Uganda 13
Door: petra
Blijf op de hoogte en volg petra
14 September 2008 | Oeganda, Kampala
Sese eilanden:
Op donderdag vertrokken met 7 mensen van het guesthouse (internationaal gezelschap, 4 Duitsers, 1 engelse, 2 Israëliërs (Orie was vanuit Masaka gekomen) en 1 dutch woman, en ja hoor natuurlijk ben ik de oudste de rest is tussen de 20 en 30, maar dat is geen probleem).
Met de matatu naar Entebbe en van daaruit met de Ferry naar de Sese eilanden. (3 uur op de boot). Onvoorstelbaar alle afrikanen slapen, staand, zittend, liggend maakt niet uit, ze kunnen altijd en overal slapen wat ze dan ook altijd en overal doen. De Sese eilanden is een eilanden groep van wel 84 eilanden, groot en klein. Ongeveer 24 van die eilanden zijn bewoond. Het was heel lang een gevecht tussen Engeland en Uganda wie de daadwerkelijke eigenaar zou zijn. Het is nu bezit van de Ugandese regering, sommige delen zijn verkocht aan blanken.
We hebben banda’s (hutjes) geboekt op Hornbil.Een hornbil is een soort vogel met een hele grote snavel, met daarop een bult van hoorn, schitterend om te zien en heel luidruchtig en volop aanwezig hier. De camping met banda’s wordt beheerd door een Duits echtpaar. Zij wonen al 20 jaar op dit eiland en het zijn eigenlijk een soort hippies die zijn blijven hangen in de hippie tijd, zal ik maar zeggen. Op de aanduiding van hun camping staat een groot hart en ook het peace teken. Tina is de eigenaresse met dikke tatoes, lang haar en een bril uit het jaar hippie. Haar man was niet aanwezig maar dat schijnt hetzelfde type te zijn. Ontbijtje nemen ze met een jointje, leuk begin van de dag! Maar goed, de banda’s waren zeer kleurrijk geschilderd, eenvoudig maar schoon. Een grote plaats voor het kampvuur, een bar met barkrukken, wat eveneens fungeert als receptie en overal hangen hangmatten. Ze hebben voor de veiligheid een grote deense dog aangeschaft die nu 11 maanden is maar de grootte heeft van een pony. (zulu genaamd). Er loopt nog een hond rond met een groot litteken over zijn kop: scarface.
Een geweldige plek. Het is voor de zoveelste keer duidelijk waarom men Uganda de parel van Afrika noemt. Ook dit is weer schitterend, witte zandstranden, palmbomen en een tropisch regenwoud op de heuvels. Het zand op het strand is bijna onnatuurlijk wit, in eerste instantie dachten we ook dat het zo gemaakt was, het lijkt en het voelt als ons schelpenzand wat we voor de vogelkooien gebruiken. Maar het is puur natuur. Het is hier niet zo overweldigend als Sipi maar ook heel mooi., zoals ieder ander tropisch eiland. Helaas is het niet mogelijk te zwemmen in Lake Victoria vanwege bilharzia. Dit is een wormpje wat zich door de porien in je lichaam nestelt en dan als parasiet je ingewanden beschadigd. Er staat overal dat het veilig is maar we nemen het zekere voor het onzekere. Want de ziekte kan zich na jaren pas uiten en je komt er niet meer vanaf. Natuurlijk zwemt de lokale bevolking wel gewoon in het Lake, die zijn immuun denk ik, ze drinken tenslotte ook water uit de kraan, dat hoeven wij niet te proberen.
De banda’s verdeeld in dames en heren plaatsen en wij dames hebben de luxe van een eigen toilet en een (koude) douche. Ook zijn er klamboe’s ook weer in verschillende kleuren. We kunnen hier eten en drinken en het is helemaal prima.
