten, dat ging em niet worden. Daar wel even wat gegeten maar ook dat smaakte me niet. Weg hier. Terug naar het dorp want er was nog een andere accommodatie maar daarvoor moest ik 15 tot 20 km de jungle in. Bij een klein bureautje kon ik wat informatie opvragen. Zo gezegd zo gedaan. Mijn rugzak weer gepakt en op de boda naar Griffin Falls campsite. Drie kwartier op de boda, schitterende natuur, heel veel kinderen en heel veel mensen die allemaal zwaaide naar die grijze muzungu. Daar aangekomen was ik meteen verkocht. Griffin is een niet commercieel gebeuren, het is een community based initiative wat zoveel wil zeggen dat de accommodatie (onderhoud en service) geheel in handen is van de gemeenschap. Van overheidswegen wordt dit ondersteund om de natuur en cultuur te beschermen. Dus de wandelingen met gidsen worden gedaan door mensen uit het dorp die daar geboren en getogen zijn, het schoonmaken en de ontvangst ook. En ook heel leuk je eet wat men daar eet, dus alleen maar dingen uit de natuur, heb heerlijke bospaddenstoelen gegeten met witte erwten, rijst van de eigen plantage en groeten uit eigen tuin. Ook de heerlijke Rolex (chapati= klein pannekoekje + kool + tomaten+ uien+ een gebakken ei en dit alles opgerold heet een Rolex), die ik als ontbijt had was heerlijk. Verder alleen maar water gedronken en gedoucht met een wasbak en een jerrycan water. Geen stroom in mijn huisje, alleen een olielamp. Wel een fatsoenlijk bed! Dus back to basic. Maar alles keurig netjes en vooral schoon!!
Ik heb foto’s erbij gevoegd. Ben meteen gaan wandelen, ze hadden mij de weg gewezen naar een kleine waterval, was toch weer spannend, helemaal in je uppie!! Maar weet je, op jezelf vertrouwen dat is het. En het is gelukt, heerlijk wat een voldoening en trots. Daar kan geen therapie tegenop. Lopen tussen de vogels, turaco’s en hornbills, maar ook roodstaart apen, geweldig. Heerlijk gegeten en toen genoten van alle geluiden om me heen vanaf mijn veranda met een olielampje, soms is het echt heel simpel om te genieten. Vroeg naar bed gegaan: het is wel heel warm in zo’n regenwoud, het voelt echt als een broeikas.
De volgende morgen ontmoette ik een jonge vrouw uit Spanje die teleurgesteld was in de liefde. Ze had een Luo ontmoet in Kenia (dat is iemand uit een bepaalde stam, zoiets als de Masai), en dacht zo’n beetje de blanke Luo-er te worden. Helaas de cultuur verschillen bleken te groot, maar ze had haar retourtickets pas eind april en daarom besloten te reizen naar Uganda. Ze was verrast door het mooie land en de vriendelijke mensen, zo anders dan Kenia. Heerlijk gekletst over van alles en nog wat en heel veel ervaringen uitgewisseld. Dat is ook erg leuk. Ik had voor de ochtend ook nog een wandeling met de gids geregeld en zij zou vertrekken. De wandeling was super, je loopt daar en in de bomen om je heen waren zeker 20 apen die gewoon hun dingen doen, heerlijk om naar te kijken. We zijn naar de grote waterval gelopen en heel verrassende rotspartijen gezien met heel veel aloë vera, die hier ook voor allerlei medische doeleinden worden geplukt. Op woensdag weer terug met de boda maar nu naar een ander stadje Lugazi waar ik de matatu terug naar Kampala zal nemen. Deze terugweg was ook erg indrukwekkend, we reden door de immens grote suikerrietplantage, die had ik nog nooit zo gezien, alleen maar vanuit de matatu. Erg indrukwekkend.
Weer terug in Kampala de boda genomen naar Jita’s huis. Ik heb daar ook een paar foto’s van bijgevoegd. O ja de foto’s: op de een of andere manier had ik mijn foto’s per ongeluk gewist van mijn fototoestel, echt heel erg balen want dat waren de foto’s van Mabira. Maar waar zouden we zijn zonder internet: effe googelen en een programmatje downloaden en ja hoor ik heb ze weer terug. Was effe stressen, maar ben nu weer trots.
Bij terugkomst een enorm regenbui, het regenseizoen gaat nu echt beginnen. Lekker bij Jita gegeten en een boekje gelezen.
Echter de toestanden hier in Uganda zijn niet goed: natuurlijk was er vorig jaar de antihomo wet waar heel de wereld negatief op heeft gereageerd. Inmiddels is de wet ingetrokken maar ik ben bang dat dit niets uitmaakt. Er zijn veel landen die hun ontwikkelingshulp voor Uganda hebben stopgezet. Verder is er hier natuurlijk de gigantische corruptie en vorige maand bleek dat alle ministeries hier zoveel geld krijgen dat dit niet meer in verhouding staat. Hier verdienen ze zelfs meer als onze ministers in Nederland. De verschillen worden steeds groter, de rijken worden rijker en de armen steeds armer. Ons was al opgevallen dat er zoveel nieuwe grote auto’s rondrijden o.a. Hummer en Mercedes maar ook Harley Davidson motoren zijn geen uitzondering. Maar goed: doordat er minder sponsoring binnen komt vanuit andere, vooral Amerikaanse en Europese landen, moet er toch meer geld komen. Daarom wordt er nu extra belasting geheven op suiker en rijst, maar ook het schoolgeld is gigantisch omhoog gegaan voor particuliere scholen. De particuliere scholen hier zijn beter en hebben kleinere klassen en waren nu ook voor de mensen met een laag inkomen haalbaar. Met deze extra belasting zijn dus weer de minima de dupe. En dat is 75% van de bevolking hier. En natuurlijk gaat dit alles ook weer ten koste van het onderwijs, mensen worden echt dom gehouden..Maar ze durven niets te beginnen tegen de regering uit angst voor oorlogen die dit land natuurlijk heel veel jaren geteisterd hebben. Volgend jaar zijn er weer verkiezingen, maar ja of er dan verbetering komt?
Nog even afsluiten met iets positiefs, het is opvallend schoon geworden hier in Uganda en op het platteland zie je overal heel veel mensen aan het werk en iedereen is toch wel happy met hetgeen ze hebben. Daar kunnen wij iets van leren. En dan nog iets: de paus komt naar Uganda dus het komt allemaal goed. Halleluja