Uganda 2-2

Nou ga der maar weer effe voor zitte, want het wordt weer een heul verhaal.
Allereerst: maandag ben ik met Godwin van Bluesky naar het politiebureau geweest. De rechercheur Didas was niet aanwezig maar een andere politieman was heel behulpzaam en verwees ons door naar het crimininal court., de rechtbank dus. Op woensdag 1 april moet Robert voorkomen, hij is nu vrij omdat de familie zijn borg heeft betaald en dan kunnen ze hem niet langer vasthouden natuurlijk. Godwin heeft in het begin allerlei bedreigingen gekregen van de familie door de telefoon, hij zou zijn ras en afkomst verloochenen en zich inlaten met de mzungu. Niet fijn. Deze bedreigingen stopte nadat ik een mail had gestuurd de aanklacht niet in te willen trekken.
Maar goed dus op 1april zal ik waarschijnlijk als getuige op moeten treden. Spannend!
Op dinsdagmorgen om 8.00 uur vertrokken met de postbus vanuit Kampala naar Gulu.
De postbus vervoerd niet alleen post maar ook personen, het is een redelijk comfortabele bus (voor Afrikaanse begrippen natuurlijk!) en niet zo druk als een matatu en hij stopt alleen in plaatsen die een postkantoor hebben dus het gaat ook iets sneller. Maar het blijft een belevenis, geweldig. De omgeving is schitterend en de mensen die instappen ook. Op een gegeven moment stapte er een big mama in de bus met onder haar oksel een kip. Die kip zat dus klem tussen haar oksel en haar borst (die uiteraard ook big waren). Maar de wegen hier zijn nogal hobbelig en op sommige stukken heb je drempels om de 5 meter. Nu iedere keer als er een hobbel kwam hoorde je die kip, die natuurlijk naar adem snakte, echt schreeuwen om hulp. Kun je het voorstellen? Grappig.
In de volgende plaats stopte de bus voor het postkantoor waar ook een slager was, ik heb wat foto’s gemaakt. Maar veel reizigers kochten daar vers vlees en namen dit mee in de bus, je hebt dan zo’n weeïge “bloed”lucht. Niet te geloven. Want iedereen weet dat als je vers vlees wilt, je dit ‘s morgens al vroeg moet kopen want na een paar uur zon, vliegen en stof ziet het er niet meer uit. Omdat ik nu weer alleen reis maak je heel makkelijk contact met de mensen en dat is erg leuk. Na 6 uur reizen aangekomen in Gulu, afgesproken met Jantine bij hotel Roma waar zij een kamer voor mij had geboekt. Helemaal leuk, tijdens ons gesprekje bleek dat haar broer Tom in hetzelfde vliegtuig zit als Oscar. Dus ik pik hen beide op en zet Tom
’s morgens op de bus naar Gulu. Voor Jantine is dat een geruststelling want ze maakte zich een beetje zorgen of haar broertje, die voor het eerst alleen reist, wel goed terecht zou komen. Even wat gegeten en kennis gemaakt met Betty, Betty is Ugandese en zal de taak van Jantine overnemen. Jantine is muziektherapeute en probeert middels deze therapie te helpen met: het uiten van emoties, het aanleren van sociale vaardigheden en het opbouwen van zelfvertrouwen. Ze heeft Betty getraind om haar werk voort te zetten. Ze werken samen met SOS kinderdorpen, en diverse scholen waaronder de Prison school. Dit heeft niets te maken met Prison, het is alleen de school naast de prison, zoals er ook een school is naast het politiebureau en die wordt de politieschool genoemd. Ugandese logica.
