Uganda 25

Ga er maar ff veur zitte
Er is zoveel gebeurt afgelopen weken dat ik niet goed weet waar ik moet beginnen. Van het begin af aan heb ik jullie alle up’s en down’s verteld.
Maar wat ik nu moet schrijven is wel een hele heavy down!!
Zoals bekend heb ik bij Bluesky gewerkt met Robert, de psycholoog, hij was ook diegene die ik volledig kon vertrouwen. In september heb ik via hem onze auto geregeld die we zouden huren voor onze vakantie. Nadat Sascha ook via hem een auto had gehuurd (via de broer van Robert die volgens Robert een verhuurbedrijfje was gestart) en helemaal tevreden was heb ik gevragd ook een auto te huren. Ik heb deze auto (een landrover) ook betaald, ongeveer 1100 euro. Alles goed afgesproken, natuurlijk geen bon, want er was volledig vertrouwen. Een week voordat Nico kwam heb ik nogmaals een bevestiging gevraagd of alles goed geregeld was, Ja uiteraard zei Robert ik kom maandagavond de auto brengen en ze komen hem na de vakantie ook weer ophalen bij Ivory. Enfin, maandag zijn we (Nico, Godwin, Robert en ik) naar Kampala geweest en hebben gelunched samen. Robert bleef in Kampala om de auto op te halen en naar ons toe te brengen. ’s Avonds nog gegeten met Kim en Kees voor de laatste keer. Om 8.30 uur belde ik Robert en hij vertelde dat hij onderweg was. Om 10.00 uur kreeg ik een telefoontje dat er een ongelukje met de auto was gebeurt en dat hij ervoor zou zorgen dat er dinsdagochtend om 7 uur een andere auto zou komen. Niet dus…. We hebben de hele dag moeten wachten en gebeld en gesms’t. Robert was nauwelijks bereikbaar en ik begon me behoorlijk zorgen te maken. Om 17.00 uur belde hij me dat hij met een auto in Kampala stond maar geen benzine had, of ik naar Kampala wilde komen. Nee dat deed ik niet, afspraak was aflevering hier in Ivory. Ondertussen was ik ontzettend boos want ik had met Cotfone de afspraak dat ik die dag daar zou zijn en alle leerlingen zouden die dag komen om hun rapport op te halen en afscheid te nemen van mij, behoorlijk shit dus. Na 1,5 uur kwam Robert eindelijk aan met een Toyota personenauto. Dat accepteerde we dus niet!!! Ondertussen had ik al een ander verhuurbedrijf (uganda carrent)gebeld of er eventueel een 4x4 beschikbaar was en de situatie uitgelegd. Dit bedrijf in Kampala was uitermate vriendelijk en begripvol. Dus met Robert afgesproken dat we woensdag met hem naar het verhuurbedrijf zouden gaan en dat hij dan deze auto zou betalen. Hij was blij mt deze oplossing. Ik had hem tenslotte al geld gegeven maar de auto die hij afleverde was niet volgens afspraak en zijn broer had geen andere auto beschikbaar. De volgende morgen na 2 uur wachten kwam hij dan onderhand en wij naar Kampala. Hij heeft daar getekend voor 600 dollar (de prijs van deze suzuki). Hij had echter geen geld bij maar iemand zou dat komen brengen, hij zou wachten bij het verhuurbedrijf en wij konden eindelijk gaan. Ik maak nu even dit verhaal af en maak een apart hoofdstuk over onze vakantie anders kunnen jullie het niet meer volgen denk ik. Enfin twee dagen later krijg ik een telefoontje van Uganda carrent, dat Robert niets betaald had, hij had beloofd de andere dag terug te komen maar was niet op komen dagen en was telefonisch niet bereikbaar. Ze wilde het ons alleen even laten weten maar wij konden gewoon gebruik maken van de auto zoals afgesproken, we zouden alles achteraf regelen. Geweldig bedrijf (twee engelse vrouwen runnen dit). Uiteraard heb ik getracht Robert te bereiken maar helaas zonder resultaat. Na terugkomst in Kampala zijn we naar het bedrijf gegaan en hebben alles betaald. Robert was en bleef onbereikbaar!! Ondertussen had ik met Godwin contact opgenomen en e.e.a. uitgelegd en een afspraak met hem gemaakt voor een gesprek. Wat bleek tijdens het gesprek? Je zult het niet geloven, ook Godwin is geld kwijt, Kiki (de israelische vrijwiliger) is geld kwijt, en Borris (een andere vrijwilliger had heel veel geld gegeven aan Robert als financiële steun voor Bluesky. Ook zijn er diverse winkels hier in Nansana (de kleine buurtwinkeltje waar onze leerlingen altijd boodschappen deden) waar Robert schulden heeft gemaakt door alles op rekening van Bluesky te laten zetten. Maar het ergste van alles is dat hij ook leerlingen geld afgetroggeld heeft. De leerlingen vertrouwen hem volledig en krijgen zakgeld van hun ouders dat ze klakkeloos aan Robert gegeven hebben. Je snapt dat ik behoorlijk van de kaart ben hierdoor en een verschrikkelijke dip heb, ik voel me zo erg besodemieterd dat kan ik je niet vertellen, ik voel me ook ontzettend stom natuurlijk en ik hoor jullie ook al zeggen: ja wie doet dat nou? Ja, ik dus, omdat ik hem volledig, maar dan ook volledig vertrouwde, ik heb 4,5 maand met hem gewerkt en heel veel met hem gedeeld: de inrichting en opbouw van de klas, de roosters, onze bezorgdheid en over de leerlingen, de mogelijkheden van Bluesky. Ik had het gevoel dat we als een team alles opgebouwd hadden. Ik voel me echt heel erg gepakt. Gelukkig zijn alle investeringen door Godwin en door mijzelf gedaan, alles door bonnen bevestigd. Er is dus alleen privé geld mee gemoeid.
