Uganda 22

Vrijdag 7 november rustig dagje, was gedaan, waslijn binnen gespannen voor ons ondergoed, want die mag je hier echt niet buiten in het zicht hangen, dat is echt not done. ’s Middags naar het medisch centrum hier in kiwangala omdat we hun lijsten zouden krijgen van de vct dag, maar helaas, diegene die daar over ging zit in Kampala en komt maandag pas terug.
In de wachtkamer zaten mensen die nog noooooit een blank iemand hadden gezien. Onvoorstelbaar, we werden echt aangestaard, zonder schaamte maar met open mond.
Iedere keer sta ik nog versteld van de mensen en de totaal andere mentaliteit, ze hebben zoveel geduld, vinden het normaal met 10 personen in een auto te zitten en zijn zo gewend overal te moeten wachten dat ze ook overal in slaap vallen, “dan doen we tenminste iets”. Vandaag was er een boda bodarijder die zijn boda op de middenbok (voor de niet motorrijders onder ons: dit is de middenstandaard) had gezet en met zijn helm op zittend op zijn stuur lag te slapen. Als iemand dan gebruik wil maken van deze boda kloppen ze gewoon op zijn helm. Ook in winkels ligt het personeel soms achter de toonbank te slapen, maar ook in de taxi’s slapen na vijf minuten de meeste mensen. Waar we wel een beetje moe van worden zijn de kinderen die hier constant voor de deur staan, dat is echt niet fijn. We moeten dan echt heel streng zijn en ze wegsturen want voor je het weet staat het hele dorp hier. En wij willen zoals iedere mzungu privacy maar dat is een onbekend begrip hier, daar snappen ze niets van.
Ook ik heb nu meer geduld, geen stroom: oke dat is gewoon een gegeven, niets aan te doen, steken gewoon een kaarsje aan en pech als mijn telefoon niet meer werkt. Instappen in een taxi en 1 uur wachten, ja dit is normaal. Je kunt je daar allemaal heel druk over maken maar dat is verspilde energie. En ik moet zeggen als je zo denkt wordt het leven een stuk eenvoudiger. Ik ben ontzettend blij als er elektriciteit is, als we binnen de twee uur kunnen vertrekken met de taxi, als we water hebben. als de zon schijnt, kortom de hele simpele dingen maken hier de luxe.
Naar Lake Nabugabo geweest, met Elisa, JP en Claire. In een matatu met zijn 9-en.
Geen stroom, geen warm water, regen, slot van de deur kapot, de bediening duurde 1 uur voor een bakje thee zodat we meteen de lunch maar hebben besteld. Duurde 1,5 uur. Rijst met groenten, lijkt me toch niet zo moeilijk maar hier heeft het tijd nodig. Voor het eerst gezwommen in Afrika. Lake Nabugab is nl. bilharzia vrij. Heerlijk, wat een luxe….
Een hele bus met kinderen, helaas, we wilde eigenlijk rust. Diner ook gelijk besteld voor 7 uur maar werd 8. Ugandese sherry bij het kampvuur. Een kamer met zijn 4en.Goed geslapen. S’morgen recht uit bed gezwommen, geweldig, buiten ontbijt gehad, zon heerlijk maar ook fijn om alleen te zijn met een boek en muziek, gelukkig hebben we daar allemaal behoefte aan. Ik waardeer nu echt mijn vrijheid. Terug even gewinkeld in Masaka daarna terug naar Kiwangala, nu met zijn 12en in de taxi, ik zat tussen de twee voorste stoelen op mijn knieen. Ik kreeg kramp, niet fijn, Elisa kreeg de slappe lach en een telefoontje: kon verder niets zeggen dan pronto!!
Maandag les gegeven aan P2, dat is erg zwaar voor je begint moet je al zoveel regelen, potloden, krijt, borstel voor het schoolbord, lessen voorbereiden. Maar wel een leuke klas. We hebben met z’n allen 6 regels afgesproken: vinden ze helemaal leuk: vragen als je naar het toilet gaat. Niet meer dan twee personen tegelijk uit de klas. Niet liegen. Elkaar niet aanraken. Niets stelen van elkaar (was nodig want ze pakken hier echt alles van elkaar af) en als laatste regel: als je iets niet snapt of je wil iets vragen steek dan je vinger op. Nou die laatste regel werkt. Ik hoopte daarmee te bereiken dat ze pas gaan schrijven als ze begrijpen wat er gevaagd wordt. En dat werkt, ze vinden het heel leuk als er iets uitgelegd wordt. Onvoorstelbaar. Normaal gesproken schrijven ze gewoon klakkeloos over wat er op het bord staat. Verder geen stroom. Nederlandse vrouwen ontmoet die hier verschillende projecten bezoeken. Zwaar christelijk, zeer belerend en ik kreeg een beetje op mijn kop omdat ik rookte! Ik ben bijna 50, mag ik dat aub zelf bepalen.
