uganda 1
Door: petra
Blijf op de hoogte en volg petra
25 Juli 2008 | Oeganda, Entebbe
Hier is het dan, het begin van mijn dagboek. Het is nu donderdag avond en ik weet nu al niet meer waar ik moet beginnen, er is al zoveel gebeurt afgelopen paar dagen.
De laatste weken thuis waren erg moeilijk, inpakken, spanning over wat er gaat komen en verschrikkelijk opzien tegen het afscheid nemen en het hele slechte weer maakte dit natuurlijk allemaal niet makkelijker. Maar goed. Zaterdag vertrokken, het was ontzettend zwaar allemaal en nu heb ik het niet over de bagage.
Maar, enfin: ook mijn rugzak was te zwaar bleek toen ik in wilde stappen. Heel fijn! Alle controles heb ik lopen zeulen met dat ding (mijn koffer had ik al ingeleverd, kun je nagaan), wil ik het vliegtuig in moest ik op het laatste moment mijn rugzak inleveren, dus laptop eruit en dagrugzak eraf. Had ik achteraf meteen moeten doen had een hoop gesjouw gescheeld.
In het vliegtuig heel zwaar emo-moment, heel erg dubbel allemaal, aan de ene kant het afscheid nemen, en beseffen dat het nu eindelijk zover is.
Ook tegelijkertijd beseffen dat het echt een hele lange tijd is, en nu pas wordt alles echt! En ik ben heel erg dankbaar dat ik deze mogelijkheid heb.
Ik had een plaats bij het raam en kon genieten van het uitzicht over europa, geweldig, muziekje van Guus in mijn oren en tranen over mijn wangen.
Aankomst in Cairo, dat is ook al een beleving, al die mensen en culturen en daar tussen het logo van de Mac Donalds. En jawel ik mocht daar roken.
Ik moest ongeveer twee uur wachten op aansluiting naar Entebbe maar ik heb me geen moment verveeld, ik keek mijn ogen uit.
’s Morgens om 5 uur aangekomen op Entebbe, visum gehaald en ik werd opgewacht door twee mensen van UPA. Ongeveer 1 uur rijden denk ik naar Nansana, dat is net voorbij Kampala.
Bij UPA aangekomen bleek dat er een communicatiefoutje was en dat ze niet wisten dat ik al aan zou komen in het guesthouse?
Blijkt dat ik moest slapen op een kamertje van 5 bij 2 waar drie bedden staan. 2 meisjes werden waker gemaakt en mijn bed werd vrijgemaakt. Ayong uit zuid Korea en Karlijn uit Nederland zijn mijn kamergenoten. Klamboe opgehangen, Nico gebeld en eventjes geslapen.
Wat een puinhoop, het is heel klein, geen privacy, het is vies, er is geen water, de toilet was ontzettend smerig, maar dan ook echt ontzettend smerig. De ruimte waar ik mijn spullen kwijt kan is een tafeltje van 20 cm doorsnee.
Eventjes anders dan verwacht. De ratten en kakkerlakken lopen over het gasfornuis, overal hangt was en stinkt het.
Karlijn is mijn gids, jonge meid uit Limburg maar mijn steun en toeverlaat deze eerste week. Geweldige meid. In totaal zitten er 9 mensen in het guesthouse, een Japans meisje, een meisje uit Ijsland, 3 jongens, 2 meisjes uit Korea en Karlijn. Voor het ontbijt met je zelf zorgen, dus ik heb brood en water mogen lenen. Ik kreeg geen hap door mijn keel. Daarna met Karlijn naar Kampala met de Matatu (dit zijn kleine personenbusjes voor zovel mogelijk mensen), je kunt instappen en betaald echt heel weinig geld, je kunt ook overal uitstappen. Karlijn heeft mij Kampala laten zien en een beetje wegwijs gemaakt. Samen hebben we ook op de boda-boda gezeten. Dit zijn brommertje waar je achterop gaat zitten en die brengen je voor een paar centen overal heen. Verkeersregels hebben ze niet, de sterkste wint, de zwakste (de voetgangers) verliest dus.
