Kenia 2

Naar het strand geweest, dat is ongeveer 15 minuten lopen vanuit Mudzini. Je loopt tussen de hutten door. Schitterend zandstrand en het water is gewoon heel warm, onvoorstelbaar. Dit is de Indische Oceaan en voelt als een hele warme douche. Heel apart. We hebben nog steeds geen gas dit is niet fijn want voor eten, en thee en koffie moeten we naar het huis, we willen graag voor ons zelf zorgen, dat snap je wel. Verder heb ik gisteren de was gedaan en wat aangerommeld op mijn gemak want ik heb niets anders te doen. Nico doet allerlei klusjes met Sebastian, maar het is niet echt werken. Vrijdag hebben we echt niets meer te doen, het is echt snikheet, het zweet gutst al van je lijf als je gewoon zit. Maar we zitten hier maar en daar kunnen wij niet zo goed tegen. Het wordt tijd dat Anthony komt zodat we een werkplan of iets kunnen maken. Ik wilde eigenlijk naar Mtwapa gaan maar het is echt te heet. Oef wat klinkt dit allemaal ontevreden, maar zo voelde het even, nutteloos en overbodig, geen fijn gevoel. Dus maar even naar het strand gegaan en gezwommen.
Vrijdagavond kwam Anthony, goed om hem weer te zien, meteen worden we meegenomen in zijn enthousiasme, je moet naar hem luisteren of je wilt of niet. Reëel, kritisch maar altijd eerlijk. Hij vertelde dat de regering van nu, de vrijheid van pers wil verbieden. Dit is natuurlijk verschrikkelijk, de westerse wereld heeft hier dan ook met afgrijzen op gereageerd. Maar toen e.e.a. bekend werd was het al in het parlement aangenomen. De regering hier is als een grote afrikaanse familie, een clan die elkaar alles toeschuiven. Corruptie viert hoogtij. De rellen vorig jaar waarbij enorm veel mensen omgekomen zijn waren het gevolg van het opjutten van de verschillende partijen, deze mensen, voornamelijk van het platte land zonder opleiding, vochten tegen de andere “stam/clan” zonder eigenlijk te weten waarom. Als het goed gaat leven alle partijen met elkaar, maar als het fout gaat geven ze anderen de schuld. In feite zie je het overal in de wereld. Hier in Kenia was het echter zo dat de twee mensen waar het in de verkiezingen om draaide, privé een heel goed en regelmatig contact hadden maar voor de bevolking het beeld voorhielden als twee vijanden tegenover elkaar te staan alleen maar om onrust te scheppen. Voor ons Europeanen is dit niet te begrijpen, je moet echt al een paar jaar in Afrika zijn om dit te weten en enigszins te kunnen snappen maar begrijpen kun je het nooit. En wij kunnen dit nooit veranderen. Iedereen heeft nu zijn hoop gevestigd op Obama. Hij heeft aangegeven iets te willen veranderen aan de dictatuur en corruptie. Ook wil hij proberen iets te doen aan de regeringsleiders die tot hun dood aan de top blijven, hij heeft geen namen genoemd maar iedereen weet dat er heel veel leiders zijn in Afrika die zodanig de wetten blijven veranderen en de verkiezingen beïnvloeden zodat ze kunnen blijven zitten. Zaterdag wat aangerommeld en een gesprek met Anthony gehad omtrent ons werkplan. Prioriteit is de visvijver, dit is al gegraven is maar de wanden moeten nog met cement bedekt worden en er moet nog een vloer gestort worden. Er moet een pomp geïnstalleerd worden waardoor het water kan circuleren. De pomp gaat werken op zonnen energie. Een gedeelte van dit water gaat rechtstreeks naar het land waar het door een irrigatiesysteem de groenten zal voorzien van water. Vanuit de waterput wordt er dan vers water weer de vijver ingepompt. In het regenseizoen circuleert het water weer meteen de vijver in. Op de vijver komt een rooster te liggen waar de kalkoenen kunnen lopen en hun mest wordt gebruikt als voeding voor de vissen. Een ingenieus plan. Hierover heeft Anthony uitgebreide informatie gekregen van een bedrijf wat al jaren werkt met zo’n tilapia kwekerij (voor de leken onder ons: dit is de vissoort, die ook in het Victoriameer leeft, en bij van Rijsingen viskwekerij in Helmond). Dus dit wordt de eerste klus en ook de eerste financiële bijdrage van onze stichting. Tweederde van het geld nodig voor dit plan werd reeds gespaard. Verder moet er heel veel geschilderd worden in het weeshuis en de gebouwen eromheen. Er staat ook een speelhuis waar e.e.a. van vervangen moet worden. Ook hebben we gesproken over de toekomst van de meiden, we gaan nu kijken of er praktijkscholen zijn in de buurt waar de meiden een gerichte opleiding kunnen volgen. Het maken van kleren is van de baan, omdat de markt hiervoor voorzien is. Mensen uit Europa en andere landen sturen heel veel kleding op wat weer verkocht wordt voor een paar centen en ook is er veel betaalbare confectie kleding.(voor minder dan 1 euro heb je al een bloesje). Dus als coupeuse kom je hier gewoon niet aan de bak. Maar er zijn nog mogelijkheden genoeg: schoonheidsspecialistes, kappers en pedicures met een gedegen opleiding zijn er niet of nauwelijks, terwijl de vraag groot is zeker in dit deel van het land waar heel veel toeristen komen. Op dit moment zit de toeristenindustrie echter in een diep dal. N.a.v. de verkiezingsstrijd van afgelopen jaar hebben veel mensen een andere bestemming gekozen met als gevolg dat er heel veel hotels hier leeg staan, dus ook voor het horecapersoneel zijn het zware tijden. Maar men verwacht wel dat dit terug komt. Het is tenslotte een heel goed bereikbaar gedeelte van Afrika waar men een safari en een strandvakantie makkelijk kan combineren. Je ziet hier nu wel heel veel (duitse) mannen die een heel jong (niet duits en niet blank) meisje (of jongen) aan de haak willen slaan, wat vaak lukt omdat geld veel vergoed. Dus i.p.v. een thaise schone, een afrikaanse!! Er zijn hier dan ook heel veel prostituees en beach boys. Dit is een groot probleem hier in de kustprovincies.
