Oeganda 2-4

Dinsdag weer terug in Kampala na een lange reis vanuit Sipi falls. Maar deze keer heb ik een gastschrijver die jullie zijn ervaringen gaat vertellen, en ik ben er al van overtuigd dat hij hetzelfde enthousiasme heeft als ik voor Uganda.

Dinsdagavond heb ik Oscar opgehaald van het vliegveld. Geweldig om hem te zien, al moet ik zeggen dat ik wel een beetje schrok. Als je kinderen een tijdje niet gezien hebt sta je versteld van hoe hard dat ze gegroeid zijn. Nou Oscar is dan geen kind meer natuurlijk maar hij is echt heel erg groot geworden, haha
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Tja, kom je onder de douche vandaan zie je dat er aan je opstel is gerommeld!! Nou, ze heeft al een leesbrilletje en nieuwe lenzen zou ook geen overbodige luxe zijn!!

Nou en dat klopt inderdaad, wat een geweldig mooi land en wat een vriendelijke mensen. Nou moet ik wel zeggen dat die vriendelijke mensen de kreet “hey Mzungu, give me something” en alle varianten hierop wel achterwege mogen laten. Maar goed, heel veel hebben ze dan ook niet en tot nu toe heb ik nog niet veel blanken gezien. Dus ik kan me wel voorstellen dat ze meteen geld ruiken bij het zien van een Winterwitte Nederlander.
Mijn eerste kennismaking met het Ugandese leven was een bezoek aan Bluesky. Leuk om nu eens te zien hoe het er uit ziet na alle verhalen van Petra. Alleen maar stralende kinderen en een blije Godwin……hij heeft de grootste verzameling Janet Jackson posters van Uganda.
Inmiddels heb ik al heel wat kilometers in een matatu (Ugandees voor taxibuske) gezeten. Echt een wereld op zich, mogen maximaal 14 pers. in maar 17 is de norm en als er nog wat kinderen bij moeten is dat geen enkel probleem. Het aantal kippen is gelukkig ongelimiteerd.
Zijn net weer terug in Kampala, hebben een geweldige dag gehad aan de Nijl en 2 super dagen in Sipi Falls. Geweldige tocht gelopen naar de watervallen en later in de middag een dorp bezocht. Geweldige ervaring, dit zijn van die dingen die je nooit meer meemaakt. Ik ga er niet teveel over zeggen omdat toch niemand gelooft dat ik zelf de koffiebonen heb verpulvert en er nu een pond koffie in mijn rugzak zit.
Of dat we met de familie aan de ‘eindvandemiddagborrel’ hebben gezeten. Je moet je voorstelen dat je in een kring zit met een kleine jerrycan in het midden op de grond, daar pruttelt een groenige toverdrank in en er steekt een rietje uit van zeker 2 meter lang. Je begrijpt het al…….. het rietje gaat volgens het waterpijp- principe rond tot de jerrycan leeg is.
Behalve moeder die gebruikt geen rietje maar die heeft haar eigen theepot en drinkt, jawel, uit de tuit!!
Ik voorspel een nieuwe rage…Local Brew heet het, voor het geval je ooit in de buurt bent.

Via school is Petra in contact gekomen met Suzanne. Ze is Nederlandse en runt samen met Femke een weeshuis in Jinja. We hadden afgesproken om daar een kijkje te nemen. Suzanne haalde ons op en we liepen een soort woonwijk in met allemaal hutjes. De uitdrukking hutje mutje is hier uitgevonden. Ongelooflijk wat een hoop mensen er daar bij elkaar wonen. Suzanne vertelde dat ze een prachtig huis met uitzicht op de Nijl huurt en dat ze daar heel blij mee is. Onderweg nog aardappelen en wortels gekocht want er stond hutspot(!!) op het menu. Hoe langer we liepen hoe minder ik me bij dat prachtige huis kon voorstellen. Het kan dan best zo zijn dat het een normale manier van wonen maar voor Nederlandse begrippen is het gewoon een sloppenwijk.
Uiteindelijk aan de rand van de wijk komen we bij een mooi huis met tuin en inderdaad uitzicht op de Nijl. Zes blije kinderen verwelkomde ons . Het was een erg leuk bezoekje en ik verbaas me er nog altijd over dat twee meiden van halverwege twintig dit hebben opgezet. Het heeft op mij in ieder geval veel indruk gemaakt. Weet niet precies hun website maar Google naar Home sweet home Uganda en dan vind je het vanzelf.