Echt heel erg opletten, maar ik moet zeggen het went heel snel.
Wel moet ik heel erg wennen aan de valuta: 1000 KSh is 0,40 euro ongeveer. Voor een ritje met de matatu van Nansana naar Kampala betaal je ongeveer 700 ksh. Het kost dus niks. Maar je kunt daar als het een beetje tegen zit 2 uur over doen, want overal stopt dat busje en het is niet: vol is vol, nee we kijken gewoon hoeveel mensen we mee kunnen krijgen, het lijkt wel een wedstrijdje, je zit lekker dicht tegen elkaar.
Roken is echt not-done, nergens wordt er gerookt, soms ga ik even buiten zitten met een t-tje en een shaggie maar mijn verslaving is terug gebracht naar 2 shaggies per dag. Da’s keurig, ik heb twee sloffen shag bij, dus dat red ik wel.
De eerste dag vroeg naar bed want ik ben kapot, bibberig en voel me vies.
Slecht geslapen.
Maandagmorgen weer geen water, nog steeds een vies toilet en ik kan weer niet eten, er is ook geen water in de waterkannen dus tanden poetsen en met drinkwater uit flessen die je hier kunt kopen. Ik wil hier weg!
Vandaag begint de introductie, we (Ayong is ook nieuw en ik) eerst een stuk geschiedenis over Uganda, heel erg interessant allemaal. Metten aan Sam (directeur van UPA) gevraagd met spoed een woning te zoeken, hier kan ik echt niet wonen, ik blijf 5 maanden ik ben bijna 50 dus ik heb recht op een fatsoenlijke woonruimte, Gelukkig begrijpt iedereen dat. Het schijnt wel zo te zijn dat ik het nu heel slecht tref. Karlijn had in haar eerste maand (ze is er inmiddels bijna 3 maanden en gaat 1 augustus naar huis) een eigen kamer en ze verbleef maar met drie mensen in het guesthouse, maar daarna werd het alleen maar erger.
Daarna weer naar Kampala om het historisch museum te bezoeken en een grote supermarkt waar ze echt alles hebben, daar heb ik gelijk een beker, een bord en bestek gekocht wat ik angstvallig bij me hou.
Maandagavond naar het National Theater geweest om daar een dansgroep te zien en een jamsessie bij te wonen. We zijn met zijn allen gegaan. En ja hoor, je zult het niet geloven: daar zag ik mijn eerste afrikaanse downer, vooraan op het podium, dansend. Helemaal hetzelfde alleen een andere kleur. Oef dit klinkt een beetje oneerbiedig, geloof ik maar zo bedoel ik het niet, ik was ontroerd door hem.
Daar was het druk, druk druk. De tas van Ayong werd opgesneden en haar gsm werd weggehaald. Nou moet ik zeggen dat de Ugandezen zelf zich enorm schamen voor de criminelen en ook alles doen om dit te voorkomen. In principe is het hier veilig, maar ja in Eindhoven moet je ook oppassen. Ik moet zeggen dat ik me ook geen enkel moment bedreigd voel of zo iedereen is heel vriendelijk, aardig en behulpzaam. Het is gewoon een wereldstad en daar zijn nu eenmaal criminelen.
Maandagnacht bijna niet geslapen, gejankt, heimwee, hoofdpijn, buikpijn, misselijk kortom verschrikkelijk. Ik heb ’s nachts al een besluit genomen, kosten wat kost ik moet hier weg, dit trek ik niet!!
’s Morgens gelijk met Karlijn, na overleg met Sam op zoek gegaan naar een hotelletje. Nu heb je hier in Nansana een klein afrikaans hotel Ivory, low budget, maar helemaal goed. Gelijk geboekt tot 1 september voor 8 euro per nacht met ontbijt. ’s Middags zou ik overhuizen, eerst verder met de introductie. Nu blijkt dat ik 500 dollar moet betalen aan UPA voor kost en inwoning en bemiddeling. Mij is daar niet over bekend, Ik wist alleen dat ik kost en inwoning moest betalen ongeveer 150 euro per maand. Dus daar moet ik nog even over mailen en bellen met de SIW. Dat komt goed.