Buiten de toeristen zijn er steeds meer zakenlui die hier komen wonen en kunnen wat besteden aan luxe dus er is toekomst voor zaken zoals beautysalons. Ook ons zakgeld plan waar het allemaal mee begonnen is loopt als een trein. De meiden kunnen zelf kiezen: sparen of het geld opnemen. Als ze voor sparen kiezen krijgen ze van Anthony en Alice (de managers) een extra toeslag als motivatie en bonus. Voor de rest van dat geld worden er taekwondo lessen gegeven, helemaal goed. Deze zelfverdediginglessen worden met groot enthousiasme gevolgd. Ik heb wat foto’s gemaakt. We hebben besloten om het bedrag te verhogen naar 100 euro per maand, er zijn tenslotte 10 meiden meer sinds 2,5 jaar geleden en we zien dat het prima werkt. Zondag hebben Nico en ik een verwendagje gehad op het strand. Hier is een klein afrikaans hotelletje met een zwembad. Fijn gezwommen en uren langs het strand gewandeld. Heerlijk zonder toeristen, haha. Zo heeft ieder nadeel zijn voordeel.
Maandagmorgen is Nico vol goede moed begonnen aan de visvijver met Joshua en Najib twee Kenianen in dienst van Mudzini. Het was ontzettend heet en het was zwaar graafwerk en hij is tenslotte ook geen 20 meer. (oei, dit is een foute opmerking, hoor ik nu, van menne mins). Ik ben op bezoek gegaan bij een school voor verstandelijk gehandicapten hier in de buurt. Het is nl. zo dat een dochter van een collega van Nico (kunnen we t nog volgen?) hier vrijwilligerswerk heeft gedaan. Moeder had Nico een gedichtje met foto’s van de leerlingen gegeven. Helaas met alleen een naam van de school. Na wat zoekwerk op internet en de connecties van Anthony heb ik het dan toch gevonden. St. Peters Rock in Bamburi region tussen Kikambala en Mombasa. Echt helemaal leuk, ze hebben een speciale klas met 24 leerlingen van allerlei leeftijden, hoog down-gehalte. Er zijn in de andere klassen ook reguliere leerlingen en indien mogelijk worden de speciale kinderen in deze klassen geïntegreerd. Twee Keniaanse vrouwen hebben dit 4 jaar geleden opgezet, wat een ontzettend moeilijk klus was omdat voor deze kinderen uiteraard geen mogelijkheden zijn en genegeerd worden door hun familie. Ze zijn nutteloos voor hen. Ze willen dan ook geen geld besteden aan een school voor deze leerlingen. Vandaar dat St.Peters is gestart met ook reguliere klassen anders is het financieel gewoon niet op te brengen. Een gedeelte van de speciale leerlingen woont ook in St. Peters en gaan alleen tijdens de vakantie naar huis. Dit is voor leerlingen die ver weg wonen. Vanavond ga ik even met Anthony overleggen welke dagen dat ik kan gaan werken in St. Peters. Heb er helemaal zin in. En een leuke bijkomstigheid is dat Miranda en ik straks een of twee daagjes samen deze klas kunnen draaien, oude tijden herleven. (Voor diegene die dat nog niet weten: collega Miranda en haar man Roy hebben een safari geboekt in Kenia maar wilde ons ook heel graag komen ondersteunen, dus we gaan samen een paar dagen vrijwilligersklussen doen.) Voor Anthony is St Peter ook leuk want doordat Mudzini ook crisisplaatsingen doet en dus rechtstreeks in contact staat met de kinderbescherming is er nu een mogelijkheid voor verstandelijk gehandicapten. Die worden nu ergens in een weeshuis ondergebracht en niemand weet er eigenlijk raad mee.Als ik daar een paar weekjes ben, kan ik in ieder geval een beeld vormen en is het makkelijker om contacten te leggen.