Je mag overal roken wat op zich zeer uitzonderlijk is maar ja met zo’n hippie echtpaar moet het kunnen! Overal zijn asbakken en afvalbakken. Op vrijdag hebben we een gids geregeld, Tomson, hij zal ons een gedeelte van het eiland laten zien. Eerst gaan we naar het vissersdorpje wat weer totaal verschillend is van de andere dorpen die we tot nu toe op het vaste land hebben gezien. Waren die dorpen wijd verspreid, hier is het tegenovergestelde. Ze wonen echt hutje mutje op elkaar (nou begrijp ik pas dat hutje mutje een afrikaanse uitdrukking is). Omdat het leven als visser op Lake Victoria heel zwaar is en gevaarlijk vanwege de wisselende weersomstandigheden zijn de dorpsgenoten heel erg op elkaar aangewezen, ze delen alles. Daarom woont iedereen zo dicht op elkaar, ze eten vaak samen en delen elkaars inkomsten. Ze zijn erg arm en omdat de visvangst terug loopt (o.a. door de Nijlbaars die door Engelsen is uitgezet maar enorme aantallen en grootte aanneemt en dus een bedreiging vormt voor de andere vissoorten. Maar ook door de waterhyacinthen die enorm veel zuurstof weg neemt.) zijn de mensen ook op zoek naar nieuwe mogelijkheden om de inkomsten te verhogen. Er worden nu ook op kleine schaal varkens gehouden, kippen en hier en daar wordt er wat groente verbouwd. Alles is natuurlijk erg duur want het moet ingevoerd worden vanuit het vaste land. Ze willen het toerisme promoten maar ik hoop niet dat ze dat op grote schaal gaan doen, ik snap heel goed dat de inkomsten heel belangrijk zijn maar de natuur is hier nog zo puur en ik moet er niet aan denken dat het gehele eiland wordt bevolkt door hotelgasten met zwembaden, resorts met alle ellende vandien. Maar goed zo snel gaat het niet in Afrika, soms is dit ook een voordeel, ha,ha.
Genoten van de wandeling door het dorp, de oerwouden, het zien en horen van vogels en apen, en het genieten van de uitzichten. Toen onze gids hoorde dat wij alle vrijwilligers waren werden we echt bedankt voor onze inzet. Leuk om mee te maken en niet gezien te worden als rijk volk. We betaalde ook overal normale prijzen, fijn.
De vogels zijn echt geweldig, veel vogels liefhebbers komen dan ook naar deze eilanden. Alle kleuren en vormen komen voorbij gevlogen. Genieten. Tomson vertelde ook veel over deze dieren dus dat maakt het extra leuk. Uren kun je hier op het strand zitten om te kijken naar de Kingfischer, een klein kleurrijk vogeltje wat boven het water gaat hangen en zijn vleugels heel snel op en neer beweegt. Door het schitteren van de zonnestralen door zijn vleugels vallen allerlei schaduwen op het water wat de visjes heel nieuwsgierig maakt die dan naar de oppervlakte komen. Ja jammer dan, want dan duikt het vogeltje als een speer naar de diepte en vangt dit visje. Ik heb wat gefilmd en ik hoop dat het gelukt is. Ook zijn er hier heel veel visarenden, een schitterende enorm roofvogel met een witte kop en een enorme vleugel spanwijdte. En dan zie je weer, knalblauwe, felgroene, gele of rode vogeltjes. Mooi.
Ik vertelde dat ik heel graag naar het chimpansee eiland zou willen, maar helaas dat is niet mogelijk vanuit hier, dat is te ver weg dus ik zal een andere keer vanuit Entebbe moeten gaan. Op de sese zijn kleine apen in het wild die enorm veel herrie maken.
Op zaterdag zijn er 4 mensen vertrokken i.v.m. verplichtingen elders. Sascha, Steffen uit duitsland, Ori uit Israel en ik besloten nog een dagje te blijven en op zondagmorgen af te reizen. Er gaat maar een keer per dag een ferry en dat is ’s morgen om 8.00 uur. Helaas hadden we slecht weer. Na de wandeling begon het te regenen en het hield niet meer op tot de volgende morgen. Normaal regent het hier een uurtje of twee maar dan schijnt de zon weer. Helaas dit weekend niet.