’s Middags met de taxi naar het hotel met mijn spullen. Ik was zo verschrikkelijk blij. Mijn kamertje is 3 bij 3 met daarin een bed, een (warme) douche en een eigen toilet. Geen wastafel maar wel een piepklein balkonnetje waar nog geen stoel op kan, maar helemaal geweldig met uitzicht op de bergen en het dorpje. Ik ben zo blij hiermee dat kan ik niet uitleggen, ik heb heel erg moeten huilen na al die ellende van die eerste dagen. Er is hier een kleine sauna, stoombad en een fitnessruimte. Ik kan dus weer gaan hardlopen Marja!! Want ik heb mijn schoenen bij hoor, ik kan te voet naar mijn werk dat is ongeveer een kwartiertje lopen, alles is schoon. Zo moet het zijn, zo had ik het me voorgesteld. Ben ook nog weeste kijken naar een woning, maar ook daar was geen stromend water, alleen water in kannen en het was een eind van de bewoonde wereld dus dat is het ook niet. Misschien in september maar voorlopig blijf ik hier. Ik voel me helemaal op mijn gemak hier in mijn kamertje met mijn kalendertje, gelukspoppetjes, boekjes, souveniertjes en niet te vergeten het veldhovens snuifzand, muziekje van guus, poema’s en boudewijn en uiteraard de eindeloze telefoongesprekken met menne mins!!!!
Ik heb dus een afrikaanse simkaart gekocht en ben bereikbaar op volgend telefoonnummer: 0773956829, nico belt mij via televergelijk of zo ik weet het niet precies, dan zou je hem even moeten bellen. Ik weet alleen dat het redelijk goedkoop is ongeveer 20 cent per minuut.
Post kan ook via hotel Ivory, ik weet alleen niet hoe lang dat de post ervover doet. Maar dit is het adres:
Hotel Ivory
Nansana Hoima Road
P.O. Box 16132 t.a.v. Petra room 11
Wandegeya
Kampala
Uganda.
Internet moet ik nu nog doen in een internet cafe maar dat is ontzettend langzaam. Ik heb nu ook een modem gekocht maar de connection duurt nog even maar het moet mogelijk zijn om straks met mijn laptop te internetten vanuit mijn kamertje. Ik ben benieuwd. Dat zou het wel helemaal compleet maken.
Verder heb ik vandaag kennis gemaakt met mijn nieuwe werkgever, ja, ja Jack, ik ga nu voor een andere buitenlander werken, ha,ha.
Hij heet Godwin en is afgestudeerd psycholoog en heeft een heel klein schooltje opgezet voor lln met een verstandelijke handicap, het is een particulier schooltje en op dit moment zijn er 7 lln (5 jongens en 2 meisjes). Zij krijgen les in een huis waar zij ook wonen. Zij wonen daar samen met 6 andere kinderen die op het regulier onderwijs zitten.
Eerlijk gezegd snap ik niet wat ik daar moet gaan doen want alles is zo gestructureerd en goed geregeld, Er is een volledig lesprogramma. De lln zijn bezig met een soort arbeidstraining, ze zijn ongeveer 17 jaar oud, ze hebben een groentetuin en onderhouden die zelf. Ze krijgen les in huishoudkunde en koken. Vandaag een heel gesprek gehad met Godwin en we gaan samen kijken wat er nog verbeterd moet worden om deze lln aan een baan te helpen en ze voor te bereiden op zelfstandigheid. Ben zeer benieuwd, hij wil ook een soort individueel handelingsplan per lln opzetten, hij is fijn ik dacht dat ik daar van af was!! Hij heeft grote plannen en wil de school uitbreiden tot 30 lln. Heel goed is dat de “normale” kinderen een soort partner zijn van de beperkte kinderen en dus alle klussen samen uitvoeren. Heel erg vooruitstrevend. Maar ik keek mijn ogen uit, ik had dit echt niet verwacht. Maandag begin ik met werken van 9.00-16.00 uur 5 dagen in de week.