We willen ook nog een paar dingen gaan bezoeken hier in Kenia, dat zullen we waarschijnlijk in onze laatste week doen. Ik kreeg al een tip om Robert even te bellen met de vraag of hij nog een auto te huur had, bedankt Ine!!!!Verder heb ik ook een uitnodiging gekregen via de mail om een speciale school te bezoeken in Nairobi. Dat zou ook helemaal leuk zijn. Op de terugweg naar huis of voordat ik naar Uganda ga nog een paar daagjes Nairobi. We zien het straks allemaal nog wel. Dat duurt nog ff. Vandaag heb ik weer volop genoten in de matatu van het straatbeeld, de mensen, de geuren en de kleuren, wat is het toch geweldig in Afrika. Maar Uganda blijft mijn favoriet. Kenia heeft natuurlijk zijn schitterende strand en de zee, da’s ook heel prachtig maar anders. Het achterland is droog en dor. Vandaar dat er zoveel Nomadenvolkeren leven, op zoek naar water. Op dit moment gaan er mensen dood door honger hier in Kenia, heel verschrikkelijk. Gebrek aan water is enorm in het grootste gedeelte van Kenia, bronnen en rivieren staan droog. De grond is gebarsten door de droogte, mensen eten op dit moment muizen en vleermuizen om in leven te blijven. Het blijven gigantische tegenstellingen.
Dinsdag mijn eerste werkdag op St. Peters. Toen ik aankwam was het een drukte van jewelste een Koreaanse jeugdgroep (een heel blik koreanen was opengetrokken) as met de leerlingen aan het zingen en dansen en speelde een soort poppenkast en gaven een demonstratie taekwondo. Geweldig, mijn eerste emomoment was weer een feit. Helemaal leuk, ik werk samen met een japanse vrijwilligster die hier al een half jaar is en nu op de helft van haar werkperiode is. Veel Japanners draaien een jaar vrijwilligerswerk dit in plaats van sociaal werkverplichting in eigen land. Ze moeten dan wel een jaar blijven. Ze praat al heel wat Swahili, beter dan engels, dus het valt niet mee. Maar goed 24 lln van allerlei zml-pluimage is ontzettend veel, daarbij de snotneuzen, poepbroeken en het alles opeten van sommige lln is vermoeiend. De vaste leerkracht was er vanmorgen niet. Makiko (de japanse) heeft veel ervaring in Japan met zml en heeft daar dezelfde soort lln. Ze heeft praktijklessen opgezet om allerlei kralensnoeren te maken en ook voor materialen gezorgd. Dit gaat prima. Ook wordt er een schrift bijgehouden van de resultaten tijdens de lessen. Helemaal goed. Na school (om 3 uur) gaat iedereen naar huis. Behalve de lln die er wonen natuurlijk. Ik wilde al gelijk de klas gaan poetsen maar dat was niet nodig, daar hebben ze iemand voor. Da’s mooi. Verder zijn er voldoende speelmaterialen aanwezig en is alles best geordend en verzorgd. Kinderen worden er op gewezen de monden en neuzen af te vegen en regelmatig de handen te wassen. Ook de klassen zien er goed uit. Al met al heel leuk. Ik heb alleen minpunten gescoord vandaag, mijn lunch werd geserveerd bij de directie, (twee heel gelovige55+ vrouwen, die echt met hun hart en natuurlijk met Gods hulp dit schooltje zijn begonnen) maar ze waren stomverbaasd dat ik niet gewend ben om te bidden voor het eten, ook dat ik niet iedere zondag naar de kerk ga viel niet in goede aarde. Toen bleek dat wij ook nog niet eens kinderen hadden was het helemaal mis, haha. Ik heb discreet gezegd liever in de klas te willen eten met de lln en collega’s. Want de volgende vraag zou natuurlijk zijn waarom ik geen kinderen heb en daar heb ik allemaal geen zin in, sommige dingen kun je niet uitleggen aan een afrikaan. Van 12.00 tot 14.00 uur is het pauzetijd, lln die dichtbij wonen lunchen thuis de anderen blijven op school. De meeste lln èn de leerkrachten gebruiken dit om even een dutje te doen, slapend met hun gezicht op het bureau. Ik heb even een watertje gedronken op een terrasje tegenover de school en stiekem daar een sigaretje gerookt, want da’s natuurlijk helemaaaaaal fout voor de twee directrices. Nico is vandaag verder gegaan met het graven van de vispont, een gigantisch karwei in de brandende zon, maar alles vordert gestaag. Gisteravond een zware regenbui, het koelde heel even af.Volgens de mensen hier is deze regen een maand te vroeg. Het regenseizoen begint eigenlijk pas in maart. Maar mensen waren blij met deze regen, maar van afkoeling was vandaag geen sprake, echt snikheet. Ik weet niet of ik regelmatig mijn weblog kan schrijven want de internetverbinding is niet optimaal hier en ontzettend traag, maar ik doe mijn best.