Goed tegen de middag was het droog en konden we lekker in de hangmatjes liggen met een boekje. Sascha en Orie zouden voetballen gaan kijken in een cafeetje met twee Ieren. Steffan en ik zouden hier blijven om te relaxen. Maar helaas alles liep een beetje anders. De fotocamera van Steffan was weggehaald, als ook de telelens van het toestel van Sascha. Dit was de eerste keer dat er iets gestolen werd. Je kunt hier de luiken van de banda’s met je vingers openen, wat dus ook gebeurt is. De tas met camera lag vlak onder het raam. Niet te geloven, we weten natuurlijk dat dit gebeurt maar dan in Kampala maar niet op dit eiland, je voelt je hier zo veilig. Het is echter geen toeval. Dit weekend waren Tina en haar man met de hond naar Kampala. De hond neemt ze overal mee naar toe en hij zou bij vrienden blijven terwijl Tina en Theo naar een begrafenis moesten. Uiteraard was het gehele eiland op de hoogte hiervan, want niets maar dan ook niets blijft geheim in zo’n kleine gemeenschap. De hond Zulu is heel erg waaks en de meeste lokale inwoners zijn heel bang van hem. Hij doet echter niets maar hij schrikt wel af. Achteraf heeft ’s nachts de andere hond (scarface) heel lang geblaft. Nou verschrikkelijk balen natuurlijk, de Ugandese personeelsleden voelde zich enorm schuldig want dit was nog nooit gebeurt, en nu hadden zij de verantwoording. Heel vervelend. Maar goed, politie ingeschakeld: nou dat is een lachertje, die weten werkelijk niet wat ze met zoiets aan moeten. Ze wilde zelfs vingerafdrukken maken van de gehele banda. Sascha vertelde toen dat ze dan ook van ons allemaal, het personeelsleden en andere gasten vingerafdrukken moesten maken. Nou dit snapte ze niet, hoezo dan!??
Ze wilde ook dat Sascha en Steffan drie dagen langer zouden blijven om verklaringen af te nemen. “Ja maar we hebben nu toch al een verklaring gemaakt””. “nee want misschien vertelde ze morgen wel iets anders dan konden ze alles met elkraar vergelijken??” ” je kunt ons ook bellen? We moeten terug”. Nou het probleem was dat ze geen airtime hadden (dat is hetzelfde als prepaid tijd). Niet te geloven. De politie heeft drie uur rond gelopen en het was heel gênant dat de Ugandese gasten op de camping verplicht werden al hun tassen en bezittingen uit te stallen. Op onze vraag of ze onze spullen ook wilde zien werd lachend geantwoord nee natuurlijk niet, jullie zijn mzungu’s, nou vraag ik je?
Enfin contact opgenomen met Tina, die het personeel geheel vertrouwd gelukkig en een afspraak gemaakt om elkaar te ontmoeten in Kampala op de terugweg. Kortom een flinke domper op ons weekend en verschrikkelijk balen van alle foto’s van Steffen, gelukkig had hij een paar van zijn foto’s van zijn vrijwilligerswerk al op dvd staan. Met de camera kunnen ze niets want de adapter is computergestuurd of zoiets. Zonder computer kun je niets met het toestel.
We hebben wel onze gids Tomson gevraagd om in het dorp te vertellen dat we bereid waren om geld te betalen voor diegene die de camera terug kon bezorgen. We moeten even afwachten, we vonden het ook heel vervelend voor het vriendelijke en aardige personeel, die waren werkelijk helemaal van de kaart. Maar het ergste was het voor Steffen. Zondagmorgen vertrokken maar Steffen was ’s nachts ontzettend ziek geworden. Waarschijnlijk heeft hij ook nog malaria, hij kon echt niet op zijn benen staan en kon niets anders dan overgeven, had diaree en verschrikkelijke hoofdpijn. Het was echt heel zielig. Hij wilde terug naar Nansana maar we moesten hem ondersteunen om de ferry in te komen. Terug heb ik een taxi genomen en hem terug gebracht naar het guesthouse want Sascha had een ontmoeting met Tina in Kampala over de inbraak.. In de vorige weblog spraken we al over de tegenstellingen: de prachtige natuur, de aardige mensen, maar ook pure armoede en dus criminaliteit. Natuurlijk is dat in Europa ook zo maar hier zijn de verschillen zo enorm.
Morgen de eerste schooldag, heel spannend ik hou jullie op de hoogte.
Wat foto’s bijgevoegd, ook weer een schitterende zonsondergang, die wilde ik jullie niet onthouden maar het is de laatste zonsondergang , dat beloof ik. Zojuist nog een telefoontje gekregen Steffen heeft malaria, och erem.
liefs
Op donderdag vertrokken met 7 mensen van het guesthouse (internationaal gezelschap, 4 Duitsers, 1 engelse, 2 Israëliërs (Orie was vanuit Masaka gekomen) en 1 dutch woman, en ja hoor natuurlijk ben ik de oudste de rest is tussen de 20 en 30, maar dat is geen probleem).