Op advies van Theo (van de Dutch Farm) ben ik naar de politie gegaan in Kampala en heb aangifte gedaan. Ik heb natuurlijk geen poot om op te staan alleen zijn handtekening bij de overeenkomst van de auto van het verhuurbedrijf. Godwin zal ook aangifte gaan doen en het autoverhuur bedrijf zal een brief opstellen waarin staat dat hij verteld heeft dat hij mij alles terug zou betalen. Maandagmorgen ga ik naar de Nederlandse ambassade om te kijken of we meer stappen kunnen ondernemen. Ik ga dan ook weer terug naar het politiebureau om een foto van Robert af te geven en overleggen of we een advocaat in de arm moeten nemen. Dit alles is echt heel verschrikkelijk en het heeft al heel wat slapeloze nachten gekost. Ook vind ik het heel erg vervelend voor Nico die zich toch een andere voorstelling had gemaakt, denk ik. Maar goed ondanks al deze shit genieten we nog steeds van dit prachtige land, ook Nico is helemaal into Uganda, zal ik maar zeggen.
Uiteraard komen nu de up’s, die gelukkig super waren:
Onze vakantie met de Suzuki Vitara, jaja 4x 4, geweldig. We gingen naar het zuidelijk halfrond en uiteraard moesten we daar even een fotootje nemen als echte toerist.
Eerst naar Cotfone wat natuurlijk voor Nico al meteen een cultuurschok was, geen stromend water, geen stroom, slapen op een matrasje, naar de latrine tussen de varkens, mensen op blote voeten, zandwegen en heel veel stof.
Maar hij paste zich goed aan, moet ik zeggen.
Toen naar het paradijs aan het Lake Bunyonyi, geweldig een houten hut met een rieten dak met een schitterend uitzicht aan alle kanten over het meer. Echt schitterend, zwemmen in het meer, lekker eten en een heerlijk warme douche. De douche was al een belevenis want er moest iemand komen met heet water, hij klom dan boven op het douchehokje en gooide het water in een ton boven op de douche. Heerlijk met zijn tweetjes douchen, bang dat de ander zonder warm water kwam te zitten. De weg naar het eiland was al geweldig en door de binnenlanden van Uganda en dan met een bootje naar ons eiland. Gewandeld en genoten van elkaar, het eiland, de rust en het uitzicht. Wauwie.
Na drie nachten op naar Queen Elisabeth National Park, onze volgende bestemming was Hippo Hill (voor alle duidelijkheid een Hippo is een nijlpaard, hill is heuvel) nou dat hebben we geweten. Na een geweldige reis met prachtige natuur, iets mindere wegen, en schitterende uitzichten kwamen we daar aan. Een tent (we houden van kamperen, haha) met een bad, een eigen toilet, uitzicht op het meer, een rieten dak boven onze tent, een veranda, het was geweldig. ’s Nachts liepen de nijlpaarden langs onze tent, ik kan je zeggen dat het heel indrukwekkend is om zo’n kolos van en beest te horen en te zien op een meter afstand!!! Ongelooflijk. Omdat we onze eigen auto hadden kregen we een chauffeur en gids van Hippo Hill (respectievelijk de manager van de accommodatie en een van de obers). Wij waren nl. de enigste gasten en werden werkelijk behandeld als prins en prinses. ’s Morgens heel vroeg al op weg voor onze eerste gamedrive: buffels, olifanten, Uganda Kobs (een soort antilope), heel veel verschillende soorten vogels en jawel leeuwen met welpen. Schitterend, ademloos. Onze gids gaf ons uitgebreid uitleg van het gebied en de dieren. ’s Middags zijn we met een boot het meer opgegaan en ook dat was geweldig, maar de foto’s spreken voor zich.