En jawel aanstaande zondag heb ik een kennismaking met de ouders, en ikke maar zeggen dat ik dat ook niet meer zou hebben voor een jaar.
Ik ben allemaal heel benieuwd, ik hou jullie op de hoogte en indien nodig vraag ik wel een kopietje van onze handelingsplannen, jaarplannen en rapporten (ik moet er toch niet aan denken…..)
Ik heb wel het idee dat er voor deze leerlingen totaal geen ruimte is voor leuke dingen, spel of keuzemomenten. Alles moet!!!
Inmiddels is het wel een heel verhaal geworden, ik probeer morgen (vrijdag) alles op internet te zetten.
Ik voel me prima nu, na de eerste diaree aanvallen van de afgelopen dagen heb ik ook weer eetlust en zie het helemaal zitten.
Tot gauw
Liefs
P.S. gisteravond had ik bovenstaande al getypt en op een stick gezet, nu voeg ik er dit even aan toe: heel apart, zit ik hier voor het eerst van mijn leven in een internetcafe in Kampala, geweldig toch??
De laatste weken thuis waren erg moeilijk, inpakken, spanning over wat er gaat komen en verschrikkelijk opzien tegen het afscheid nemen en het hele slechte weer maakte dit natuurlijk allemaal niet makkelijker. Maar goed. Zaterdag vertrokken, het was ontzettend zwaar allemaal en nu heb ik het niet over de bagage.
Maar, enfin: ook mijn rugzak was te zwaar bleek toen ik in wilde stappen. Heel fijn! Alle controles heb ik lopen zeulen met dat ding (mijn koffer had ik al ingeleverd, kun je nagaan), wil ik het vliegtuig in moest ik op het laatste moment mijn rugzak inleveren, dus laptop eruit en dagrugzak eraf. Had ik achteraf meteen moeten doen had een hoop gesjouw gescheeld.
In het vliegtuig heel zwaar emo-moment, heel erg dubbel allemaal, aan de ene kant het afscheid nemen, en beseffen dat het nu eindelijk zover is.
Ook tegelijkertijd beseffen dat het echt een hele lange tijd is, en nu pas wordt alles echt! En ik ben heel erg dankbaar dat ik deze mogelijkheid heb.
Ik had een plaats bij het raam en kon genieten van het uitzicht over europa, geweldig, muziekje van Guus in mijn oren en tranen over mijn wangen.
Aankomst in Cairo, dat is ook al een beleving, al die mensen en culturen en daar tussen het logo van de Mac Donalds. En jawel ik mocht daar roken.
Ik moest ongeveer twee uur wachten op aansluiting naar Entebbe maar ik heb me geen moment verveeld, ik keek mijn ogen uit.
’s Morgens om 5 uur aangekomen op Entebbe, visum gehaald en ik werd opgewacht door twee mensen van UPA. Ongeveer 1 uur rijden denk ik naar Nansana, dat is net voorbij Kampala.
Bij UPA aangekomen bleek dat er een communicatiefoutje was en dat ze niet wisten dat ik al aan zou komen in het guesthouse?
Blijkt dat ik moest slapen op een kamertje van 5 bij 2 waar drie bedden staan. 2 meisjes werden waker gemaakt en mijn bed werd vrijgemaakt. Ayong uit zuid Korea en Karlijn uit Nederland zijn mijn kamergenoten. Klamboe opgehangen, Nico gebeld en eventjes geslapen.
Wat een puinhoop, het is heel klein, geen privacy, het is vies, er is geen water, de toilet was ontzettend smerig, maar dan ook echt ontzettend smerig. De ruimte waar ik mijn spullen kwijt kan is een tafeltje van 20 cm doorsnee.
Eventjes anders dan verwacht. De ratten en kakkerlakken lopen over het gasfornuis, overal hangt was en stinkt het.