Woensdag naar Kiwangala vertrokken, een project dat door Na Maono wordt ondersteund en wat in eerste instantie ook heel goed liep. Echter via verschillende vrijwilligers die daar nog werkzaam zijn kwamen er steeds meer negatieve berichten. Hoogste tijd om eens te kijken hoe het er daar aan toe gaat. De heen reis verliep voor Ugandese begrippen zeer soepel. We hadden een rechtstreekse matatu naar Kiwangala. In de praktijk komt het er op neer dat je naar het taxipark gaat waar honderden Toyota busjes staan maar als je achter Petra aanloopt dan zit je binnen de kortste keren in de juiste matatu. Informeren naar de vertrektijd is zinloos omdat er niet eerder wordt vertrokken voor die vol is. Na een uurtje of 2 wachten en de handelaren in horloges, water, allerlei exotische lekkernijen, de laatste mode en kranten van je af hebt geslagen lijkt het vol in de matatu en zouden we kunnen vertrekken. Tot er plotseling 2 mennekes van een jaar of 16 onder de bus kruipen en er met de middendemper onder vandaan komen. Heel bizar!
Een half uurtje later is ook dat weer opgelost. We kunnen vertrekken….maar niet voor dat alles, compleet met 22 passagiers, wordt opgekrikt en er nog even 2 wielen worden gewisseld.
Eindelijk vertrekken we dan ook plankgas richting Kiwangala, onderweg nog een paar passagiers opgepikt, ook al staat er aan de zijkant van elke matatu dat er echt maar 14 personen in mogen er kunnen er altijd nog 10 extra bij.
Het lijkt gekkenwerk maar in de praktijk valt het wel mee, veel keus heb je trouwens niet.
Eindelijk aangekomen bij Cotfone zijn we eerst even naar de kinderen gaan kijken en zagen ook meteen dat niet alle investeringen die Na Maono heeft gedaan zijn naar behoren zijn uitgevoerd. Balen, en heel frustrerend voor Petra natuurlijk omdat alles heel goed was afgesproken.
We werden door Kayinga (de director) ontvangen, hij kwam wat zenuwachtig over en zijn maar meteen de confrontatie aangegaan. Hij vertelde ons dat zijn organisatie inmiddels door de overheid erkend is en dat daardoor de organisatiestructuur wat veranderd is. De board die voorheen een controlerende, adviserende taak had is buitenspel gezet en hij liet ons een prachtig nieuw organigram zien van de nieuwe structuur. Na een beetje doorvragen bleek dat er nog maar 1 controlerend orgaan is en dat is hij zelf en zijn zus. Tja, dan ben je snel uitgepraat natuurlijk.
Op de vraag waarom de bouw van de urinoirs niet naar behoren was uitgevoerd kwam een enorm onzin verhaal. Wel zijn er op het terrein 3 nieuwe guesthouses verrezen.
Kortom, voldoende reden om alles per onmiddellijke ingang stop te zetten. Jammer maar het is niet anders. ’s Avonds waren we uitgenodigd door JP, een Amerikaan die ook voor lange tijd in Uganda is en daar werd onze mening door alle aanwezigen bevestigd. Kortom dit is de enige juiste beslissing. Het gaat te ver om te stellen dat het allemaal voor niks is geweest want er zijn ook goede investeringen gedaan maar voor ons onvoldoende om hier mee door te gaan.
Ik heb het met eigen ogen kunnen zien en ik ben er van overtuigd dat de organisatie, mits goed geleid, echt heel waardevol is voor iedereen in Kiwangala.
Kayinga is inmiddels naar Duitsland vertrokken waar hij is uitgenodigd door de UN om een congres bij te wonen. Zijn contact daar hebben we inmiddels ingelicht over ons besluit. Ook wilde hij graag Nederland bezoeken maar de garantiebrief voor een visum die hij graag van ons wilde, hebben we vanzelfsprekend niet gegeven.
Met Vicent, één van de Ugandese vrijwilligers van het eerste uur ben ik nog op een brommertje bij de mensen thuis geweest. We hebben 4 families bezocht die in diepe armoede leven.
Zo kwamen we bij een verlamde oma met net iets teveel kleinkinderen die in een heel armoedig hutje woont en met steun van Cotfone een beetje aan haar eten komt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er nog steeds van onder de indruk ben.
Twee mensen zullen me het langst bijblijven, de eerste is Elisa, Italiaanse, erg grappig en een soort karikatuur in het dorp. Terwijl ze hier behoorlijk kuis zijn loopt zij goed opzichtig rond. Een knoopje meer dicht kan ook denk je dan. Roken is ook zo’n punt hier, dat doe je niet en zeker niet op straat en al helemaal niet als je vrouw bent. Nou haar maakt het allemaal niet uit. Absolute toppunt is wel dat ze alle bierflesjes opent met ‘r tanden. Wat een type.

