Uganda 19
Door: petra
Blijf op de hoogte en volg petra
26 Oktober 2008 | Oeganda, Kampala
Hallo allemaal, het is ontzettend druk op dit moment maar heerlijk om te doen:
Nadat ik van Cotfone terug gekomen ben, ben ik naar Jinja gegaan. Geweldig stadje ook al is het een beetje toeristenplaats. Je zit dan ongeveer 2 uur in de matatu maar het is een hele mooie weg, dus ik geniet ervan. Het voordeel van alleen reizen is dat je heel gauw contact maakt met en dat is erg leuk. Zo ook die reis. We waren net Kampala uit en toen werd er van chauffeur gewisseld. Ik vroeg aan mijn buurvrouw (een ugandese van ongeveer 30) waarom dat was, want ik begreep dat niet. Nou sommigen mensen delen samen één baan. De werkloosheid is hier heel groot en familieleden of vrienden delen dan hun inkomsten. De ene werkt van 6 tot 10 bijvoorbeeld, de volgende van 10 tot 2 enz. Erg sociaal allemaal. Miriam (o heette de oegandese) vertelde me ook van de voortdurende onderdrukking hier van de werkgevers. Je kunt als serveerster bijvoorbeeld een hele dag werken en als het dan aankomt op betalen van salaris, krijg je niets of je krijgt veel te weinig. Ook kan de werkgever je op ieder moment ontslaan. Mensen zijn arm en natuurlijk afhankelijk van inkomen dus de werkgever kunnen doen en laten wat ze willen, bevalt het je niet dan ga je maar voor jouw 10 anderen. Er zijn geen vakbonden en kritiek wordt niet geaccepteerd. Echt heel verschrikkelijk, daarom heb ik ook een groot respect voor de bevolking, je zult maar constant geconfronteerd worden met deze onderdrukking en corruptie. Verschrikkelijk.
Maar goed halverwege de route naar Jinja stopte we en moesten allemaal in een andere taxi stappen, de route van onze taxi was gewijzigd, iedereen had al betaald en wachtte op wisselgeld!! Onvoorstelbaar, maar dit alles duurde ongeveer een uur. Maar ondertussen was het 9 uur geweest en dan is het rushhoure (spits) en dan moet je meer betalen. Je kunt daar niets tegen inbrengen, je wordt erg gefrustreerd hierdoor.
Toch naar Jinja, ik logeerde in het backpackershotel, erg gezellig. Claire (nederlandse, 23) had ik mee afgesproken. Ik zou haar ook even bijpraten over Cotfone want misschien gaat ze wel met me mee. Nou dat doet ze dus hoewel ik er haar heel duidelijk verteld heb dat het terug naar af is, geen luxe, hard werken en emotioneel heel zwaar. Maar lukt het niet, kan ze altijd terug.
Na de middag zijn we samen met Suzan naar haar baby’s home gegaan, erg leuk. Tijdens onze rit in de matatu belde Yolanda en ik heb haar beloofd foto’s te plaatsen die ik heb gemaakt tijdens onze klets. Nou Yolan dat is het prachtige landschap waar ik over vertelde!
Inmiddels heeft Suzan een huis kunnen huren per 1 januari en het ziet er geweldig uit dus ze gaat nu definitief starten met haar weeshuis.
In Jinja heb ik een petroleum kooktoestel gekocht en een petroleum lamp, bestek en borden voor mijn verblijf in Masaka. Nico en ik gaan dit ook meenemen tijdens onze vakantie in december.
