Uganda 2-5

Vanmorgen (3 april) naar de rechtbank geweest: wat een belevenis. De eerste zaak ging over een zaak waarbij er een hoop geld was verdwenen uit een bank. De politieman die de zaak behandelde werd stevig aan de tand gevoeld. Hij had nl. een mevrouw laten arresteren die werkzaam was bij de bank. Hij had gehoord van andere mensen dat deze mevrouw pas een nieuwe auto had gekocht en dat was reden genoeg om haar te arresteren. Belachelijk gewoon. Om 10.00 uur ’s morgens was de melding gekomen dat er geld kwijt was. De politieman ging om 14.30 uur eens kijken. Alle mensen die rond de beroving in de bank waren waren natuurlijk al lang weg. Op de vraag of hij de ruimte had gezien waar het geld verdwenen was antwoordde hij: ja ik heb de ruimte gezien. Vraag: bent u ook in de ruimte geweest? Nee ik heb alleen de deur gezien?! Hij had gehoord van mensen dat de mevrouw het wel eens gedaan zou kunnen hebben, zonder verdere getuigen te vragen of mensen te ondervragen die ’s morgens in de bank waren is hij er gewoon van uitgegaan dat die mevrouw met haar salaris nooit geen auto zou kunnen betalen en heeft haar gearresteerd. Gelukkig konden deze mensen een goede advocaat veroorloven met hulp van de hele familie. Er is geen uitspraak gedaan maar waarschijnlijk wordt de zaak geseponeerd. Toen moest ik. Robert in de beklaagdenbank en ik er tegenover in de getuigenbank. Ik moest officieel mijn hand opheffen en vertellen dat ik met God als mijn getuigen de waarheid, alleen de waarheid zou vertellen. Oke, ik moest heel langzaam praten omdat ze problemen hadden met mijn accent. Nou anders ik wel met hun accent. Ik heel mijn verhaal gedaan met alle data, want dat is hier het belangrijkste. Je kunt niet zeggen “’s avonds kwam Robert met de Toyota,” nee ze willen de exacte tijden weten. Heel apart. Ik had natuurlijk alle kopieën bij de hand, maar ook het origineel van citycars- autoverhuur waar Robert voor akkoord getekend had voor het betalen van 600 $. Dit werd voorgelegd aan de rechter, de advocaat en aan Robert die toegaf dat dit zijn handtekening was. Ook verteld dat hij geld had gestolen van de lln, winkels en andere vrijwilligers maar dit werd niet meegenomen omdat dat niet in mijn rapport had gedaan waarmee ik naar de politie ben geweest. (Ik kan dat ook nooit bewijzen natuurlijk). Godwin zal niet getuigen omdat hij in overleg met de ouders de lln niet in gevaar wil brengen. Dat is ook goed, want ik moet er niet aan denken dat ook zij zouden moeten getuigen, dat wil ik ze niet aan doen. Maar alles wat werd gezegd wordt hier opgeschreven door de rechter zelf en ook door de advocate, dus ik moest echt na iedere zin even wachten zodat hun het konden noteren. Er was geen typiste of wat dan ook in de rechtbank. Op het eind van deze zitting vroeg Robert om aandacht van de rechter. Hij zat erbij als een klein verlegen schooljongetje, heel schuldig kijkend. Hij vroeg de rechter of hij gebruik kon maken van een advocaat. De rechter antwoordde: dat had je eerder moeten bedenken, dat is nu te laat en trouwens; je kunt dat geld beter uitsparen en Mevrouw Petra terugbetalen dan ben je goedkoper uit denk ik. En hij vroeg of Robert nog vragen had aan mij: Robert: nee, maar het verhaal is anders. Waarop de rechter antwoordde: maar je geeft aan dat je getekend hebt voor het geld. Maar je hebt niets geleverd?
Nou ik moet terugkomen op 29 april en ik hoop dat er dan een uitspraak is. Ik werd bedankt voor mijn uitleg, ik vertelde dat ik bereid ben om terug te komen vanuit Gulu maar daar wilde hij niet van horen: nee ga vooral door met je goede werk voor ons land. Nou toch fijn. Dus wordt vervolgd.
Door alle drukte ben ik helemaal vergeten te vertellen volgens mij dat de Ursula school in Horn gaat samenwerken met Na Maono en een uitwisseling gaat doen met de meisjesschool in Voi in Kenia. Ik ga op 30 april terug naar Kenia om het programma op te stellen voor deze 5 leerlingen. Helemaal gaaf natuurlijk. Verder zal de Ursula school vijf jaar lang sponsoren om de school in Kenia te ondersteunen met het opzetten van praktijkonderwijs. En wij zijn samen met Mudzini Kwetu team de contactpersonen. Het is zeker dat Nico en ik in oktober naar Kenia gaan om deze groep Nederlandse lln en leerkrachten te begeleiden. SUPER! Dus voorlopig ben ik nog wel even into Afrika.