Muzee, wat zoiets betekend als oude en wijs is een heel bijzondere man. Hij heeft een modelboerderij waar hij allerlei verschillende gewassen kweekt met als doel de mensen gezond en gevarieerd te leren eten. Ze zijn hier nogal eigenwijs en wat de boer niet kent… is hier wel van toepassing. Ze eten alleen maar Matoke en een maismeel gerecht, heel voedzaam maar of het nou zo gezond is? Zeker omdat er heel veel mensen HIV besmet zijn is het belangrijk dat ze gezond eten.
Ik heb er in ieder geval geleerd hoe je een complete volkstuin aanlegt op 3 vierkante meter. Echt een geweldig systeem. We waren met een hele club uitgenodigd te blijven eten en het was echt een geweldige belevenis.

Na 2 nachtjes op een matrasje in een hokje van 3x3 werd het toch weer eens tijd om op te stappen. Prima plek hoor daar niet van maar Murchison wacht voor een safari maar eerst een bezoek aan Masaka. ’s Ochtends om 7 uur een taxi geregeld, Jenny een Amerikaanse medewerkster van Cotfone ging ook mee dat scheelde al 1 persoon minder lang wachten. We werden voor de deur opgepikt en vervolgens naar de taxi standplaats waar nog een man en vrouw instapten. Gezellig in een Toyota Carolla met 6 volwassene. We hebben het wel erger meegemaakt. Gelukkig stapten onderweg nog een mevrouw en haar dochter in zodat we toch nog het idee hadden dat we in een Afrikaanse taxi zaten. Drie volwassene voor en vier plus een meisje van een jaar of 14 achterin. Dé oplossing voor het file probleem in Nederland. In Masaka aangekomen wist Jenny wel een prima plek om te ontbijten. En geloof het of niet maar na 10 minuten wandelen zaten we in Café Frikadellen. Tja, als je al een week in Afrika bent en net je matoke op hebt wil je wel eens wat anders. Helaas, het café word gerund door Denen en die kennen geen broodje Frikandel. Vervolgens de stad in en op de markt, na een hoop gehandel een enorme vracht souvenirs gekocht. Voor de verandering met een touringcar terug naar Kampala. Dat is ook weer een belevenis op zich. De busmaatschappij heet Link en ze doen hun naam absoluut eer aan. Achter op de bus de tekst ‘In God we trust” Nou wij voor deze keer ook.