Nou op die Prison school geeft zij groeps- en individuele therapie voor de special unit class. Dit is een groep van 35 leerlingen in de leeftijd van 8 tot ongeveer 20 jaar met allemaal een verstandelijke beperking. Op dit moment staan er twee leerkrachten voor de klas die in Kampala een lerarenopleiding hebben gedaan voor special needs. Het zijn super gemotiveerde mensen en Helen is het directie lid verantwoordelijk voor deze groep. ’s Middags zijn we deze mensen gaan bezoeken. De leerlingen waren er niet meer omdat het voedingsprogramma voor scholieren gestopt is. D.w.z.: vanuit Unicef of een andere wereldorganisatie kreeg iedere school gratis voeding die ze voor de leerlingen konden gebruiken voor de lunch. Sinds januari van dit jaar is dit project echter gestopt?! Voor scholen is er nu een gigantisch probleem want de leerlingen gaan tussen de middag naar huis en komen niet of nauwelijks terug. De gratis lunch was voor veel ouders een motivatie om hun kinderen naar school te sturen natuurlijk. Heel moeilijk. Dus veel kinderen gaan niet meer.
Oké een gesprekje gehad met het special unit team en gehad over de plaatselijke problemen. Uiteraard is hier de acceptatie van de gehandicapte kinderen het grootste probleem, moeders worden verstoten, de kinderen worden aan hun lot overgelaten en ouders zijn niet bereid kosten te maken voor hun kind. Sommige ouders laten hun kind naar school gaan,huren daarvoor een boda-boda, dat is namelijk anoniem. Deze leerlingen zijn niet op school omdat ouders onderwijs zo belangrijk vinden maar omdat ze dan even niet belast zijn met hun kind, een soort verkapte kinderopvang. Op medewerking of belangstelling van ouders moet je dus niet rekenen.
Maar knap hoe Helen, Emanuel en Silvia deze klas bemannen, echt met hart voor deze kinderen. Ze geven ook een soort van arbeidstraining in de vorm van het maken van matten van touw, en het maken van kleedjes voor banken en tafels. Ze gebruiken hiervoor een soort weefgetouw, het is een vierkant houten frame met spijkers waar de kinderen wol tussen knopen. Heel simpel maar effectief. Na dit gesprek had ik al een goed gevoel, ja ik ga hier werken voor een paar weken. Afgesproken dat ik de volgende morgen terug zal komen om kennis te maken met de leerlingen.
Laat in de middag op bezoek geweest in het SOS kinderdorp. Nou hebben we in Kenya meegemaakt dat de enige kinderen in SOS blanke kinderen zijn of kinderen van rijke ouders die kozen voor SOS omdat daar alle voorzieningen voorhanden waren: medisch centrum, goed opgeleide leerkrachten, mooie speelplaats en keurige gebouwen. De Kenyaanse weeskinderen die er eigenlijk thuis horen zaten op een overbevolkte overheidsschool en SOS incasseerde dikke onkosten voor de rijke leerlingen. Dus ik was een beetje sceptisch over SOS. Maar de Ugandese SOS organisatie is anders, het is enkel een weeshuis met ook opvang voor hele jonge wees kinderen. Alle leerplichtige kinderen gaan naar plaatselijke school. Er is een medische centrum maar dat is er voor de gehele community. Iedereen kan hier dus gebruik van maken. Ik werd rondgeleid door twee kinderen die me alles hebben laten zien. Het is een sober weeshuis maar schoon en ruim opgezet met een grote gemeenschappelijke ruimte maar ook met kleine “huiskamers”
De housemothers zijn erg vriendelijk en zorgzaam.
’s Avonds hebben we een diner gehad op het dak van een indiaans restaurant het zogenaamde sky vieuw terras. Leuk met te foute kerstverlichting rondom de balustrade en een uitzicht over Gulu en omgeving. Gulu is een leuk echt Afrikaans stadje. Maar het stikt er werkelijk van de hulporganisaties, niet te geloven. En ze werken allemaal langs elkaar i.p.v. de krachten te bundelen wat effectiever zou zijn. Nee iedereen werkt voor zijn eigen toko zal ik maar zeggen, met ieder hun eigen geldschieters. Jantine vertelde ook dat er heel veel christelijke organisaties zijn met heel extreme ideeën. Sommige mensen zijn echt geïndoctrineerd, heel zorgwekkend. Deze organisaties helpen alleen christelijke en anders niet. Lijkt me niet erg christelijk moet ik zeggen, volgens mij staat het effe anders in de bijbel, iets over gelijkheid en “gij zult niet discrimineren” of zo?