Met de matatu naar Entebbe en van daaruit met de Ferry naar de Sese eilanden. (3 uur op de boot). Onvoorstelbaar alle afrikanen slapen, staand, zittend, liggend maakt niet uit, ze kunnen altijd en overal slapen wat ze dan ook altijd en overal doen. De Sese eilanden is een eilanden groep van wel 84 eilanden, groot en klein. Ongeveer 24 van die eilanden zijn bewoond. Het was heel lang een gevecht tussen Engeland en Uganda wie de daadwerkelijke eigenaar zou zijn. Het is nu bezit van de Ugandese regering, sommige delen zijn verkocht aan blanken.
We hebben banda’s (hutjes) geboekt op Hornbil.Een hornbil is een soort vogel met een hele grote snavel, met daarop een bult van hoorn, schitterend om te zien en heel luidruchtig en volop aanwezig hier. De camping met banda’s wordt beheerd door een Duits echtpaar. Zij wonen al 20 jaar op dit eiland en het zijn eigenlijk een soort hippies die zijn blijven hangen in de hippie tijd, zal ik maar zeggen. Op de aanduiding van hun camping staat een groot hart en ook het peace teken. Tina is de eigenaresse met dikke tatoes, lang haar en een bril uit het jaar hippie. Haar man was niet aanwezig maar dat schijnt hetzelfde type te zijn. Ontbijtje nemen ze met een jointje, leuk begin van de dag! Maar goed, de banda’s waren zeer kleurrijk geschilderd, eenvoudig maar schoon. Een grote plaats voor het kampvuur, een bar met barkrukken, wat eveneens fungeert als receptie en overal hangen hangmatten. Ze hebben voor de veiligheid een grote deense dog aangeschaft die nu 11 maanden is maar de grootte heeft van een pony. (zulu genaamd). Er loopt nog een hond rond met een groot litteken over zijn kop: scarface.
Een geweldige plek. Het is voor de zoveelste keer duidelijk waarom men Uganda de parel van Afrika noemt. Ook dit is weer schitterend, witte zandstranden, palmbomen en een tropisch regenwoud op de heuvels. Het zand op het strand is bijna onnatuurlijk wit, in eerste instantie dachten we ook dat het zo gemaakt was, het lijkt en het voelt als ons schelpenzand wat we voor de vogelkooien gebruiken. Maar het is puur natuur. Het is hier niet zo overweldigend als Sipi maar ook heel mooi., zoals ieder ander tropisch eiland. Helaas is het niet mogelijk te zwemmen in Lake Victoria vanwege bilharzia. Dit is een wormpje wat zich door de porien in je lichaam nestelt en dan als parasiet je ingewanden beschadigd. Er staat overal dat het veilig is maar we nemen het zekere voor het onzekere. Want de ziekte kan zich na jaren pas uiten en je komt er niet meer vanaf. Natuurlijk zwemt de lokale bevolking wel gewoon in het Lake, die zijn immuun denk ik, ze drinken tenslotte ook water uit de kraan, dat hoeven wij niet te proberen.
De banda’s verdeeld in dames en heren plaatsen en wij dames hebben de luxe van een eigen toilet en een (koude) douche. Ook zijn er klamboe’s ook weer in verschillende kleuren. We kunnen hier eten en drinken en het is helemaal prima.
