Uganda 18

Dinsdag middag met de leerlingen naar de hollandse boerderij geweest, erg leuk. Dat is altijd goed, met dieren knuffelen en eten geven vinden ze ook hier in Uganda genieten.
Suzan woensdag op bezoek gehad. Suzan komt uit Helmond en wil hier in Uganda een weeshuis op gaan zetten, ze wil later ook een activiteitencentrum gaan openen voor verstandelijk gehandicapten vandaar dat ze Bluesky wilde bezoeken en met Godwin en Robert het eea wilde bespreken. Zondag 19 oktober ga ik haar bezoeken in Jinja, ze heeft al enorm veel ervaring met Afrika. Misschien leuk om eens haar website te bezoeken: www.homesweethomeuganda.nl, heeft ook een weblog dat adres staat op haar site. Je kunt hier haar plannen lezen.
Donderdag afscheid genomen van Marleen. Marleen zat in dezelfde groep met de voorbereidingsweekenden van SIW, ze heeft twee maanden in weeshuizen in Kampala gewerkt.
Donderdagnacht werd ik ziek, overgegeven, diaree en hele erge hoofdpijn. Vrijdag bloedtest gedaan: malaria, gelukkig in een lichte vorm en met voldoende medicijnen ging het na een paar dagen al wat beter. Vandaar dat het afgelopen week zo moeilijk was, ik zat gewoon niet lekker in mijn vel , had verschrikkelijke heimwee en zag het even niet meer zitten hier.
Vrijdag en zaterdag in bed gelegen met koorts, hoofdpijn. Zondag nar Kampala geweest in mijn eentje, heerlijk . Maandag afscheid Sascha, was heel emotioneel met lln en sheperds en toespraken. Ze hadden allemaal een uitgebreide lunch gemaakt samen. Dinsdag naar Masaka gegaan. Het nieuwe project.
Nou ga er maar eens effe voor zitten want ik ben helemaal enthousiast over dit project en dit is echt mijn ding. Ik heb al over veel projecten gesproken met anderen en veel projecten bezocht maar dit is echt uniek en dat wordt ook door velen bevestigd . Ik weet effe niet waar ik moet beginnen maar ik zal alles zo duidelijk mogelijk weergeven.
Cotfone is de afkorting van Community transformation foundation network.
Het is opgezet in 2003 door community members in het Masaka district. (Dus inwoners van Masaka district) voor het ondersteunen van weeskinderen, en arme gezinnen getroffen door Aids. Deze organisatie zorgt voor voorlichting, preventie van HIV/Aids. Daarnaast hebben ze een visie: het bewust maken van de zin van vooruitgang en om zoveel mogelijk zelfstandig te worden, kortom hen sterker te maken. Ze doen dit middels het verstrekken van micro kredieten, voorlichting geven over het bouwen van energie zuinige watervoorzieningen, zuiniger en gezondere kookgelegenheid, voorlichting geven over gezinsplanning, hygiëne, betalen schoolgeld zodat de jeugd kan gaan studeren. (lagere school is gratis maar voortgezet onderwijs moet betaald worden), het verstrekken van medicatie.
Kortom voorkomen is beter dan genezen.
De organisatie wordt geleidt door Kayinga, een hele jonge man (23 jaar) die gestart is met dit project op zijn 18e. Hij is zelf wees en heeft een tomeloze energie, zijn visie is heel realistisch, bijna on afrikaans. En als je hem ziet en hoort praten zou je hem de ADHD sticker kunnen geven! Maar hij is geweldig.
Het is een door Ugandezen opgezette vereniging die tot nu toe zonder enig support van anderen zelfstandig draait. Bijna onvoorstelbaar maar ik zal het proberen uit te leggen:
Masaka district en Rakai district (liggen naast elkaar). Liggen aan het Victoria meer tegen de grens van Tanzania. Het was altijd al een van de armste gebieden in Uganda. Hier waren in 1982 de eerste aids geïnfecteerden in Uganda. De zogenaamde Aids-hoofdweg loopt door deze twee districten. De aids-hoofdweg is zo genoemd omdat de transport voornamelijk vanuit Tanzania kwam (dat was de veiligste weg in die tijden van oorlog in diverse landen). Chauffeurs waren besmet maar er was in die tijd nog niets bekend en men dacht dat de ziekte hekserij was. Door diverse medicijnmannen e.d. werd gezegd dat ze het maar over moesten geven op andere mensen door seks met zoveel mogelijk vrouwen en meisjes te hebben. (Uiteraard werd voor deze seks betaald en als je niets te eten hebt zoals deze bevolking is de keuze snel gemaakt). De ziekte stond bekend als “slim” (dun, tenger) omdat de mensen alsmaar dunner werden en tenslotte stierven. Dus voordat de oorzaak bekend was waren er al heel veel mensen besmet en inmiddels gestorven. Hele generaties zijn weggevallen vooral in dit deel van Uganda.