Maandag moest ik mijn visum gaan regelen in Jinja (daar is het gratis!), maar dat stelt niets voor, ik moest een briefje schrijven waarom en kopieën overleggen van mijn paspoort en oude visum. Je bent overgeleverd aan de beambte hoelang hij een visum geeft, hij kan het geven voor maximaal twee maanden, ik dus een briefje geschreven dat ik dit prachtige land wil gaan ontdekken de komende maanden samen met mijn man, bla bla slijm, slijm maar hij gaf mij een visum voor 2 maanden, heel fijn, het is niet genoeg dus ik moet eind december nog een keer terug. Inmiddels heeft Nico ook besloten dat hij Cotfone wil zien en we hebben onze ticket kunnen veranderen. Dus onze plannen zijn gewijzigd. Nico komt hier 7 december, we gaan dan rond reizen tot 28 december met een gehuurde auto, dan twee weken naar Cotfone zodat we nog een week kunnen gebruiken om de rest van Uganda te bekijken. Inmiddels heb ik alles gepland en het wordt geweldig denk ik. Ik wil Nico ook de plaatsen laten zien waar ik al geweest ben om het met hem te delen lijkt me geweldig! Nog 6 weken dan is hij hier. Mijn afscheid bij Bluesky is uitgesteld zodat hij er bij kan zijn. De leerlingen zijn erg benieuwd en ik vind het heel fijn als hij er is want het zal niet makkelijk te zijn om afscheid te nemen. Dus we gaan later naar Kenia, misschien ga ik daarna weer terug naar Uganda, dat zien we nog wel. Ik ben echt helemaal verkocht aan dit land. Maar ben maar niet bang, ik kom terug in mei,haha.
Jinja is wel een echte mzungu plaats met heel veel toeristen, die het echt niet snappen. We hadden wat gegeten tussen de middag en tegenover ons eetcafetje is een echt toeristenrestaurant. Er stonden nogal wat straatkinderen te bedelen, ik denk een stuk of 10. En wat gebeurt er? Er komt een blanke naar buiten en geeft al deze kinderen geld!!!Niet te geloven, deze kinderen gaan niet meer naar school want dit is natuurlijk een stuk gemakkelijker. Deze blanke is voor drie weken in Jinja en hij begon met het geven van geld aan 1 kind, drie dagen geleden. Onvoorstelbaar, je helpt ze daar echt niet mee, Suzan en ik hebben ons behoorlijk boos gemaakt daarover maar blijkbaar waren er al meer mensen geweest die commentaar gegeven hebben maar deze man wil gewoon niet luisteren en geniet ervan denk ik om de sinterklaas uit te hangen.
Nog even iets leuks, donderdag ben ik naar Kenya Airlines geweest om onze tickets te wijzigen naar Mombasa. Het is een heel modern kantoor in Kampala. Daar hangt ook een nummertjes automaat zoals wij dat kennen bij de slager of de bakker. Maar dat is iets nieuws in Uganda, lachen. Ik zat daar te wachten en daar kwam de eerste afrikaan, die snappen daar niets van dus die trek aan het nummertje maar weet niet dat je dat af moet scheuren dus trekt de hele rol uit het apparaat, paniek alom, maar goed alles werd weer hersteld totdat nummer 2 kwam, jawel hetzelfde de hele rol er weer uit, ik lag werkelijk in een deuk. Nummer 3 hetzelfde, toen was iemand zo slim om een van de personeelsleden naast het apparaat te zetten om de nummertjes af te scheuren en af te geven. Hoezo werkgelegenheid verschaffen. Geweldig om te zien.
Terug in het hotel was de deur van de kamer tegenover mij open en daar lag een kat op het bed?! Dus ik naar beneden en tegen een personeelslid verteld dat er een kat op die kamer lag, ik zei dat hij waarschijnlijk niet betaald had, nou ze kwam niet meer bij van het lachen, ik maakte een klein grapje natuurlijk maar ze kwam werkelijk niet meer bij, het duurde vijf minuten voordat ze uitgelachen was. Echt niet te geloven, ze zie dat ze hem zou laten betalen, haha. De hele dag ging het nergens anders over de mzungu had zo’n goede grap verteld, nou ja zeg.
Uiteraard was de kat was verdwenen toen ik eindelijk weer boven kwam, maar het bed was nog warm dus ze geloofde me wel.