Je mag overal roken wat op zich zeer uitzonderlijk is maar ja met zo’n hippie echtpaar moet het kunnen! Overal zijn asbakken en afvalbakken. Op vrijdag hebben we een gids geregeld, Tomson, hij zal ons een gedeelte van het eiland laten zien. Eerst gaan we naar het vissersdorpje wat weer totaal verschillend is van de andere dorpen die we tot nu toe op het vaste land hebben gezien. Waren die dorpen wijd verspreid, hier is het tegenovergestelde. Ze wonen echt hutje mutje op elkaar (nou begrijp ik pas dat hutje mutje een afrikaanse uitdrukking is). Omdat het leven als visser op Lake Victoria heel zwaar is en gevaarlijk vanwege de wisselende weersomstandigheden zijn de dorpsgenoten heel erg op elkaar aangewezen, ze delen alles. Daarom woont iedereen zo dicht op elkaar, ze eten vaak samen en delen elkaars inkomsten. Ze zijn erg arm en omdat de visvangst terug loopt (o.a. door de Nijlbaars die door Engelsen is uitgezet maar enorme aantallen en grootte aanneemt en dus een bedreiging vormt voor de andere vissoorten. Maar ook door de waterhyacinthen die enorm veel zuurstof weg neemt.) zijn de mensen ook op zoek naar nieuwe mogelijkheden om de inkomsten te verhogen. Er worden nu ook op kleine schaal varkens gehouden, kippen en hier en daar wordt er wat groente verbouwd. Alles is natuurlijk erg duur want het moet ingevoerd worden vanuit het vaste land. Ze willen het toerisme promoten maar ik hoop niet dat ze dat op grote schaal gaan doen, ik snap heel goed dat de inkomsten heel belangrijk zijn maar de natuur is hier nog zo puur en ik moet er niet aan denken dat het gehele eiland wordt bevolkt door hotelgasten met zwembaden, resorts met alle ellende vandien. Maar goed zo snel gaat het niet in Afrika, soms is dit ook een voordeel, ha,ha.
Genoten van de wandeling door het dorp, de oerwouden, het zien en horen van vogels en apen, en het genieten van de uitzichten. Toen onze gids hoorde dat wij alle vrijwilligers waren werden we echt bedankt voor onze inzet. Leuk om mee te maken en niet gezien te worden als rijk volk. We betaalde ook overal normale prijzen, fijn.
De vogels zijn echt geweldig, veel vogels liefhebbers komen dan ook naar deze eilanden. Alle kleuren en vormen komen voorbij gevlogen. Genieten. Tomson vertelde ook veel over deze dieren dus dat maakt het extra leuk. Uren kun je hier op het strand zitten om te kijken naar de Kingfischer, een klein kleurrijk vogeltje wat boven het water gaat hangen en zijn vleugels heel snel op en neer beweegt. Door het schitteren van de zonnestralen door zijn vleugels vallen allerlei schaduwen op het water wat de visjes heel nieuwsgierig maakt die dan naar de oppervlakte komen. Ja jammer dan, want dan duikt het vogeltje als een speer naar de diepte en vangt dit visje. Ik heb wat gefilmd en ik hoop dat het gelukt is. Ook zijn er hier heel veel visarenden, een schitterende enorm roofvogel met een witte kop en een enorme vleugel spanwijdte. En dan zie je weer, knalblauwe, felgroene, gele of rode vogeltjes. Mooi.
Ik vertelde dat ik heel graag naar het chimpansee eiland zou willen, maar helaas dat is niet mogelijk vanuit hier, dat is te ver weg dus ik zal een andere keer vanuit Entebbe moeten gaan. Op de sese zijn kleine apen in het wild die enorm veel herrie maken.
Op zaterdag zijn er 4 mensen vertrokken i.v.m. verplichtingen elders. Sascha, Steffen uit duitsland, Ori uit Israel en ik besloten nog een dagje te blijven en op zondagmorgen af te reizen. Er gaat maar een keer per dag een ferry en dat is ’s morgen om 8.00 uur. Helaas hadden we slecht weer. Na de wandeling begon het te regenen en het hield niet meer op tot de volgende morgen. Normaal regent het hier een uurtje of twee maar dan schijnt de zon weer. Helaas dit weekend niet.
Goed tegen de middag was het droog en konden we lekker in de hangmatjes liggen met een boekje. Sascha en Orie zouden voetballen gaan kijken in een cafeetje met twee Ieren. Steffan en ik zouden hier blijven om te relaxen. Maar helaas alles liep een beetje anders. De fotocamera van Steffan was weggehaald, als ook de telelens van het toestel van Sascha. Dit was de eerste keer dat er iets gestolen werd. Je kunt hier de luiken van de banda’s met je vingers openen, wat dus ook gebeurt is. De tas met camera lag vlak onder het raam. Niet te geloven, we weten natuurlijk dat dit gebeurt maar dan in Kampala maar niet op dit eiland, je voelt je hier zo veilig. Het is echter geen toeval. Dit weekend waren Tina en haar man met de hond naar Kampala. De hond neemt ze overal mee naar toe en hij zou bij vrienden blijven terwijl Tina en Theo naar een begrafenis moesten. Uiteraard was het gehele eiland op de hoogte hiervan, want niets maar dan ook niets blijft geheim in zo’n kleine gemeenschap. De hond Zulu is heel erg waaks en de meeste lokale inwoners zijn heel bang van hem. Hij doet echter niets maar hij schrikt wel af. Achteraf heeft ’s nachts de andere hond (scarface) heel lang geblaft. Nou verschrikkelijk balen natuurlijk, de Ugandese personeelsleden voelde zich enorm schuldig want dit was nog nooit gebeurt, en nu hadden zij de verantwoording. Heel vervelend. Maar goed, politie ingeschakeld: nou dat is een lachertje, die weten werkelijk niet wat ze met zoiets aan moeten. Ze wilde zelfs vingerafdrukken maken van de gehele banda. Sascha vertelde toen dat ze dan ook van ons allemaal, het personeelsleden en andere gasten vingerafdrukken moesten maken. Nou dit snapte ze niet, hoezo dan!??