Ook is er een school in Leveroy, (ja waar zou dat toch vandaan komen??) die de bijdrage van de vastenactie willen gaan besteden voor Na Maono, ook helemaal gaaf, dank je wel Miranda.
Zaterdag naar Gulu vertrokken met de postbus. Om 8.00 uur alles in de bus geladen, en ik heb me wat zooi bij: 2 rugzakken, een tas met mijn computerspul, een tas met allerlei en een koffer vol met spelletjes, kleurboeken, puzzels en garen vanuit Nederland, die Yolanda allemaal uitgezocht heeft voor de school in Gulu. Ik leek wel een pakezel. In de bus moesten we eerst wachten op het gebed, ja God zorgt er dan voor dat we een veilige reis hebben, da’s mooi. Was maar goed want onderweg kwamen we een kettingbotsing van drie vrachtwagens tegen wat er echt verschrikkelijk uitzag, die hadden natuurlijk niet gebeden van te voren.
Maar goed de bus weer volgeladen met de gebruikelijke goederen, kippen, matrassen, jerry kannen en natuurlijk post waar daar rijdt de bus tenslotte voor. Fijn plaatsje naast het raam, maar het regenseizoen is begonnen, effe niet aan gedacht maar dan regent het overal dus ook binnen in de bus. Ach ja het is maar water. Onderweg weer langs de slager die weer voor de nodige geuren in de bus moeten zorgen. Aangekomen in Gulu, de bus uit en dat valt niet mee met al die bagage, tjonge tjonge wat een gevecht. Ik moest twee boda’s huren om alles te vervoeren, ik was nl. bang dat ik van de boda af zou vallen zo zwaar was ik. Een paar weken geleden had ik al wat rondgekeken voor een verblijfplaats. Die had ik toen gevonden voor maar 5 euro per nacht, self contained, d.w.z. dat er een douche en wc op de kamer is. Ik heb de tijd gehad dat ik ’s nachts nooit naar het toilet hoef, heeft iets met leeftijd te maken schijnt! Dus ik wil voortaan een toilet op de kamer i.p.v. ’s nachts met zaklamp op zoek te gaan. Dus ik naar het bora bora hotel, nou de toilet was zo smerig en toen ik het laken open sloeg sprong er van alles rond, iets van levende beestjes, dus toch maar op zoek naar iets anders. Nou dat heeft een paar uur gekost en heel wat onderhandelingen maar nu heb ik een leuk hotelletje, met een schitterend uitzicht op Gulu, aan de hoofdweg, met aan de overkant een nieuwgebouwde woonwijk van hutjes. Net als Meerhoven fase 7, of Brandevoort fase 38 zal ik maar zeggen alleen geen dubbel glas, sterker nog geen ramen, geen isolatie maar wel heel eco dus geen elektriciteit, maar wel een echt grasdak! En geen schuttingen en het vee is van iedereen, wat kan samenleven toch mooi en simpel zijn. In het hotelleke is het schoon, vriendelijk personeel. Alleen naast mij zijn bouwvakkers bezig een nieuw hotel te bouwen en die kijken zo mijn badkamerraampje binnen, daar heb ik dan maar even een leuk brabants bont servetje voor gehangen, die heb ik nl. nog. Geweldig, om hier het afrikaanse leven aan je voorbij te zien trekken, blijft genieten. Zoals ik al zei het regenseizoen is begonnen en rond 6 uur kwam er een bui, dat wil je niet weten. Echte regen met bakken recht naar beneden, binnen een half uur staat echt alles blank. Ik heb wat foto’s gemaakt. Heel bijzonder is dat de mensen allemaal lachend rondlopen na zo’n bui, iedereen is weer helemaal blij dat het regent. Dat is effe anders in Nederland waar iedereen verschrikkelijk chagrijnig wordt van regen. Er zitten verschillende mzungu’s in het hotel wat op zich wel lekker is, heb net even gekletst met een te christelijk type die hier christelijke trainingen geeft. Ja is ook leuk!?
Morgen een dagje Gulu verkennen en mijn mail checken. ’s Morgens al vroeg wakker van de kerkklokken en voor mij deur heeft een jongerengroep een dansvoorstelling met life trommelmuziek. Prachtig. Gulu bekeken vandaag en morgen de eerste schooldag.