Woensdag kwam Borchert (mijn contactpersoon van SIW), hij is hier voor vakantie maar gebruikt deze tijd ook om e.e.a. te evalueren met UPA. We hebben al veel tijd samen doorgebracht en het is heel gezellig. Van de week gaan we samen naar Luwero dat is ten westen van Kampala om een project te bezoeken waar Jita (die zat in hetzelfde groep met de voorbereidings weekenden) een school heeft geholpen. Jita blijft wonen in Uganda, ze heeft hier een man ontmoet en ze start een bananenplantage. Ik ben zeer benieuwd. Inmiddels is ook het pakketje aangekomen wat Nico opgestuurd heeft, althans het ligt nog op het postkantoor in Kampala. Ik was in Kampala postoffice, maar daar vertelde ze me dat ik naar Wandega moest (een ander deel van Kampala) ik dus de andere dag daar heen. Kom ik daar ligt er inderdaad een briefje in de postbus dat het pakket gearriveerd was, maar… dat pakket ligt dan weer in Kampala centrum waar ik niet meer terecht kon het op zaterdag gesloten is. Dus morgen ga ik maar weer terug naar Kampala om het pakketje op te halen. Nou snap ik waarom alles zo lang duurt. Oke, this is Africa.
Nog even een minder berichtje: vrijdagmorgen zou ik met Robert een meisjesweeshuis gaan bezoeken in Kampala. Het zijn allemaal straatkinderen in de leeftijd van 13 tot 20 jaar, ik wilde dit graag zien omdat het weeshuis in Kenia natuurlijk met dezelfde doelgroep werkt. Ze geven hier ook allerlei lessen arbeidstraining en maken ook gebruik van een jobcoach dus het was heel interessant en boeiend. Ik zou dus ‘s morgens naar Bluesky gaan om Robert te ontmoeten. Ik loop naar de hoofdstraat maar er waren ontzettend veel mensen op de been en in de verte zag ik veel rook, maar ja weet ik veel dus ik loop gewoon door. Er was enorm veel politie en ook het leger was aanwezig. Wat bleek nu: die ochtend was er een kind doorgereden. Dit is een hele drukke weg waar iedereen erg hard rijdt. Dus ’s morgens is er een soort klaar-over die de kinderen helpt met oversteken. Er was een vrachtwagen gekomen die een kind van 4 aangereden had en andere kinderen konden ternauwernood ontsnappen. De chauffeur was doorgereden en door mensen tot stilstand gebracht en de auto uitgesleurd. Ze hebben hem ter plekke verbrand. Maar de mensen zijn dan zo agressief en ze hebben al jaren bij de regering aangedrongen om verkeersdrempels te maken. Er zijn al ontzettend veel mensen verongelukt doordat het te druk is en iedereen te hard rijdt. Nu gebeurde dit en dan slaat echt weer de vlam in de pan. Alle frustratie komt er dan uit. Onvoorstelbaar en ontzettend angstaanjagend. De militairen schoten in de lucht en gooide traangasbommen. Bewoners braken de straat open en staken banden in brand en het is een grote ellende, iedereen was aan het rennen en schreeuwen, auto’s en boda’s toeteren. Ik ben dus ook terug gerend naar het hotel omdat ik me echt heel onveilig voelde. Ik weet ook dat ze gewoon redenen zoeken om iemand in elkaar te slaan, en mijn huidskleur kan voldoende reden zijn. Echt heel eng. Natuurlijk belde Robert meteen om me te waarschuwen en te zeggen dat ik voorlopig in het hotel moest blijven, ook de mensen hier in het hotel zeiden dat het niet veilig was en dat ze niet zouden toestaan dat ik de straat op ging. Na twee uur was alles opgelost maar het bleef dreigend doordat leger en politie paraat bleven. Ik heb dit in Fort Portal ook gezien. Het loopt hier echt uit de hand als er iets gebeurt, jarenlange frustratie over corruptie en onderdrukking komt dan naar boven en eigenlijk kan ik het een beetje begrijpen. Ik praat niets goed natuurlijk maar het is wel te snappen. Maak je nou niet meteen druk dat het niet veilig is of zo hier, dit soort dingen gebeuren nu eenmaal en ik voel me op mijn gemak hier ondanks dit soort dingen.
Ben van de week ook naar Uganda Telecom gegaan om te vragen of ik ook mijn internet kan gebruiken in Masaka anders ga ik natuurlijk niet betalen. Ik kan het gebruiken maar het is iets trager, nou ik wist niet dat het nog trager kon, haha. Dus hoe het moet met mijn weblog weet ik nog niet maar ik doe mijn best.