Ze wilde ook dat Sascha en Steffan drie dagen langer zouden blijven om verklaringen af te nemen. “Ja maar we hebben nu toch al een verklaring gemaakt””. “nee want misschien vertelde ze morgen wel iets anders dan konden ze alles met elkraar vergelijken??” ” je kunt ons ook bellen? We moeten terug”. Nou het probleem was dat ze geen airtime hadden (dat is hetzelfde als prepaid tijd). Niet te geloven. De politie heeft drie uur rond gelopen en het was heel gênant dat de Ugandese gasten op de camping verplicht werden al hun tassen en bezittingen uit te stallen. Op onze vraag of ze onze spullen ook wilde zien werd lachend geantwoord nee natuurlijk niet, jullie zijn mzungu’s, nou vraag ik je?
Enfin contact opgenomen met Tina, die het personeel geheel vertrouwd gelukkig en een afspraak gemaakt om elkaar te ontmoeten in Kampala op de terugweg. Kortom een flinke domper op ons weekend en verschrikkelijk balen van alle foto’s van Steffen, gelukkig had hij een paar van zijn foto’s van zijn vrijwilligerswerk al op dvd staan. Met de camera kunnen ze niets want de adapter is computergestuurd of zoiets. Zonder computer kun je niets met het toestel.
We hebben wel onze gids Tomson gevraagd om in het dorp te vertellen dat we bereid waren om geld te betalen voor diegene die de camera terug kon bezorgen. We moeten even afwachten, we vonden het ook heel vervelend voor het vriendelijke en aardige personeel, die waren werkelijk helemaal van de kaart. Maar het ergste was het voor Steffen. Zondagmorgen vertrokken maar Steffen was ’s nachts ontzettend ziek geworden. Waarschijnlijk heeft hij ook nog malaria, hij kon echt niet op zijn benen staan en kon niets anders dan overgeven, had diaree en verschrikkelijke hoofdpijn. Het was echt heel zielig. Hij wilde terug naar Nansana maar we moesten hem ondersteunen om de ferry in te komen. Terug heb ik een taxi genomen en hem terug gebracht naar het guesthouse want Sascha had een ontmoeting met Tina in Kampala over de inbraak.. In de vorige weblog spraken we al over de tegenstellingen: de prachtige natuur, de aardige mensen, maar ook pure armoede en dus criminaliteit. Natuurlijk is dat in Europa ook zo maar hier zijn de verschillen zo enorm.
Morgen de eerste schooldag, heel spannend ik hou jullie op de hoogte.
Wat foto’s bijgevoegd, ook weer een schitterende zonsondergang, die wilde ik jullie niet onthouden maar het is de laatste zonsondergang , dat beloof ik. Zojuist nog een telefoontje gekregen Steffen heeft malaria, och erem.
liefs
-
14 September 2008 - 15:15
Nicolette:
Lieve Petra, Wat kun je toch heerlijk schrijven.
Maandagavond meidenacond, kom je ook? Anders bellen we je die avond. Heb je tijd? Hopelijk wel! Tot maandag! Dikke kus!!! -
14 September 2008 - 16:09
Anke En Henriëtte:
Hoi Petra,
Net Anke opgehaald van het logeren, Frans vertelde dat er 'n mail was, dus vlug lezen! Anke vindt de foto's erg mooi.En weer een indrukwekkend verslag, ga zo door!