Voor ons vertrek naar Murchison bleek dat we een privé safari hadden, hoeveel mazzel kan je hebben. Na het ontbijt haalde Andrew ons op met een 4-wheel drive voor ons 3 daagse verblijf in het Nationale Park. Na een lange reis een beetje rondgekeken en naar de Nijl gewandeld. Verder met een biertje genoten van het geweldige uitzicht. De Wharthogs (Pumba van Thimon en Pumba) lopen er los rond en de bavianen eten de vuilnisbakken leeg. Kortom een geweldige plek. En om maar eens iets te klagen: wat is het toch heet!!
De volgende ochtend om 6 uur op, ontbijten en om 7 uur met de pont mee naar de overkant van de Nijl waar de gamedrive start. George, uitgerust met een groot geweer, is onze ranger. Het was echt en onvergetelijke belevenis, de Beekse Bergen maar dan in het echt. We zijn nog een tijd op zoek geweest naar leeuwen maar die lieten zich deze keer niet zien. George is nog wel uitgestapt en een paar honderd meter naar een mogelijke verblijfplaats gelopen maar helaas. Wel giraffen, kuddes olifanten, eigenlijk teveel om op te noemen gezien. ’s Middags met een boot over de Nijl. Hippo’s, olifant, krokodillen, buffels en ontelbaar veel verschillende vogels gezien. De boot ging tot aan de waterval waar wij uitstapten om met een gids tot aan de top van de waterval te lopen. Indrukwekkend mooi! Als je op safari gaat moet je geloof ik altijd om 6 uur opstaan, zo ook voor de terugreis. Na een uurtje rijden kwamen bij de plek aan waar onze Chimptrack zou starten. Ofwel opzoek naar Chimpansees. Van te voren vertellen ze dat het niet altijd zeker is dat je ze ook echt ziet maar wij hadden geluk, heel veel geluk zelfs want na een korte wandeling hadden we ze al gevonden. En ik denk dat we ze tot op een meter of 10 hebben genaderd. In totaal hebben we een uur naar een tiental Chimps staan kijken. Ik blijf het zeggen Uganda is een geweldig land en ik kan me ook helemaal voorstellen wat Petra voor dit land voelt.
Dinsdagavond vlieg ik terug naar huis en is dit avontuur voorbij. Het was een geweldige belevenis in een prachtig land. En dat komt ook zeker door het superprogramma dat Petra bedacht had.
Oscar
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dinsdag naar Kampala geweest en het slecht weer programma gevolgd, het regenseizoen is nl. begonnen. En als het hier regent dan valt er wat, niet te geloven. Dus wij als twee turken de moskee bezocht. Oscar moest nl.ook zijn benen bedekken en kreeg daarom een doek omgebonden, ik heb beloofd dit aan niemand te vertellen, maar ik kan het niet laten. Ik moest ook een doek om mijn hoofd te bedekken. De Gadafi Mosk blijft zeer indrukwekkend.
Daarna hadden we een afspraak met Godwin om samen een advocaat te bezoeken. Deze had zijn kantoor in een achterbuurtje van Kampala, waar het hoogste aantal alcoholverslaafden van heel Uganda gehuisvest is. Alweer een ervaring op zich. Maar goed, de advocaat raadde ons aan ook even naar de rechtbank te gaan om te zeggen dat ik wel wil getuigen. Oke wij daar naar toe, daar kregen we te horen dat ik me morgenochtend moet melden om 15 minutes past eight, in room eight bij miss Kate, nou da’s makkelijk. Toen nog even naar de toeristenmarkt om allemaal gezellige dingen nog even te kopen en te zorgen dat de koffer die Oscar voor mij meeneemt echt helemaal vol zit! Hij mag extra kilo’s meenemen dus…..weer een heleboel Petra dingetjes ingeslagen.
Op de boda weer naar Backpackers, onderweg maakte andere boda drivers onze driver erop attent dat er toch wel een hele zware mzungu achterop zat. Hier was hij (Oscar) niet blij mee terwijl ik het natuurlijk heel grappig vond. Ze zijn hier natuurlijk allemaal van die magere low-budget-food vrijwilligers gewend, nu zit er in een keer een goed gevulde toerist achterop een boda?!
Vanavond ga ik Oscar nog even wegbrengen naar het vliegtuig zodat ik zeker weet dat ik hem weer goed aflever. Yolanda en de kinderen zitten met smart op hem te wachten. Ik zal hem missen want het was ontzettend gezellig. Leuk is dat Oscar ook kan genieten van die kleine simpele dingen: een vrachtwagen vol met koeien, mensen en kippen, een bodadriver met achterop een bed of een doodskist. Kinderen die helemaal uit zijn dak gaan van het spelen met een fietsband. De markt met alle kleuren en geuren. Met 20 man in een matatu, na een uur wachten. Iets bestellen van een menu kaart en dat ze er dan na een half uur wachten achter komen dat ze het ze spijt maar dit gerecht hebben ze niet?