En wat heb ik weer genoten van jullie reacties, dat doet zo goed, dat kan ik niet vertellen, dank je.
liefs
Nadat ik van Cotfone terug gekomen ben, ben ik naar Jinja gegaan. Geweldig stadje ook al is het een beetje toeristenplaats. Je zit dan ongeveer 2 uur in de matatu maar het is een hele mooie weg, dus ik geniet ervan. Het voordeel van alleen reizen is dat je heel gauw contact maakt met en dat is erg leuk. Zo ook die reis. We waren net Kampala uit en toen werd er van chauffeur gewisseld. Ik vroeg aan mijn buurvrouw (een ugandese van ongeveer 30) waarom dat was, want ik begreep dat niet. Nou sommigen mensen delen samen één baan. De werkloosheid is hier heel groot en familieleden of vrienden delen dan hun inkomsten. De ene werkt van 6 tot 10 bijvoorbeeld, de volgende van 10 tot 2 enz. Erg sociaal allemaal. Miriam (o heette de oegandese) vertelde me ook van de voortdurende onderdrukking hier van de werkgevers. Je kunt als serveerster bijvoorbeeld een hele dag werken en als het dan aankomt op betalen van salaris, krijg je niets of je krijgt veel te weinig. Ook kan de werkgever je op ieder moment ontslaan. Mensen zijn arm en natuurlijk afhankelijk van inkomen dus de werkgever kunnen doen en laten wat ze willen, bevalt het je niet dan ga je maar voor jouw 10 anderen. Er zijn geen vakbonden en kritiek wordt niet geaccepteerd. Echt heel verschrikkelijk, daarom heb ik ook een groot respect voor de bevolking, je zult maar constant geconfronteerd worden met deze onderdrukking en corruptie. Verschrikkelijk.
Maar goed halverwege de route naar Jinja stopte we en moesten allemaal in een andere taxi stappen, de route van onze taxi was gewijzigd, iedereen had al betaald en wachtte op wisselgeld!! Onvoorstelbaar, maar dit alles duurde ongeveer een uur. Maar ondertussen was het 9 uur geweest en dan is het rushhoure (spits) en dan moet je meer betalen. Je kunt daar niets tegen inbrengen, je wordt erg gefrustreerd hierdoor.
Toch naar Jinja, ik logeerde in het backpackershotel, erg gezellig. Claire (nederlandse, 23) had ik mee afgesproken. Ik zou haar ook even bijpraten over Cotfone want misschien gaat ze wel met me mee. Nou dat doet ze dus hoewel ik er haar heel duidelijk verteld heb dat het terug naar af is, geen luxe, hard werken en emotioneel heel zwaar. Maar lukt het niet, kan ze altijd terug.
Na de middag zijn we samen met Suzan naar haar baby’s home gegaan, erg leuk. Tijdens onze rit in de matatu belde Yolanda en ik heb haar beloofd foto’s te plaatsen die ik heb gemaakt tijdens onze klets. Nou Yolan dat is het prachtige landschap waar ik over vertelde!
Inmiddels heeft Suzan een huis kunnen huren per 1 januari en het ziet er geweldig uit dus ze gaat nu definitief starten met haar weeshuis.
In Jinja heb ik een petroleum kooktoestel gekocht en een petroleum lamp, bestek en borden voor mijn verblijf in Masaka. Nico en ik gaan dit ook meenemen tijdens onze vakantie in december.
Maandag moest ik mijn visum gaan regelen in Jinja (daar is het gratis!), maar dat stelt niets voor, ik moest een briefje schrijven waarom en kopieën overleggen van mijn paspoort en oude visum. Je bent overgeleverd aan de beambte hoelang hij een visum geeft, hij kan het geven voor maximaal twee maanden, ik dus een briefje geschreven dat ik dit prachtige land wil gaan ontdekken de komende maanden samen met mijn man, bla bla slijm, slijm maar hij gaf mij een visum voor 2 maanden, heel fijn, het is niet genoeg dus ik moet eind december nog een keer terug. Inmiddels heeft Nico ook besloten dat hij Cotfone wil zien en we hebben onze ticket kunnen veranderen. Dus onze plannen zijn gewijzigd. Nico komt hier 7 december, we gaan dan rond reizen tot 28 december met een gehuurde auto, dan twee weken naar Cotfone zodat we nog een week kunnen gebruiken om de rest van Uganda te bekijken. Inmiddels heb ik alles gepland en het wordt geweldig denk ik. Ik wil Nico ook de plaatsen laten zien waar ik al geweest ben om het met hem te delen lijkt me geweldig! Nog 6 weken dan is hij hier. Mijn afscheid bij Bluesky is uitgesteld zodat hij er bij kan zijn. De leerlingen zijn erg benieuwd en ik vind het heel fijn als hij er is want het zal niet makkelijk te zijn om afscheid te nemen. Dus we gaan later naar Kenia, misschien ga ik daarna weer terug naar Uganda, dat zien we nog wel. Ik ben echt helemaal verkocht aan dit land. Maar ben maar niet bang, ik kom terug in mei,haha.