Je sprak van witte stranden, wij zijn tussen Kerst en Nieuw naar Lanzarote geweest met de kinderen ( we waren 30 jaar getrouwd, lang he!?) en daar hadden ze hele donkere stranden, maar die zijn meestal aangelegd.We zijn heel erg benieuwd naar de eerste schooldag!
Groetjes Anke en Henriëtte
-
14 September 2008 - 18:40
Arjan:
Petra, wa is ut toch weer schon! Ik blijf genieten van je verhalen en de prachtige foto's. De enige foto's die ik de laatste tijd maak zijn van pof, puin, stucadoors en halve badkamers... Verschil moet er wezen! -
14 September 2008 - 18:41
Inge Bel:
Ha Petra,
Weer een indrukwekkend verhaal, en schitterende foto's!!
Heel veel succes morgen op je eerste schooldag, toi, toi, toi!!!
Gr Inge Bel -
14 September 2008 - 18:58
Maria Vinken:
Hoi Petra
Als ik jou verhalen lees denk ik af en toe, hoelang is jou dag eigenlijk? Er gebeurd zoveel en je bent zo druk met van alles.
Geweldig zeg en de foto's maken het plaatje compleet.
Groetjes Maria -
14 September 2008 - 19:19
Gerrie:
Hoi P,
Wat een prachtige foto's van de kindjes en de dieren. Die zonsondergangen vervelen nooit. Ik weet dat je grenzeloos (letterlijk) Zet 'm op morgen.
Liefs Gerrie -
14 September 2008 - 19:21
Gerrie:
2e bericht: achter grenzeloos hoort natuurlijk GENIET. Mijn vingers zijn sneller vandaag dan mijn gedachten!!
Ik ga trouwens Keniaanse erwtensoep maken voor de eetclub.
Nogmaals liefs -
14 September 2008 - 20:00
Bob:
Aloha Petra,
Niet slecht zo'n uitzicht uit je hangmatje! Succes morgen in je nieuwe klas!
Groet Bob. -
14 September 2008 - 22:24
Perry:
Wat een beroerd einde van zo'n goddelijk weekend! Die Steffen heeft wel dubbele pech!
Veel succes morgen met de eerste schooldag!
Groetjes, Perry. -
15 September 2008 - 13:18
Hoi Petra:
wat heerlijk dat je er even tussenuit bent geweest en wat een prachtige omgeving.
zover het nu lijkt komen sieb en ik vanaf januari in de 'buurt' te zitten. we gaan voor een ontwikkelingsorganisatie werken in Yei in zuid-sudan een uur van de grens van uganda. maar dan ga jij weer naar kenia of niet?
leuk allemaal hoor wat je aan het doen bent, succes nog verder!
groetjes van nelie -
16 September 2008 - 07:08
Wendy:
indrukwekkend weer! Ik hoop snel te lezen hoe je eerste schooldag is geweest! Succes! -
16 September 2008 - 10:41
Joao:
ey peta het is leuk op school het gaat niet altij goed daat weet je okwel maar nou gaat het wel goed en thuis en vind het goed leuk in afrika ik wiel met jou mee dat kan niet zo maar ik miss jou wel hoor en de neuw klas het is leuk egt iknou op school .ik hoop dat je daar Goed heb in afrika.Gr van mr carlos en juf lonneke en jaap-pieter -
17 September 2008 - 12:52
Kriek:
Lieve Peet.
Mooie tocht, mooie foto's.
Wat sneu van die camera met foto's en dan malaria. Geen medicijnen geslikt? Jij toch wel hoop ik? Alles bijelkaar zijn het wel onvergetelijke ervaringen en je schrijft het ook echt heel leuk op voor ons allen.
Gisteren is mijn borstkas volledig ingezwachteld. Zo plat als een dubbeltje ben ik nu. Heel sexy, zei de huisarts.
Tot de volgende keer.
Groetjes van Kriek -
18 September 2008 - 20:31
Marja Van Genugten:
Hoi Petra, Leuk om je verhaal weer te lezen. Prachtige foto's of dat we er zelf bij zijn. Erg fijn. Succes met je eerste schooldag. Groetjes Marja -
20 September 2008 - 09:24
Miranda:
Lieve Petra,
Wat maak je toch allemaal mee??? Het is daar wel echt prachtig zeg!!! Heel veel succes met je eerste schooldag!
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