De rechtbank: Godwin en ik naar Kate in room number eight. Helaas er was geen dossier over Robert maar ik moest in het kort even vertellen wat er aan de hand was. Wij toch naar de rechtszaal. Helemaal vol met publiek mar ook in denk een stuk of tien advocaten. De een na de andere zaak kwam aan de orde. Robert was ook in de rechtszaal maar ik negeerde hem en hij mij. Na een uur of zo was onze zaak aan de buurt. Ondertussen werden al die mensen weer weggestuurd omdat er geen dossier was. En jawel hoor, ook bij onze zaak was er een dossier. Robert zat in de beklaagde bank en ik moest naar voren komen, ik had alle papieren bij me omdat ik van alles kopieën had gemaakt. Maar het mocht niet baten, er moest een nieuwe datum geprikt worden. Aangezien ik zaterdag naar Gulu vertrek heb ik erop aangedrongen dat alles deze week geregeld zou worden. Dat kan aanstaande vrijdag om 9.00 uur moet ik weer verschijnen. Onvoorstelbaar al die mensen worden zomaar naar huis gestuurd. Het is nl. zo dat de politie moet zorgen dat de dossiers op de rechtbank zijn, maar die vergeten dat gewoon omdat ze niet weten wanneer de rechtszaken precies zijn?! Wij terug naar inspecteur Didas, die ons vertelde dat hij het vanmorgen heel druk had gehad en vergeten was het dossier af te leveren, maar hij beloofde ons dat hij morgen daarvoor zal zorgen. Onvoorstelbaar hoe dit allemaal kan. En je staat totaal machteloos. Het geeft mij wel de ruimte om mijn hele verklaring voor mezelf eens goed op papier te zetten zodat ik het op kan lezen, dat is makkelijker. Natuurlijk weet ik nog alles maar ze willen hier de exacte tijd en data weten dat is erg belangrijk, ‘k weet ook niet waarvoor maar gelukkig heb ik alles maar dan ook alles opgeschreven. Structuur komt altijd van pas dat zie je nu wel weer.
Goed: wordt vervolgd. Nog meer nieuws over Cotfone, gisteren had ik nl. een huilende Elisa aan de telefoon die mij mededeelde dat ze niet meer welkom is bij Cotfone. Kayinga is op zaterdag vertrokken en nu heeft zijn zus Teddy de touwtjes in handen. Elisa wilde voor een paar weken in een kinderproject gaan werken in Kampala omdat ze niets kan doen bij Cotfone want al haar projecten zijn afgeblazen. Teddy heeft haar gezegd al haar spullen buiten te zetten en de deur te sluiten. Ik sprak Elisa vanmiddag, was zeer emotioneel en ik vind het ontzettend zielig voor Elisa die werkelijk heel veel heeft gedaan voor Cotfone, ook financieel met hulp van familie en vrienden.
Met Elisa samen naar UPA gegaan want Sam was boos en wilde met haar praten. Goed gesprek gehad met alle medewerkers van UPA. Sam was teleurgesteld dat Elisa hem niets had verteld dat ze op zoek was naar een ander project en dat er problemen waren bij Cotfone. We hebben hem verteld dat de vrijwilligers niet het gevoel hebben dat UPA hen steunt, Elisa werkte bijvoorbeeld al 6 maanden bij Cotfone en Sam is twee keer geweest voor een gesprek met Kayinga en een groepje Japanners maar niet voor haar. De situatie helemaal uitgelegd en nu bleek dat Kayinga hem gebeld had en dat Kayinga gezegd had dat Elisa niet meer welkom was. Met UPA een afspraak gemaakt dat Elisa nu gaat werken bij een project in Kampala en dit doet zonder hulp van UPA. Daarna kennis gemaakt met Dan, een ugandees die ook even bij Cotfone heeft gewerkt voor het begeleiden van een werkkamp en hij heeft een schooltje heeft opgezet voor weeskindjes en brengt deze kinderen onder bij gastgezinnen. We zijn hier ook meteen naar toe geweest. Was echt heel leuk en Elisa begint morgen fris aan een nieuwe start. Emomoment om te zien dat het meteen klikte tussen haar en de kinderen, Dan en zijn zus die dit schooltje opzetten. Ook nog Obo en Vincent gesproken, Obo is nu ook weg bij Cotfone en zij hebben een ruimte kunnen krijgen in Nansana bij de ouders van Dan om de mushroomkwekerij voort te zetten en andere vrijwilligers te instrueren. Geweldig. Ook zijn ze bij Robert Jan (nederlander die ik ken en die cursussen geeft om de mogelijkheden te bieden voor hun eigen inkomen te zorgen) geweest om te informeren wat de mogelijkheden zijn voor het volgen van een computercursus om toch een internetcafé te starten. Morgen heb ik een gesprek met Robert Jan en zullen we alles even op een rijtje zetten. Vicent en Obo maken een beleidsplan voor de komende tijd en misschien kunnen wij hierin wat gaan betekenen als stichting. Dus een ontzettend intensieve dag vandaag, maar alles is toch nog goed gekomen maar voor mij is Cotfone nu echt afgesloten.

Groetjes
Petra