Verder zijn er ontzettend veel soldaten overal en opvallend veel mensen (kinderen en volwassenen) die ledematen missen. Heel erg confronterend. Je kunt hier echter met een veilig gevoel over straat, mensen weten dat alle blanken hier zijn om te helpen. Natuurlijk zijn er diverse mzungu-places waar je een westerse maaltijd of drankje kunt krijgen. Er is zelfs een grote beauty salon met sauna, massage en schoonheidsbehandelingen. Ook weer heel tegenstrijdig. De volgende morgen naar de school, geweldig, ja hier wil ik een paar weken werken. Echt “mijn doelgroep”, mijn eerste emo moment weer gehad door het enthousiasme van de leerlingen. Besloten dat ik van 6 tot 24 april (de laatste weken van deze term hier ga werken. Meteen Oscar en Yolanda opdracht gegeven wat spelmaterialen en wol te halen om hier te gebruiken. Verder kennis gemaakt met de vriendenkring van Jantine. Annet een psychologe uit Duitsland die gaat trouwen met een Ugandees en hier permanent wil gaan wonen. Zij bezoekt de kampen en biedt hier psychologisch hulp aan de oorlogsslachtoffers. Ook Begitta, een vrouwenarts uit Zweden die hier met haar gezin voor een jaar verblijft en een programma heeft voor sterilisatie van vrouwen besmet met Aids. Met haar ben ik ook even op huisbezoek geweest in een dorp waar mensen een nieuw bestaan proberen op te bouwen na hun verblijf in de vluchtelingen kampen. Met haar ga ik in april ook kampen bezoeken. Zij vertelde mij over de erbarmelijke toestand van gehandicapte kinderen in de kampen. Meestal zijn de moeders slachtoffer van verkrachting, wat op zich al een drama is. Maar als ze dan ook nog een gehandicapt kind krijgen is dit werkelijk mensonterend. Kinderen worden echt verwaarloosd in de hoop dat ze dood zullen gaan. Geen voeding, geen kleding en liggen in de zon, zonder aandacht of iets. Werkelijk hartverscheurend. Sommige kinderen kan ze helpen maar er zijn er zoveel dat je soms totaal machteloos staat. Het leven hier is echt keihard, het is zo moeilijk om jezelf in leven te houden, laat staan een kind te hebben “nutteloos” is en wat het resultaat is van seksueel geweld. Je voldoening en energie moet je halen uit de hele kleine dingen die je kunt doen, ook al zijn dat nog geen druppels op die gloeiende plaat. Dit geldt natuurlijk voor alle ontwikkelingshulp hier in Afrika. Al is het maar een kind dat je kunt helpen, daar doe je het voor. Het is ook heel frustrerend omdat de regering (Museveni (president) vindt dat men moet produceren!!) en steunt geen middel voor family planning. Verder is het aids percentage hier heel hoog, ruim 11%, het is om moedeloos van te worden. Maar toch moet ik zeggen dat de hulpverleners die ik gesproken heb vol goede moed en energie zijn.
Kortom een indrukwekkende ervaring weer! En weer een ander Uganda, wat bof ik toch dat ik dit allemaal kan meemaken. In april terug! Jammer dat Jantine er dan niet meer is want we kunnen het heel goed vinden samen, het waren echt hele leuke en gezellige dagen ondanks alle indrukken en we hadden beide het gevoel of we elkaar al lange tijd kende. Het is zo fijn om ervaringen en gevoelens te kunnen delen.