Een paar mensen wilde overleven en hebben zich verenigd in Cotfone waaronder op 18 jarige leeftijd Kayinga.
Cotfone bestaat uit 4 verschillende groepen vrijwilligers:
1. scholing en sociale voorzieningen (basisonderwijs , ze hebben nu een school met 170 lln, (allen weeskinderen en kinderen uit hele arme gezinnen, financiële steun voor schoolkosten voortgezet onderwijs en arbeidstrainingen)
2. gezondheidsvoorzieningen (voorlichting geven op het gebied van preventie HIV/Aids, Malaria preventie en medicijnverstrekking, seksuele voorlichting, gezinsplanning, voorlichting en ondersteunen van de gastgezinnen waar de wezen zijn ondergebracht voorlichtings- activiteiten door het geven van workshops voor het maken van goedkope en hygienische watervoorzieningen, kookgelegenheden die weinig hout verbruiken en daardoor milieu vriendelijker zijn en gezonder om in te werken)
3. economische vooruitgang: ( het zorgen voor kredietverstrekking, dmv het inleggen van eigen, inkomensafhankelijke, gelden. Het geven van trainingen voor het opzetten van eigen bedrijfjes.
4. jeudgroep en vrouwengroep: (het geven van voorlichting dmv drama op scholen en andere communities op het gebied van aidspreventie en zelfstandigheid.
Ieder lid van de vereniging betaalt een soort contributie afhankelijk vanzijn of haar inkomen en geheel vrijwillig om de kosten te dragen die Cotfone nodig heeft voor onderwijs, ondersteunen wezen en arme gezinnen en trainen van de vrijwilligers.
De groepen maken gebruik van een kredietverstrekking, ieder lid kan een share kopen met deze shares hebben ze een gemeenschappelijk inkomen, iemand kan een lening afsluiten hierop en dit binnen drie maanden terugbetalen met 10% rente, deze rente is winst en afhankelijk van je gekochte shares is de winst groter. Deze winst gaat naar de gezamenlijke kas Het werkt hetzelfde als een bank. Men kan ook gebruik maken van een urgentielening bijvoorbeeld voor het betalen van een dokter, dit moet dan binnen een maand terug betaald worden en is renteloos. Dus twee keer per maand komt iedere groep bij elkaar om te betalen en samen te beslissen of er iemand in aanmerking kan komen voor een lening. Deze persoon moet de lening met argumenten onderbouwen en er wordt gezamenlijk over gestemd, alles wordt geregistreerd en gebeurt heel officieel.
De jeugdgroep komt twee keer per week bij elkaar om drama te oefenen en leggen ook geld bij elkaar op dezelfde manier, alleen gebruiken ze dit geld voor decor, reiskosten of kleding. De scholen kunnen hen inhuren en betalen een laag bedrag voor transport en de rest wordt gespaard.
Ik hoop dat het allemaal een beetje duidelijk is. Enfin in die drie dagen dat ik bij Cotfone ben geweest heb ik de vergaderingen mogen bijwonen en met allerlei mensen kunnen praten. Iedereen is super gemotiveerd en de vereniging groeit gestaag. Er is nu een amerikaanse vrijwilliger die hier voor twee jaar is en deze periode gebruikt om de kleine bedrijfjes op weg te helpen door trainingen. Ik verbleef in het gehuurde huis van Kayinga wat naast de school staat. De school geeft onderwijs aan 170!! Lln in de leeftijd van 4 tot 10 jaar. Omdat er op dit moment onvoldoende personeel en ruimte is zijn er maar vier klassen. Er is een babyclass van 70 lln tussen de 4 en 6. De andere honderd lln zijn verdeeld over drie klassen p1, p2 , p3 (de p staat voor primary school, basisschool). De grond waar de babyclass op staat is eigendom van Cotfone. Door Japanse vrijwilligers is dit klaslokaal gebouwd maar het is nog lang niet af, zoals je ziet op de foto. Ik heb daar ook even les mogen geven, dat is eigenlijk niet te doen voor zoveel lln. In die leeftijd.