Jinja is wel een echte mzungu plaats met heel veel toeristen, die het echt niet snappen. We hadden wat gegeten tussen de middag en tegenover ons eetcafetje is een echt toeristenrestaurant. Er stonden nogal wat straatkinderen te bedelen, ik denk een stuk of 10. En wat gebeurt er? Er komt een blanke naar buiten en geeft al deze kinderen geld!!!Niet te geloven, deze kinderen gaan niet meer naar school want dit is natuurlijk een stuk gemakkelijker. Deze blanke is voor drie weken in Jinja en hij begon met het geven van geld aan 1 kind, drie dagen geleden. Onvoorstelbaar, je helpt ze daar echt niet mee, Suzan en ik hebben ons behoorlijk boos gemaakt daarover maar blijkbaar waren er al meer mensen geweest die commentaar gegeven hebben maar deze man wil gewoon niet luisteren en geniet ervan denk ik om de sinterklaas uit te hangen.
Nog even iets leuks, donderdag ben ik naar Kenya Airlines geweest om onze tickets te wijzigen naar Mombasa. Het is een heel modern kantoor in Kampala. Daar hangt ook een nummertjes automaat zoals wij dat kennen bij de slager of de bakker. Maar dat is iets nieuws in Uganda, lachen. Ik zat daar te wachten en daar kwam de eerste afrikaan, die snappen daar niets van dus die trek aan het nummertje maar weet niet dat je dat af moet scheuren dus trekt de hele rol uit het apparaat, paniek alom, maar goed alles werd weer hersteld totdat nummer 2 kwam, jawel hetzelfde de hele rol er weer uit, ik lag werkelijk in een deuk. Nummer 3 hetzelfde, toen was iemand zo slim om een van de personeelsleden naast het apparaat te zetten om de nummertjes af te scheuren en af te geven. Hoezo werkgelegenheid verschaffen. Geweldig om te zien.
Terug in het hotel was de deur van de kamer tegenover mij open en daar lag een kat op het bed?! Dus ik naar beneden en tegen een personeelslid verteld dat er een kat op die kamer lag, ik zei dat hij waarschijnlijk niet betaald had, nou ze kwam niet meer bij van het lachen, ik maakte een klein grapje natuurlijk maar ze kwam werkelijk niet meer bij, het duurde vijf minuten voordat ze uitgelachen was. Echt niet te geloven, ze zie dat ze hem zou laten betalen, haha. De hele dag ging het nergens anders over de mzungu had zo’n goede grap verteld, nou ja zeg.
Uiteraard was de kat was verdwenen toen ik eindelijk weer boven kwam, maar het bed was nog warm dus ze geloofde me wel.
Woensdag kwam Borchert (mijn contactpersoon van SIW), hij is hier voor vakantie maar gebruikt deze tijd ook om e.e.a. te evalueren met UPA. We hebben al veel tijd samen doorgebracht en het is heel gezellig. Van de week gaan we samen naar Luwero dat is ten westen van Kampala om een project te bezoeken waar Jita (die zat in hetzelfde groep met de voorbereidings weekenden) een school heeft geholpen. Jita blijft wonen in Uganda, ze heeft hier een man ontmoet en ze start een bananenplantage. Ik ben zeer benieuwd. Inmiddels is ook het pakketje aangekomen wat Nico opgestuurd heeft, althans het ligt nog op het postkantoor in Kampala. Ik was in Kampala postoffice, maar daar vertelde ze me dat ik naar Wandega moest (een ander deel van Kampala) ik dus de andere dag daar heen. Kom ik daar ligt er inderdaad een briefje in de postbus dat het pakket gearriveerd was, maar… dat pakket ligt dan weer in Kampala centrum waar ik niet meer terecht kon het op zaterdag gesloten is. Dus morgen ga ik maar weer terug naar Kampala om het pakketje op te halen. Nou snap ik waarom alles zo lang duurt. Oke, this is Africa.