Vrijdagmorgen de postbus weer terug genomen naar Kampala. Na de middag kwam Elisa (de Italiaans vrijwilligster van Cotfone.) Weer een nieuwe ontwikkeling: In het backpackers hotel had ik al gesproken met Simion, ook vrijwilliger bij Cotfone, die behoorlijk gefrustreerd was door Kayinga. Ik was dat inmiddels ook omdat ik via de mail regelmatig contact met hem had. Hij had een budgetverantwoording gemaakt over de gemaakte kosten voor de vloeren van de klassen en de urinoirs. We hadden hier heel duidelijke afspraken over gemaakt. Wij als stichting zouden alle benodigde materialen aanschaffen tegen overlegging van bonnen. Nu had hij echter alles uitgetypt dus ik vroeg hem alles te verantwoorden middels bonnen. Hij was behoorlijk geïrriteerd daarover, of ik hem niet vertrouwde en hij was directeur dus hij wist wat hij deed enz, Daar heb ik toevallig niets mee te maken, het is puur zakelijk dat we de facturen nodig hebben, punt uit. Heel jammer is dat er nu bij Cotfone geen enkele communicatie meer mogelijk is. Mijnheer Kayinga wenst alleen nog maar aangesproken te worden met directeur en je moet een afspraak maken. Er is geen bestuur meer, hij is de directeur en verantwoordelijk. Wat gebeurde er met die enthousiaste jongeman, super gemotiveerd, attent en eerlijk en “zijn” Cotfone? Mark de amerikaanse vrijwilliger heeft Peace Corps ingeschakeld waarvoor hij werkzaam is en dit gesprek is dramatisch geëindigd. Kayinga heeft nieuwe regels opgesteld voor de vrijwilligers waaronder: om 18 uur binnen zijn, geen alcohol en geen barbezoekjes en toestemming vragen als je een weekend weg wilt. Wat is dit?? Kayinga vertelde in het gesprek dat Mark zich niet aan de regels gehouden had. De vrijwilligers waren niet op de hoogte van een reglement.
Ook Elisa heeft me even bijgepraat en vanavond heb ik een afspraak met Mark. Inmiddels heb ik Kayinga gemailed dat wij als stichting eerst Cotfone willen bezoeken om te kijken wat er terecht is gekomen van onze afspraken. Want Kayinga is uitgenodigd voor een congres in Europa en had Na Maono gevraagd een brief te maken om garant te staan voor zijn verblijf en onderdak. (Financieel zouden wij hem niet ondersteunen). Met deze brief kan hij een visum aanvragen. Inmiddels heb ik hem gebeld maar hij verzekerd mij dat er totaal geen problemen zijn en dat alles volgens afspraak is afgehandeld, eerst zien en dan geloven. Ik wacht nog even met die brief. Heel fijn dat ik met Oscar Cotfone ga bezoeken en dus niet alleen sta hierin. Maar feit blijft dat Kayinga zo veranderd is, raar wat het met sommige mensen doet als ze denken macht te hebben. Alle vrijwilligers die er gewerkt hebben steunen hem financieel, sommigen betalen een maandelijkse bijdrage maar er zijn geen goede afspraken gemaakt, alles gebaseerd op vertrouwen in Cotfone. Gelukkig hebben wij wel goede afspraken en kunnen daarop terug komen. Verder heeft Kayinga nu diverse uitnodigingen ontvangen om zijn organisatie te promoten in binnen- en buitenland. Hij is daarover erg arrogant en verwaand. Hij neemt nu de raarste beslissingen ten koste van Cotfone. Wat heel erg is want Cotfone is en blijft uniek en een voorbeeld. Is dat soms de Afrikaanse cultuur, macht maakt dictators? Ik weet het niet. Ik hou jullie op de hoogte van alles. Het blijft spannend en afwisselend hier, haha. Maar we houden de moed erin, aanstaande donderdag komt Oscar, daar kijk ik erg naar uit. We hebben een leuk programma, hij weet het nog niet maar het wordt echt heel gaaf!!
Heel veel groetjes en tot mails…