Eerste schooldag: 35 leerlingen in een klasje van 6 bij 8 kun je je dit voorstellen? Alle syndromen door elkaar, autisten en adhd. Hoezo ze moeten structuur hebben. Nou ik vind het onvoorstelbaar dat alles zo soepeltjes loopt. Echt niet te geloven. Twee leerkrachten voor de klas: Emanuel en Sylvia die zich werkelijk met hart en ziel inzetten. Vorige week waren de kinderen vrij dus ze hadden natuurlijk heel veel te vertellen. Iedere morgen is er ook hier een soort kringgesprek. De leerlingen die iets te vertellen hebben mogen naar voren komen. Heel goed voor hun spraak, aandacht, acceptatie en zelfvertrouwen. Alleen de verhalen zijn iets anders hier. Niet: we hebben gisteren frites gegeten en daarna goede tijden gekeken. Nee, hier gaat het als volgt: we zijn met de hele familie witte mieren gaan vangen, hebben de vleugels eraf gehaald en moeder heeft ze heerlijk gebakken daarna ben ik water gaan halen òf we hebben een kalkoen geslacht en we eten dus de hele week vlees en daarna heb ik geveegd òf gisteren mocht ik in bad, het was heerlijk Dat wil dus zeggen met een teiltje water en een kopje koud water over je heen gooien en je wassen. Geweldig. Ieder nieuwtjes wat verteld werd, werd met applaus ontvangen. Voor diegene die niet alleen voor de klas durven werd een groepje geformeerd, zodat ze steun hadden aan elkaar. Prachtig. Daarna was de rekenles, het begon heel goed: tellen met de handen en op het bord eenvoudige dingen getekend. Maar op een gegeven moment moesten 3 jongens en 4 meisjes naar voren komen en het totaal moest geteld worden. Dit werd ook als rekensom uitgetekend op het bord: 3 jongetjespopjes en 4 meisjespopjes: nou voor een autist een drama natuurlijk. Maar je zult het geloven of niet ze snappen het allemaal! Rekenen is ontzettend moeilijk omdat alle niveaus door elkaar zitten, sommige weten nog niet eens wat getallen zijn en anderen willen blijven tellen. En dat met 35 man in de klas. Morgen zullen we proberen groepen te maken met naambordjes, want iedere dag wisselen hier de plaatsen, wat iedere dag tot grote onrust leidt. Dus dat kunnen we hopelijk oplossen, maar we moeten dan schuiven met de bankjes, want met drie of vier leerlingen aan een bankje valt ook niet mee. Ik ga wat op papier zetten en morgen gaan we met de directrice bespreken hoe we met de spullen gaan werken die Oscar meegenomen heeft. Daar moet een beetje structuur aan te pas komen denk ik want met alle leerlingen tegelijk lijkt me geen strak plan. Ook heb ik een cd met daarop alle oefeningen, werkbladen, informatie en picto’s die ik gekopieerd heb uit Bluesky, maar ik moet zelf mijn computer meenemen want die is er geen op school. Het is effe behelpen maar het komt goed. In de middag heb ik vrij. Morgenmiddag hebben we bespreking over de spelletjes en de computer. Maar andere dagen heb ik niets, ik moet nog iets anders zoeken want halve dagen in mijn hotelleke zie ik niet zitten. Ik ga dus op zoek naar nog een projectje. Morgenvroeg hebben we muziek met Betty, de Ugandese muziektherapeute die Jantine’s werk heeft overgenomen. Donderdag heb ik een afspraak bij Warchild, ik ga een dagje meedraaien met hen, spannend. Gisteren nog gesproken met Perry over de telefoon, wat is dat toch heerlijk en wat kijk ik uit naar het eerste bezoek aan de AVD in mei. Echt waar er zijn van die dagen dat ik iedereen zo verschrikkelijk mis. Daarom doen al jullie berichtjes ook zo goed, heb ik toch het gevoel er nog bij te horen. Misschien omdat ik nu af aan het tellen bent ik weet het niet, maar het valt me zwaar op dit moment, maar dan zo’n ochtend met deze leerlingen dan vergeet je weer alles wat is het toch een geweldige doelgroep. Ook leuk is dat je nu de verschillende stammen leert kennen, de vormen van de gezichten en de bouw van de lichamen zijn totaal anders. Ik weet natuurlijk nog niet welke stam hoe er uit ziet, maar ik zie nu duidelijk de verschillen terwijl ik in het begin het gevoel had dat ze allemaal op elkaar lijken, haha dat is dus echt niet zo.
Je hoort gauw weer,

Liefs
Petra