Nog even een minder berichtje: vrijdagmorgen zou ik met Robert een meisjesweeshuis gaan bezoeken in Kampala. Het zijn allemaal straatkinderen in de leeftijd van 13 tot 20 jaar, ik wilde dit graag zien omdat het weeshuis in Kenia natuurlijk met dezelfde doelgroep werkt. Ze geven hier ook allerlei lessen arbeidstraining en maken ook gebruik van een jobcoach dus het was heel interessant en boeiend. Ik zou dus ‘s morgens naar Bluesky gaan om Robert te ontmoeten. Ik loop naar de hoofdstraat maar er waren ontzettend veel mensen op de been en in de verte zag ik veel rook, maar ja weet ik veel dus ik loop gewoon door. Er was enorm veel politie en ook het leger was aanwezig. Wat bleek nu: die ochtend was er een kind doorgereden. Dit is een hele drukke weg waar iedereen erg hard rijdt. Dus ’s morgens is er een soort klaar-over die de kinderen helpt met oversteken. Er was een vrachtwagen gekomen die een kind van 4 aangereden had en andere kinderen konden ternauwernood ontsnappen. De chauffeur was doorgereden en door mensen tot stilstand gebracht en de auto uitgesleurd. Ze hebben hem ter plekke verbrand. Maar de mensen zijn dan zo agressief en ze hebben al jaren bij de regering aangedrongen om verkeersdrempels te maken. Er zijn al ontzettend veel mensen verongelukt doordat het te druk is en iedereen te hard rijdt. Nu gebeurde dit en dan slaat echt weer de vlam in de pan. Alle frustratie komt er dan uit. Onvoorstelbaar en ontzettend angstaanjagend. De militairen schoten in de lucht en gooide traangasbommen. Bewoners braken de straat open en staken banden in brand en het is een grote ellende, iedereen was aan het rennen en schreeuwen, auto’s en boda’s toeteren. Ik ben dus ook terug gerend naar het hotel omdat ik me echt heel onveilig voelde. Ik weet ook dat ze gewoon redenen zoeken om iemand in elkaar te slaan, en mijn huidskleur kan voldoende reden zijn. Echt heel eng. Natuurlijk belde Robert meteen om me te waarschuwen en te zeggen dat ik voorlopig in het hotel moest blijven, ook de mensen hier in het hotel zeiden dat het niet veilig was en dat ze niet zouden toestaan dat ik de straat op ging. Na twee uur was alles opgelost maar het bleef dreigend doordat leger en politie paraat bleven. Ik heb dit in Fort Portal ook gezien. Het loopt hier echt uit de hand als er iets gebeurt, jarenlange frustratie over corruptie en onderdrukking komt dan naar boven en eigenlijk kan ik het een beetje begrijpen. Ik praat niets goed natuurlijk maar het is wel te snappen. Maak je nou niet meteen druk dat het niet veilig is of zo hier, dit soort dingen gebeuren nu eenmaal en ik voel me op mijn gemak hier ondanks dit soort dingen.
Ben van de week ook naar Uganda Telecom gegaan om te vragen of ik ook mijn internet kan gebruiken in Masaka anders ga ik natuurlijk niet betalen. Ik kan het gebruiken maar het is iets trager, nou ik wist niet dat het nog trager kon, haha. Dus hoe het moet met mijn weblog weet ik nog niet maar ik doe mijn best.
En wat heb ik weer genoten van jullie reacties, dat doet zo goed, dat kan ik niet vertellen, dank je.
liefs
-
26 Oktober 2008 - 17:00
Werner:
Hey Petra,
K'heb weer even moeten bijlezen en krijg de indruk dat je steeds meer je draai begint te vinden. Het blijft super om je verhalen te lezen!