We hebben alleen maar genoten, wat is het toch mooi!!! Heerlijk gegeten, als enigste gasten iedere maaltijd was heerlijk en uitgebreid. Dus ik ben weer wat kilo’s aangekomen, dat moest ook want Nico was een beetje geschrokken moet ik zeggen, want ik ben toch wel wat kilootjes kwijt geraakt de afgelopen tijd. Gewandeld met gids om de vogels te bekijken, de zoutmeren, de dorpen en de mensen. Een hele ervaring, we waren in het dorpje Katwe waar een gigantisch zoutmeer ligt. Een duits bedrijf heeft daar vele jaren geleden een zoutverwerkingsfabriek gebouwd waar veel mensen werkte. Nu zijn echter de leidingen aan vervanging toe en de Ugandese regering doet hier niets mee, met als gevolg dat veel mensen zonder werk zitten en alleen de visvangst brengt niet voldoende op. De mentaliteit van deze mensen laat echter ook te wensen over, ze zijn niet bereid tot enig initiatief. Er is zo’n groot verschil tussen diverse bevolkingsgroepen, dat is niet te geloven. Alles wel heel leerzaam, zo leren we echt heel veel van dit land kennen.
Onze laatste nacht in Hippo Hill was hel indrukwekkend, we sliepen al toen we een leeuw hoorde brullen. Hij had een koe te pakken en we hoorde de koe schreeuwen, botten en vlees scheuren. Het was echt heel angstaanjagend omdat we dachten dat de leeuw naast onze tent stond. Het is stikdonker en we durfde geen licht aan te doen. Het was echt heel eng. Na ongeveer 1 uur hoorde we dat de leeuw wegging en konden we ook de hyena’s horen die hem volgde. Poeh. De volgende morgen zijn we gaan kijken maar konden natuurlijk niets vinden. Volgens de mensen daar was het echt veel verder weg geweest dan wij dachten, maar in onze beleving was het naast ons mandje. Wat een ervaring. Toen op naar Fort Portal. Dat ligt in de Rwenzori, een berggebied tussen Uganda en Sudan waar ook sneeuw op de bergtoppen ligt. Weer een stuk rijden en genieten van de verschillende landschappen en de schitterende natuur. In Fort Portal had ik een banda gehuurd maar toen we daar aankomen bleek er een dubbele boeking te zijn geweest en maar een banda, dus vet probleem. Ja als afrikaan weet je dan geen oplossing en wacht af. Nou wij (ik, zegt hij) niet dus en snel iets anders geboekt. We kwamen terecht in een guesthouse van een Ugandese familie, geweldig in hun grote koloniale woonhuis verhuurde ze wat kamers, enorm gastvrij en ook weer leuk om mee te maken om daar in de huiskamer te zitten bij zo’n afrikaanse familie. De volgende dag zijn we naar een ander guesthouse gegaan dichter bij Fort Portal met een nederlandse eigenaar, ontzettend leuk, met zijn allen aan tafel en genieten van een geweldig menu. Daar sprak ik een nederlands gezin, hun dochter Jantine werkte in Gulu en de ouders waren bij haar op bezoek. Je raakt heel snel aan de praat hier met allerlei mensen. Jantine vertelde dat ze in Gulu werkte bij een school als muziektherapeute en dat ze daar ook een klas hebben met verstandelijk gehandicapten. Er zijn twee Ugandese leerkrachten die wel enorm veel gevoel hebben voor deze kinderen maar niet weten hoe een lesprogramma te maken, of ik niet eens zou willen komen kijken. Nou natuurlijk wil ik dat! Ik heb al verteld dat ik heel graag naar die omgeving wilde als ik terug kom van Kenia en nou loop ik zomaar tegen deze mogelijkheid aan. Hoe toeval?!