Ons dak lekt en dus moeten we e.e.a. herinrichten en opruimen, maar inmiddels is alles weer opgelost. Ook zijn we naar het Health Centre gegaan, want Claire gaat daar een paar dagen werken, registreren enz. Claire doet opleiding farmacie maar iedereen ziet haar hier gelijk als een dokter. Maar hopelijk kan ze wat adviezen geven over registratie enz. want dat hebben ze wel nodig, haha. Wel leuk hoe ze hier een operatiekamer noemen: operation theather. Nou wij hebben een iets ander beeld daarover. Maar goed de operatiekamer is er maar er wordt nooit geopereerd. De dokter komt maar een keer in de week. Kortom het werkt allemaal niet zo.
Woensdag weer voor de klas want we hebben een tekort aan leerkrachten. En ik sta er weer van te kijken hoe leuk dat ze het vinden om iets te leren en vragen te beantwoorden. Ik heb ook een les religieuze educatie moeten geven? Nou is dat niet mijn sterkste kant maar goed ze kregen als opdracht een moskee en een kerk te tekenen en iets te tekenen waarvan ze vonden dat het mooiste was dat God/Allah had gemaakt. (een dier, een mens, een plant). Mooi om te zien is dat heel veel een koe tekende. Zeer grote waarde hier.
Claire heeft met een groep spijkerpoepen gedaan, en ik heb andere balspelletjes gedaan, ook dat vinden ze geweldig. Verder is het makkelijk dat alle kinderen iedere dag dezelfde kleren aan hebben, zijn ze makkelijk te herkennen. Ja je kunt het maar beter van de positieve kant bekijken, niet dan?
Na de break was er persoonlijke hygiëne: alle lln worden gecontroleerd op jiggers, dit zijn zandvlooien die eitjes leggen onder de huid. Het is echt heel verschrikkelijk. Deze maden komen dan uit en vreten zich als het ware een weg door de huid. Echt heel afschuwelijk om te zien. De oudere kinderen controleren de kleinere en gaan met en veiligheidsspeld of een passer! De eitjes uitpulken. Niets is steriel. Ik heb eerst alles met een aansteker verwarmd en daarna alles uitgekookt. Maar ik was zwaar emotioneel bij het zien van deze ellende, niet omdat het smerig was om te zien hoor maar gewoon om het feit dat kinderen hier geen schoenen hebben en dus altijd in het zand lopen. Ook de vloer van de klas is zand, we spuiten dit wel twee keer per week nat, dat helpt maar thuis en onderweg naar huis lopen de kinderen door het zand. Sommige voeten waren echt heel verschrikkelijk. Ben zelfs even weggelopen en heb gehuild, wat een ellende. Daarna moesten de kinderen zich uitkleden en wordt hun huid, oren, gebit en ogen gecontroleerd. Ook heel afschuwelijk, sommige kinderen hebben een navelbreuk van wel 10 cm groot. Ook veel kinderen hebben een soort ringworm door het gebrek aan hygienen en/of gezonde voeding. Met een kind zijn we naar de dokter gemoeten die had schurft en heeft nu een injectie gekregen. Moeilijke dag, heel erg zwaar onder de indruk. Ook een machteloos gevoel. Maar het goede is het feit dat Cotfone iedere week de kinderen controleert.
’s Middags zijn we naar een groentetuin geweest, opgezet door een Ugandees en een amerikaanse vrijwilliger JP. Geweldig. Hier worden allerlei groenten verbouwd om de voeding zo afwisselend en gezond mogelijk te maken. Mensen uit de buurt kunnen hier komen werken en krijgen les in het verbouwen van groenten en krijgen ook zaden mee zodat ze het zelf ook kunnen verbouwen. Gaat ontzettend goed, ook omdat er zoveel mensen ziek zijn hier van Aids is gezonde voeding ontzettend belangrijk. Ontzettend aardige Ugandees die ons verwelkomde met thee en heel veel vers fruit. Ook kregen we een hele tas verse groente mee. Volgende week gaan we daar onze groenten kopen. Ook verbouwde hij mosterkruiden, basilicum en zelfs peterselie uit Nederland. Daarna evaluatie gehad van de VCT dag.