De andere klassen en het huis huren ze. De andere klassen zijn echt heel klein, iedereen zit op een bankje met zijn 6en op een rijtje maar als ze moeten schrijven moeten ze op de grond (zand) gaan zitten en gebruiken de bankjes als tafeltjes. Er zijn geen ramen en deuren. Het sanitair is te weinig voor deze groep. Veel kinderen hebben geen lunch, dus de school zorgt voor diegene die niet te eten hebben. De staf (twee leerkrachten, de rest zijn ugandese vrijwilligers) begint ‘s morgens om 8.00 uur tot 16.00 uur. Tussen de middag hebben ze even lunchpauze, ze gaan dan in het dorp eten, cotfone betaald die lunch. (je moet je daar niets bij voorstellen het is maismeel met bonen of matoke). Ik heb ook even een rekenles gegeven omdat er iemand even weg moest, maar de rest van de dagen ben ik samen met Kayinga op huisbezoeken geweest. We hebben gastgezinnen bezocht waar weeskinderen ondergebracht zijn. Deze mensen hebben dus echt helemaal niets maar zorgen toch voor deze kinderen. Maar soms komen de kinderen niet naar school omdat er niets te eten is en ze gaan dan werken op een boerderij voor eten. Ook zijn er gezinnen die te ver weg wonen en kinderen moeten soms 15 km lopen om naar school te komen. De wens van Kayinga is dan ook om voor deze kinderen een weeshuis te bouwen naast de school zodat ze altijd naar school kunnen. Sommige kinderen wonen bij hun grootouders omdat de tussenliggende generatie weggevallen is. Grootouders zijn echter te oud om te werken dus er is geen inkomen en dus geen voedsel. Cotfone zorgt zo nu en dan voor voedselpakketten.
Voor andere gezinnen heeft Cotfone een hutje gehuurd omdat ze niets hebben maar de omstandigheden zijn mensonterend. Ze slapen soms met 8 personen op de grond zonder matras zonder iets. Ik kwam een jongetje tegen wat erg ver van school woont, hij woont samen met 4 andere kleine kinderen bij oma, maar oma is halfzijdig verlamd tgv een hersenbloeding. Het jong wil niet naar school omdat hij zijn oma niet alleen durft te laten, hij werkt bij de buren soms om eten te krijgen wat hij dan deelt met het hele gezin. Ik vergeet het jongetje nooit meer, hij was 8 jaar oud. Hij had de ogen van een oude man, doelloos, hardheid, onverschilligheid maar voorral het echt ten einde raad zijn en doodongelukkig zijn. Het is ook zo uitzichtloos voor sommigen, die wachten gewoon de hele dag totdat het donker wordt en de hele nacht totdat het weer licht wordt. Ik was zwaar onder de indruk, dit komt echt heel hard aan dat kan ik je vertellen, nu nog zit ik met tranen in mijn ogen. Op dat moment wil je heel veel doen maar Kayinga is dan ook heel reëel, jij moet niets doen, dat doen wij. En op dit moment geld geven lost niets op voor de toekomst. Dit gezin moet structureel geholpen worden door de kinderen onderwijs te geven en ondersteuning te geven om oor zichzelf op te komen en voor zichzelf te kunnen zorgen. Wij kunnen ze sterker maken. We hebben ook vrijwilligers bezocht die voor de medicijnverstrekking zorgen voor kinderen met malaria, maar voor deze mensen is dat ook een opgave want ze zijn op het land aan het werk, moeten stoppen omdat er iemand een kind komt brengen. De vrijwilliger moet de medicijnen zelf toe dienen om er zeker van te zijn dat het kind ze ook werkelijk inneemt. Ze moet dus ook voor water zorgen, dat zijn ook kosten. Dus het streven van Cotfone is dan ook om deze vrijwilligers een kleine onkostenvergoeding te geven i.v.m. inkomstenderving.
Er zijn heel veel mensen met aids, Cotfone wil nu een registratie van alle kinderen en gastgezinnen zodat het voor medicijnen kan zorgen. Dit plan heeft hij reeds besproken met de vereniging en iedereen gaat akkoord, er zijn echter kosten aan verbonden om hier een arts te krijgen, alles te registreren en om de mensen hier te krijgen wil men voor de lunch zorgen. In deze afgelopen dagen heb ik ook de highschool bezocht en met leerlingen gesproken. Bij de twee scholen hebben ze Cotfone even meer tijd gegeven om het schoolgeld te betalen en geven nu dus gratis onderwijs omdat ze achter de organisatie staan. Ik heb gesproken met de directeur van de school die dolenthousiast was over Cotfone en hun systeem. Hij was heel open en eerlijk over Uganda. Met Kayinga en hem had ik een gesprek over gezinsplanning: ze waren allebei heel realistisch: produceer niet meer kinderen dan je kunt onderhouden!! Nou dat is heel modern, want de afrikaanse traditie staat dit niet toe. Ja volgens hen blijft Afrika arm als ze op deze manier verder gaan. Ook gesproken over de corruptie, er is hier totaal geen respect voor gezag van politie omdat je alles met geld kunt kopen. Ik heb dat al diverse malen gemerkt: zitten we in een matatu voor maximaal 12 personen met 18 of 19 personen, worden we aangehouden en de chauffeur betaalt dan 1000 shilling (40 cent) en dan mogen we doorrijden. Alle mensen lachen hem dan keihard uit, onvoorstelbaar.