Karlijn is mijn gids, jonge meid uit Limburg maar mijn steun en toeverlaat deze eerste week. Geweldige meid. In totaal zitten er 9 mensen in het guesthouse, een Japans meisje, een meisje uit Ijsland, 3 jongens, 2 meisjes uit Korea en Karlijn. Voor het ontbijt met je zelf zorgen, dus ik heb brood en water mogen lenen. Ik kreeg geen hap door mijn keel. Daarna met Karlijn naar Kampala met de Matatu (dit zijn kleine personenbusjes voor zovel mogelijk mensen), je kunt instappen en betaald echt heel weinig geld, je kunt ook overal uitstappen. Karlijn heeft mij Kampala laten zien en een beetje wegwijs gemaakt. Samen hebben we ook op de boda-boda gezeten. Dit zijn brommertje waar je achterop gaat zitten en die brengen je voor een paar centen overal heen. Verkeersregels hebben ze niet, de sterkste wint, de zwakste (de voetgangers) verliest dus.
Echt heel erg opletten, maar ik moet zeggen het went heel snel.
Wel moet ik heel erg wennen aan de valuta: 1000 KSh is 0,40 euro ongeveer. Voor een ritje met de matatu van Nansana naar Kampala betaal je ongeveer 700 ksh. Het kost dus niks. Maar je kunt daar als het een beetje tegen zit 2 uur over doen, want overal stopt dat busje en het is niet: vol is vol, nee we kijken gewoon hoeveel mensen we mee kunnen krijgen, het lijkt wel een wedstrijdje, je zit lekker dicht tegen elkaar.
Roken is echt not-done, nergens wordt er gerookt, soms ga ik even buiten zitten met een t-tje en een shaggie maar mijn verslaving is terug gebracht naar 2 shaggies per dag. Da’s keurig, ik heb twee sloffen shag bij, dus dat red ik wel.
De eerste dag vroeg naar bed want ik ben kapot, bibberig en voel me vies.
Slecht geslapen.
Maandagmorgen weer geen water, nog steeds een vies toilet en ik kan weer niet eten, er is ook geen water in de waterkannen dus tanden poetsen en met drinkwater uit flessen die je hier kunt kopen. Ik wil hier weg!
Vandaag begint de introductie, we (Ayong is ook nieuw en ik) eerst een stuk geschiedenis over Uganda, heel erg interessant allemaal. Metten aan Sam (directeur van UPA) gevraagd met spoed een woning te zoeken, hier kan ik echt niet wonen, ik blijf 5 maanden ik ben bijna 50 dus ik heb recht op een fatsoenlijke woonruimte, Gelukkig begrijpt iedereen dat. Het schijnt wel zo te zijn dat ik het nu heel slecht tref. Karlijn had in haar eerste maand (ze is er inmiddels bijna 3 maanden en gaat 1 augustus naar huis) een eigen kamer en ze verbleef maar met drie mensen in het guesthouse, maar daarna werd het alleen maar erger.
Daarna weer naar Kampala om het historisch museum te bezoeken en een grote supermarkt waar ze echt alles hebben, daar heb ik gelijk een beker, een bord en bestek gekocht wat ik angstvallig bij me hou.
Maandagavond naar het National Theater geweest om daar een dansgroep te zien en een jamsessie bij te wonen. We zijn met zijn allen gegaan. En ja hoor, je zult het niet geloven: daar zag ik mijn eerste afrikaanse downer, vooraan op het podium, dansend. Helemaal hetzelfde alleen een andere kleur. Oef dit klinkt een beetje oneerbiedig, geloof ik maar zo bedoel ik het niet, ik was ontroerd door hem.
Daar was het druk, druk druk. De tas van Ayong werd opgesneden en haar gsm werd weggehaald. Nou moet ik zeggen dat de Ugandezen zelf zich enorm schamen voor de criminelen en ook alles doen om dit te voorkomen. In principe is het hier veilig, maar ja in Eindhoven moet je ook oppassen. Ik moet zeggen dat ik me ook geen enkel moment bedreigd voel of zo iedereen is heel vriendelijk, aardig en behulpzaam. Het is gewoon een wereldstad en daar zijn nu eenmaal criminelen.