Claire en ik hebben alles nu geregistreerd het percentage is 8.76% wat hoger is dan het gemiddelde in Uganda.
Op vrijdagmiddag zijn we vertrokken naar de Sese eilanden. Claire en ik. Nou dat was ook weer een belevenis. Met zijn 9-en in een auto op weg naar Masaka, dan met de boda naar een dorpje van waaruit de matatu naar Kilangala ging (dat is op de Sese), met 25 personen in een matatu. Dan met de veerboot ongeveer 1 uur varen. We moeten dan de matatu uit anders kan hij de veerboot niet oprijden vanwege het gewicht! Iedereen moet dan tot zijn knieën door het water lopen. Op de veerboot waren we een attractie, onze conducteur van de matatu liet ons echt aan iedereen zien, zo van “”kijk eens wat ik meegebracht heb: twee mzungu’s”, echt niet te geloven.
Ik heb altijd geroepen dat ik als ik nu niet ga ik nooit meer ga. Over tien jaar durf ik het niet meer. Nou daar ben ik steeds meer van overtuigd. Ik zie me niet meer op mijn 60e met 25 mensen in een matatu zitten met mijn knieën in mijn nek, tussen twee stoelen, mezelf met twee handen vasthouden aan de raam en aan de stoel voor mij. En dan twee uur rijden over een zandpad met alleen maar kuilen. Kun je je daar iets bij voorstellen. En dan heb ik nog steeds mijn eigen tanden, je zult maar een gebitje hebben, haha.
Maar goed na een reis van 6 uur, aangekomen op de Sese en dat maakt weer alles goed, wat is het toch mooi hier, je kijkt je ogen uit naar de vogels. Gelukkig vindt Claire het ook helemaal geweldig hier. En we hebben een douche!! Weliswaar koud water maar het is heerlijk. Lekker gegeten en gerelaxed bij het kampvuur. Zaterdag even gewandeld maar voor de rest van de dag in een hangmatje, een boek gelezen. Geweldig wat een rust. Claire kreeg een smsje dat Sinterklaas weer in Nederland is, heel bijzonder om dit te horen. Zondagmorgen met een gids een korte wandeling gemaakt want we moesten om 11.00 uur alweer vertrekken anders zouden we de boot missen. Om 8 uur s’avonds waren we terug. Niet voor te stellen dat deze reis zolang duurt, het is nog geen 100 km van hier. Maar goed, je moet er iets voor over hebben. En gelukkig in Kiwangala is er stroom, dus alles kan weer opgeladen worden, dat is luxe!!
Ook mijn was weer gedaan, dat haalt hier niets uit want alles is even stoffig en vies. Je hebt alleen koud water en de was droogt boven het zand. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik straks in Nansana mijn kleding naar een wasserij breng, dat kan wel vind ik na 4 maanden, want mijn kleding is echt niet meer schoon te krijgen. Ik ga dan mezelf ook even verwennen met een schoonheidsbehandeling, want ik heb ook het gevoel dat ik niet meer schoon ben, haha heb ik verdient, als je jezelf niet kietelt…….
Vanmorgen bleek dat er deze week schoolexamens zijn. Iedere klas heeft officiële oefeningen gekregen om klassikaal in te vullen, het is een landelijk examen ook voor de babyclass. Maar sommige opdrachten zijn erg moeilijk en we mogen vandaag geen uitleg geven. African onderwijs systeem, tjonge, jonge.
Voor diegene die mij mailen: sorry maar het is hier erg moeilijk om te reageren op jullie mailtjes, ik kan ze soms wel lezen maar niet beantwoorden. Maar ik beloof dat ik de komende week in Nansana zal beantwoorden, dus stop aub niet met jullie nieuwtjes of zomaar berichtjes want vind het echt heel fijn. In jullie ogen zijn ze misschien niet belangrijk maar ik wil ontzettend graag op de hoogte blijven van alles zodat ik helemaal bij ben straks. Ik merk nu ook dat het zwaar wordt, misschien is het omdat Nico bijna komt en dat ik hem heel erg mis en niet meer kan wachten of gewoon omdat ik nu echt al heel lang van huis weg ben. Maar ondanks alles geniet ik nog steeds, is het fijn om volledig op jezelf aangewezen te zijn, en leer ik ontzettend van alles, dit is het, wat ben ik rijk!!! En ik bedoel nu niet financieel, want ook dat hakt erin moet ik zeggen, zolang zonder inkomen, maar het is het waard.