Telefoonnummers uitgewisseld en afgesproken dat ik in maart contact met haar opneem. Vader had nog pennen en ballonnen meegegeven zodat ik die bij Cotfone af kan geven, geweldig. In Fort Portal zijn we even naar de markt geweest en daar hebben ze Nico van zijn Letherman beroofd (voor leken: dit is een gereedschap c.q. mes met heel veel mogelijkheden en Nico doet daar op school allerlei klussen mee en had het daarom ook mee hierheen genomen), verschrikkelijk balen dus. Maar goed ’s anderdaags naar het Semliki National Park met de auto. Dit is 30 km verder, maar we hebben daar drie uur over gereden, het was niet meer dan een zandpad met kuilen bergop. Heel erg. Maar goed daar een wandeling gedaan met gids van twee uur, toen weer 3 uur terug. De wandeling was heel mooi en we hebben heel veel verschillende soorten apen gespot en bezochten ook de heet water bronnen. We wilde eigenlijk veel meer zien want er is nog een park in de buurt maar het is gewoon niet te doen in een dag. De wegen zijn hier op sommige plaatsen echt heeeeeel erg slecht. Daarbij rijden daar ook nog te zwaar beladen vrachtwagens overheen en grote bussen die keihard rijden zonder dat de remmen werken. Verkeersslachtoffers zijn hier aan de orde van de dag en het hoogst aantal doden valt in Oeganda. We wisten dat ook niet maar Uganda is wat dat betreft een van de gevaarlijkste landen van Afrika. (Dat lazen we een paar dagen naderhand in de krant). Maar onze Nico Lauda rijdt heel voorzichtig en neemt geen enkel risico. Hij vindt het heel leuk overigens om hier auto te rijden. Je moet wel heel goed opletten, op kuilen, bulten, boda’s , fietsers, koeien, tegemoetkomend verkeer wat van alle kanten komt omdat iedereen de kuilen wil ontwijken. Maar enfin weer terug naar Kampala. Na een paar dagen vertrokken naar de Sipi’s. Het was 23 december en dan gaan heel veel mensen die in Kampala werken naar hun familie in de rest van Uganda, dus het is ontzettend druk, niet te geloven. Ik heb wat foto’s gemaakt in Kampala zodat jullie een idee krijgen van de puinhoop. We hadden nog steeds onze auto dus kriskras door Kampala en wachten in de eindeloze files. Nou is dat effe anders dan in Nederland, je verveelt je geen moment want je kijkt je ogen uit. Ook dat kun je zien op de foto’s. Ik heb wat foto’s genomen van een reclame van MTN (dat is een ugandese telefoonmaatschappij, dit even voor de duidelijkheid) als je de twee foto’s ziet (geel met rode letters) zou je eerlijk gezegd ook andere dingen kunnen bedenken, haha.
Ook dit was weer een lange reis, we hebben er 8 uur over gedaan wat een reis is van maar 5 uurtjes. Maar het is het waard, het is daar echt zo mooi.
Nico had hetzelfde gevoel als ik, het is daar heel indrukwekkend en zo puur!
Wandelingen gedaan naar de watervallen, een wandeling naar Mount Elgon en op bezoek bij de familie van onze gids waar we het proces van het maken van koffie zelf konden ondervinden. Ik heb ook mee mogen helpen, dus als ik straks niet meer terecht kan bij de AVD kan ook zo beginnen als koffiebonenontpelster, jaja dé ken ze zo goed. Ook moesten we daar het plaatselijke alcoholische brouwsel drinken, het is een soort bier gemaakt van maïs. Het smaakt heel bitter en duurt tien dagen voordat het klaar is. We dronken het uit een heel lang rietje gemaakt van hout. Geweldig om mee te maken maar echt niet te drinken. Maar geweldig om hier als gast aan tafel te zitten, haha. Volgens mij is die slogan ergens anders voor bedoeld, maar het heeft wel iets met afrika te maken, toch? Eerste kerstdag naar de kerk geweest in Sipi, een mis vol met trommels en zang. Gaaf. Maar wel een zit van 3 uur, halleluja, dat was dan ook weer overdreven. Kortom een hele fijne vakantie gehad en nu op naar Cotfone waar we dinsdag gaan starten. Inmiddels is er veel geld binnengekomen via de sponsorloop van de PWA, familie van Claire, en ook van Marleen. Marleen is ook een nederlandse vrijwilligster die bij mij in de groep zat bij de SIW. En hier in Nansana werkte. Zij had een school gesteund en heeft daarvoor een prijs ontvangen van de gemeente Rhenen. Dit geld wil ze besteden aan het klaslokaal bij Cotfone, geweldig. Ook Kees en Kim zijn helemaal enthousiast geworden door mijn verhalen over Cotfone en hebben inmiddels gesproken met Kayinga. Ze hebben voor een modem gezorgd zodat er internet mogelijk is. Nu zijn ze weer in Nederland. Daar bleek dat ze nog wat sponsorgeld over hadden en ze willen nu nog wat financiële steun geven voor de bouw van een extra klas in Kiwangala. Echt zo leuk. Ik ben ook heel benieuwd wat voor werk er klaar ligt voor ons. Alle materialen zijn al gekocht en liggen op ons te wachten. Claire start in januari (heeft haar terugvlucht 6 weken uitgesteld om extra bij Cotfone te kunnen werken) daar met het kweken van oesterzwammen om zo de community meer mogelijkheden te bieden om voor extra inkomsten te zorgen. Ze heeft hier ervaring mee opgedaan tijdens haar vorig project. Echt heel geweldig allemaal.