Maandagnacht bijna niet geslapen, gejankt, heimwee, hoofdpijn, buikpijn, misselijk kortom verschrikkelijk. Ik heb ’s nachts al een besluit genomen, kosten wat kost ik moet hier weg, dit trek ik niet!!
’s Morgens gelijk met Karlijn, na overleg met Sam op zoek gegaan naar een hotelletje. Nu heb je hier in Nansana een klein afrikaans hotel Ivory, low budget, maar helemaal goed. Gelijk geboekt tot 1 september voor 8 euro per nacht met ontbijt. ’s Middags zou ik overhuizen, eerst verder met de introductie. Nu blijkt dat ik 500 dollar moet betalen aan UPA voor kost en inwoning en bemiddeling. Mij is daar niet over bekend, Ik wist alleen dat ik kost en inwoning moest betalen ongeveer 150 euro per maand. Dus daar moet ik nog even over mailen en bellen met de SIW. Dat komt goed.
’s Middags met de taxi naar het hotel met mijn spullen. Ik was zo verschrikkelijk blij. Mijn kamertje is 3 bij 3 met daarin een bed, een (warme) douche en een eigen toilet. Geen wastafel maar wel een piepklein balkonnetje waar nog geen stoel op kan, maar helemaal geweldig met uitzicht op de bergen en het dorpje. Ik ben zo blij hiermee dat kan ik niet uitleggen, ik heb heel erg moeten huilen na al die ellende van die eerste dagen. Er is hier een kleine sauna, stoombad en een fitnessruimte. Ik kan dus weer gaan hardlopen Marja!! Want ik heb mijn schoenen bij hoor, ik kan te voet naar mijn werk dat is ongeveer een kwartiertje lopen, alles is schoon. Zo moet het zijn, zo had ik het me voorgesteld. Ben ook nog weeste kijken naar een woning, maar ook daar was geen stromend water, alleen water in kannen en het was een eind van de bewoonde wereld dus dat is het ook niet. Misschien in september maar voorlopig blijf ik hier. Ik voel me helemaal op mijn gemak hier in mijn kamertje met mijn kalendertje, gelukspoppetjes, boekjes, souveniertjes en niet te vergeten het veldhovens snuifzand, muziekje van guus, poema’s en boudewijn en uiteraard de eindeloze telefoongesprekken met menne mins!!!!
Ik heb dus een afrikaanse simkaart gekocht en ben bereikbaar op volgend telefoonnummer: 0773956829, nico belt mij via televergelijk of zo ik weet het niet precies, dan zou je hem even moeten bellen. Ik weet alleen dat het redelijk goedkoop is ongeveer 20 cent per minuut.
Post kan ook via hotel Ivory, ik weet alleen niet hoe lang dat de post ervover doet. Maar dit is het adres:
Hotel Ivory
Nansana Hoima Road
P.O. Box 16132 t.a.v. Petra room 11
Wandegeya
Kampala
Uganda.
Internet moet ik nu nog doen in een internet cafe maar dat is ontzettend langzaam. Ik heb nu ook een modem gekocht maar de connection duurt nog even maar het moet mogelijk zijn om straks met mijn laptop te internetten vanuit mijn kamertje. Ik ben benieuwd. Dat zou het wel helemaal compleet maken.
Verder heb ik vandaag kennis gemaakt met mijn nieuwe werkgever, ja, ja Jack, ik ga nu voor een andere buitenlander werken, ha,ha.
Hij heet Godwin en is afgestudeerd psycholoog en heeft een heel klein schooltje opgezet voor lln met een verstandelijke handicap, het is een particulier schooltje en op dit moment zijn er 7 lln (5 jongens en 2 meisjes). Zij krijgen les in een huis waar zij ook wonen. Zij wonen daar samen met 6 andere kinderen die op het regulier onderwijs zitten.