Groetjes,
Werner
-
26 Oktober 2008 - 18:10
Anke En Henriëtte:
Hoi Petra,
Weer een mooi verslag, gelukkig dat je op een gegeven moment schrijft"dat je terugkomt in mei"anders zou ik bijna denken dat je daar blijft.Het is ook allemaal fantatisch wat je meemaakt, heel indrukwekkend! Tot de volgende keer.
Heel veel groetjes en lief, Anke en Henriëtte -
26 Oktober 2008 - 18:44
Wendy:
Hoi Petra,
weer heerlijk om te lezen..dikke knuffel..
p.s vrijdag krijgen we de sleutel van ons huis en gaan we langzaam afscheid nemen van Eindhoven..Someren here we come..het klussen kan beginnen... -
26 Oktober 2008 - 18:52
Miranda:
Hey Petra,
Wat weer een verhaal. Je hebt ook wel altijd iets spannends, moois, bijzonders meegemaakt. Fijn dat je je ook wat beter voelt na de malaria. Ik blijf je volgen.
Liefs -
26 Oktober 2008 - 19:03
Inge En Tijn:
Weer geweldig om te lezen en als reactie op je vorige stuk: Wauw!!!!
Liefs Inge en Tijn -
26 Oktober 2008 - 20:36
Yolanda:
Was het toch een soort van bellen met de webcam! Mooie plaatjes weer! Succes de komende weken.xx -
26 Oktober 2008 - 21:34
Perry:
Je hebt het inderdaad ontzettend druk en je maakt op allerlei fronten veel mee! Dat verhaal van die verbranding ter plekke is verschrikkelijk, maar het geeft wel een veilig gevoel als het hotelpersoneel op zijn "gasten" let!
Fijn dat je de tickets hebt kunnen wijzigen, nu de verlenging van het visum nog!
Succes met alles! Perry. -
27 Oktober 2008 - 09:31
Buuf Corien:
Ik heb opnieuw genoten van je reisavonturen en foto's. Ben steeds in mijn fantasie bij je en begrijp hoe dit Afrikaanse land je heeft veroverd. Je bent goed bezig en ik bewonder je slagvaardigheid ondanks de minder leuke kanten van de Ugandese samenleveing. Blijf goed voor jezelf zorgen.
Lieve groeten van Corien -
28 Oktober 2008 - 08:02
Kriek:
Wat een verhalen wat een belevenissen. Zoveel! En ook wel heel gruwelijk, al wist ik wel van dit soort ook begrijpelijke reacties. Malaria echt onder de knie? Hier ook hectisch, mijn moeder stervende, de dokter verwacht nog hooguit een week, wij denken nog wat langer, maar ik ben erg onrustig. Sterkte en geniet. Kus van Kriek -
28 Oktober 2008 - 17:39
Arjan:
Hey Petra!
Weer een indrukwekkend verslag zeg! Fijn dat je ook nog een stukje Brabant in Afrika treft (Bavaria) -
29 Oktober 2008 - 18:45
Maria V:
Hoi Petra
Het blijft leuk om je verhalen te lezen. ik merk dat ik er ook steeds vaker uitgebreid de tijd voor neem en dan moeten mijn kids even wachten wachten.Hun reactie dan ook is. Goh mam, zij maakt veel mee. Super zeg dat ze dat doet.
Wel leuk dat mijn puberjeugd op die manier een stukje van een hele andere wereld leest en ziet op de foto's.
Groetjes Maria
-
29 Oktober 2008 - 20:51
Lieke:
Hoi Petra,
Weer erg leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt en wie je ontmoet!
Groetjes, Lieke -
30 Oktober 2008 - 11:23
Ton En Els B:
hai, Peet,
het is alweer een tijd geleden.Zo te lezen maak je nogal wat mee in het verre Afrika.
Je hoeft je in ieder geval niet te vervelen.
Het zijn mooie verhalen.
wij zullen je verhalen blijven volgen.
Groetjes Ton en Els -
31 Oktober 2008 - 22:24
Maartje:
hoi petra,
Wat maak je toch een hoop mee. Leuk om je verhalen te lezen.
groetjes maartje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