Ik heb mensen gesproken over emancipatie, condoomgebruik, criminaliteit, veiligheid, onderdrukking, over de regering. Bijvoorbeeld malariapillen zijn gratis voor kinderen onder de vijf jaar. Maar de transportkosten (die zijn voor eigen rekening) vanuit Kampala hiervoor zijn heel erg duur, 9 van de tien keer zijn medicijnen over de datum. Het is ook zo frustrerend.
Ik heb heel veel ellende gezien maar ook heel veel motivatie, doorzettingsvermogen, energie, het willen werken aan de toekomst. En als afsluiting heeft Kayinga mij gebracht naar een schitterend natuurgebied om alles even te laten bezinken. De laatste foto spreekt voor zich, denk ik.
Verder heb ik vrijdag met Kayinga een beleidsplan gemaakt voor de komende jaren. We hebben samen 30 punten opgeschreven wat ik uit zal werken en wat hij dan de vereniging kan voorleggen. Hij had dit al lang willen doen maar geen tijd natuurlijk, dus we hebben het samen gedaan. Achter ieder punt hebben we de kosten berekend. Ik ga nu alles op een rijtje zetten en in eerste instantie met het bestuur van onze stichting over leggen wat wij kunnen doen, niet alleen nu maar ook op de lange termijn door een maandelijkse bijdrage. Ook wil ik andere organisaties gaan benaderen. Ik zou dit project wel wereldkundig willen maken. Het zit zo geweldig in elkaar en vooral omdat het uit de mensen zelf komt. Het is een Ugandese aangelegenheid wat in mijn ogen gesteund moet worden. Als je al bijna 5 jaar lang bewezen hebt dat je zo’n organisatie kunt draaien, sterker nog als je zo’n vereniging kunt laten groeien heb je dat verdient dat er waardering komt van alle kanten. In november is er een internationaal congres in Nairobi over ontwikkelingswerk. Kayinga wil daar heen om Cotfone te promoten, en ik wil hem daarin financieel ondersteunen omdat ik zijn visie deel en gezien heb dat zij de toekomst zullen verbeteren voor dit gedeelte van dit prachtige land. Want het is echt zo mooi hier, ik heb mijn hart verloren zeggen ze wel eens, nou dat heb ik. Terwijl ik nog geen wild dier heb gezien, ja uitgezonderd die “wilde” slak van een paar weken geleden. Maar ik geniet met volle teugen van de overvolle taxi’s waar we met zijn tienen in zitten (personenauto) en ik blijf heel kalm als ik gewoon een uurtje of twee moet wachten voordat de matatu vol genoeg is om te vertrekken. En ik geniet als ik 5 uur moet reizen waar je normaal 2 uur over doet omdat er een file is vanwege een kudde koeien op de weg. En dan heb ik nog niet verteld dat ik bij Cotfone echt helemaal geen luxe heb, een matras op de grond, een kaarsje voor het licht, een bak water als douche, een gat in de grond als toilet. Het toilet is naast het varken, kun je er iets bij voorstellen om geknor te horen als je plast, haha. Maar alles is schoon en de gastvrijheid van Kayinga en zijn vrouw maken alles goed. En nog een voordeel, in het dorpje Kiwangala (daar is Cotfone) is iedereen blij omdat je hier bent als vrijwilliger, je wordt hier gewaardeerd en ze zijn zelfs trots dat je hen komt helpen, nou wat wil je nog meer, enne…ik betaal de normale prijzen zoals ieder andere afrikaan!!!! Dat alles is luxe.
Ik ga in november drie weken daar werken en ik kan niet wachten, ik had al een goed gevoel n.a.v. de verhalen van Ori en Steffen maar nu weet ik het zeker. De basis voor Bluesky is gelegd en ik weet zeker dat het loopt en ik hoop dat daar een begin gemaakt is voor scholing special needs, dat is klaar, natuurlijk blijf ik betrokken. Ik kan dat nu met een goed gevoel afsluiten. Op naar het volgende. Sorry voor dit lange epistel maar ik had je gewaarschuwd. Dan ga ik nu mijn huiswerk maken. En morgen voor een paar dagen naar Jinja voor een bezoekje aan Suzan, Claire en mijn visum regelen.
P.S. de foto’s: op verzoek van Kayinga heb ik foto’s gemaakt, hij heeft deze nodig als “promotiemateriaal”, ik voelde me heel erg ongemakkelijk maar ik kon iedere keer de foto’s laten zien aan de mensen en ze vonden het heel leuk en begrepen dat het nodig was.

Liefs xxx
Abwooli