Eerlijk gezegd snap ik niet wat ik daar moet gaan doen want alles is zo gestructureerd en goed geregeld, Er is een volledig lesprogramma. De lln zijn bezig met een soort arbeidstraining, ze zijn ongeveer 17 jaar oud, ze hebben een groentetuin en onderhouden die zelf. Ze krijgen les in huishoudkunde en koken. Vandaag een heel gesprek gehad met Godwin en we gaan samen kijken wat er nog verbeterd moet worden om deze lln aan een baan te helpen en ze voor te bereiden op zelfstandigheid. Ben zeer benieuwd, hij wil ook een soort individueel handelingsplan per lln opzetten, hij is fijn ik dacht dat ik daar van af was!! Hij heeft grote plannen en wil de school uitbreiden tot 30 lln. Heel goed is dat de “normale” kinderen een soort partner zijn van de beperkte kinderen en dus alle klussen samen uitvoeren. Heel erg vooruitstrevend. Maar ik keek mijn ogen uit, ik had dit echt niet verwacht. Maandag begin ik met werken van 9.00-16.00 uur 5 dagen in de week.
En jawel aanstaande zondag heb ik een kennismaking met de ouders, en ikke maar zeggen dat ik dat ook niet meer zou hebben voor een jaar.
Ik ben allemaal heel benieuwd, ik hou jullie op de hoogte en indien nodig vraag ik wel een kopietje van onze handelingsplannen, jaarplannen en rapporten (ik moet er toch niet aan denken…..)
Ik heb wel het idee dat er voor deze leerlingen totaal geen ruimte is voor leuke dingen, spel of keuzemomenten. Alles moet!!!
Inmiddels is het wel een heel verhaal geworden, ik probeer morgen (vrijdag) alles op internet te zetten.
Ik voel me prima nu, na de eerste diaree aanvallen van de afgelopen dagen heb ik ook weer eetlust en zie het helemaal zitten.
Tot gauw
Liefs
P.S. gisteravond had ik bovenstaande al getypt en op een stick gezet, nu voeg ik er dit even aan toe: heel apart, zit ik hier voor het eerst van mijn leven in een internetcafe in Kampala, geweldig toch??
-
25 Juli 2008 - 13:08
Patty, Kv Ready60:
ha die petra,
wat ruig daar ! gelukkig zit je nu in een hotel ipv in het geusthouse ( wat een zooitje... was ook niks voor mij) ik wens je heel veel plezier ! heel veel groetjes uit limburg ,ook van onze g-korfballers -
25 Juli 2008 - 13:27
Kristel:
Hey Petra,
Jeetje, wat een verhaal.
Zit ik hier te mauwen dat ik mogelijk uit mijn huis moet...kom jij in zo'n kamertje terecht...pfff
Dat was wel wat, om dat te lezen.
Maar goed, nu heb je het goed voor elkaar denk ik zo en je voelt je er een stuk beter bij, dus Prima zou ik zeggen.
Als ik dat lees van dat schooltje, zou ik zo willen komen, om ook mee te helpen, maar tja...mijn prioriteiten liggen bij mijn eigen kids natuurlijk.
Wel heel interessant om te lezen...en te bedenken hoe goed ze het hier toch hebben.
Goed, ik blijf je uiteraard volgen en wens je weer heel veel succes, met je kamertje; de kennismakingen en natuurlijk je eerste werkdag ! Tot het volgende bericht zou ik zeggen...hihi
Groetjes,
Kristel -
25 Juli 2008 - 17:47
Arjan:
Hey Petra! Wat een gave, stoere verhalen! Ik blijf het knap vinden hoe je het allemaal doet! Gelukkig ben je al bekend met taxi Sjonnie daar zullen die chauffeurs daar wel niet tegen op kunnen of wel? Succes met alles!!! -
25 Juli 2008 - 20:06
Maria V:
hoi petra
Wat een verhaal zeg, ik kreeg er 'n brok van in mijn keel.gelukkig heb je nu je eigen plekje en kun je weer verder zoals je dat graag wilde.
succes met je eerste schooldag.
groetjes maria
-
25 Juli 2008 - 21:59
Perry:
Hoi Petra.
Onvoorstelbaar, die eerste dagen! Goed dat je nu ergens anders woont. Ik ben benieuwd naar je ervaringen op het schooltje! Veel succes met alles!!! -
26 Juli 2008 - 09:18
Miranda:
Hey Petra,
Wat een verhaal!!! En dan zo'n begin!??!!! Maar je balkonnetje ziet er helemaal geweldig uit!!! Dat schooltje klinkt erg goed. Heel veel plezier maandag en die gezelligheid krijg jij er wel in!!! Het begint vast 's morgens al... KOFFIE!!!! of wordt het dan... WATER!!!! Heel veel succes en natuurlijk ook heel veel plezier!!! Kijk weer uit naar je volgende verhaal! Liefs! -
26 Juli 2008 - 10:58
Nelie:
he petra
ff slikken de eerste dagen, maar je gaat vanaf nu vast een super tijd tegemoet. geniet ervan en ik ben erg jaloers!! wil ook weer terug!
groetjes ! -
26 Juli 2008 - 11:16
Johan En Willemien:
Zo, meteen weer helemaal op de hoogte. Waren blij dat we wat van je hoorde. Want weten dat je gaat is een, maar dat je werkelijk aan je avontuur begonnen bent is twee. Kunnen dus helemaal jou dubbele gevoel snappen. Graag weer tot de volgende belevenissen.
Lieve groeten. -
26 Juli 2008 - 14:03
Nico:
schitervolle foto's
jou tel nr 09001827 dankrijg je een centralist
daarna oo256773956829en afsluiten met een hekje
kost 0.20€per min
ben trots op je,geniet er van
nico -
26 Juli 2008 - 16:59
Betty:
Hoi Petra
Een heel lang verhaal , zo de eerste keer. Ik had van Nico al het een en ander gehoord ,wat een ellende zo `n vies klein kamertje. Gelukkig heb je het besluit genomen om een ander onderkomen te zoeken.Fijn een ruimte voor jezelf.Je heb het al knus ingericht.Veel succes de eerste werkdag.Tot het volgend bericht.
Groetjes Betty -
27 Juli 2008 - 13:42
Jacqueline:
Hoi Peet,
Fijn zo'n uitgebreid en levendig verhaal, het was net of ik er zelf bij was. Gelukkig heb je snel een fijne kamer kunnen regelen. Ik wens je morgen veel succes en plezier toe op je eerste werkdag; gaat je helemaal lukken!!!!
Tot snel weer hoop ik en de groetjes van ons allemaal.
PS: Nico zit nu hier, ik ga hem even een biertje brengen... -
27 Juli 2008 - 13:45
Jacqueline:
PS 2: Har mag ook een pilsje van Nico .... -
27 Juli 2008 - 15:00
Gerrie:
Hoi Petra,
Poe poe, dat zou echt iets voor mij zijn, ik propere Gerrie. Als er maar een kruk in de badkamer is om mijn kleren op te leggen. Fijn om alles van je te lezen; ben onder de indruk. Groeten en xxx Gerrie vd Berg -
27 Juli 2008 - 20:14
Wendy:
Fijn om je eerste dagen te mogen lezen! Maar...tranen in mijn ogen..effe slikken zeg! Gelukkig ben je positief afgesloten! Geniet van je twee sjekkies op een dag en denk dan nog eens aan ons dat doen wij ook aan jou! zet 'm op peetje!!! -
30 Juli 2008 - 11:02
Ton B:
he, Peet,dat je zoveeel kunt meemaken in een korte tijd is ongelofelijk.
Maar zo te zien kan het vanaf nu alleen maar beter gaan.Het zijn hele spannende verhalen, maar jou kennende sla je hier wel door. hoe je taai.
Groetjes Ton
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
