Uganda 23
Door: petra
Blijf op de hoogte en volg petra
26 November 2008 | Oeganda, Kampala
Daar zit ik weer, in mijn hotelletje, wat een verschil. Het is een cultuurschok als je van Holland naar Uganda gaat maar dit is schok dat kan ik je vertellen. De verschillen zijn zo gigantisch. Heel raar allemaal, geen petroleumlampje, de toilet bij de hand, water uit de kraan in plaats van een waterboy die iedere dag een jerrycan komt brengen, slapen in een bed i.p.v. de grond, geen stof, we hebben ramen hier, en zelfs stoelen en tafels, haha. Ik reed door Kampala en zag alle lichten en had meteen zo iets van: gelukkig er is stroom, (dat was nl. iedere keer een verrassing als je Kiwangala nadert) ..ja natuurlijk is er stroom! Maar ik verbaasde me zelfs over het feit dat iedereen hier in Nansana schoenen draagt en goed gekleed is, raar om geraakt te zijn door deze kleine dingen, die me niet eerder opgevallen zijn.
Maar ik moet even terug in de tijd want het is lang geleden dat ik iets geschreven heb. Ik heb al verteld dat er examens waren op school. Ik dacht omdat die zo officieel waren dat ze opgestuurd moesten worden voor correctie om zo te zien hoever iedereen is en wat het niveau van de scholen is. Maar nee dat is niet, we moeten alles zelf nakijken en punten geven. Blijkt ook dat de opdrachten echt te moeilijk zijn. Wat is de zin van dit alles? Je kunt ook heel goed zien dat ze gewend zijn aan altijd dezelfde oefeningen: this is a boy, this is a cup, this is….. Bij leesoefeningen lezen ze niet wat er staat ze maken, ze herkennen een woord en maken dan de zin: this is a book terwijl in de zin staat: she is holding a book. Heel triest, ik heb heel veel examen opdrachten bewaard, leuk voor later. Maar goed, de kinderen gaan na deze week naar huis en komen terug op 4 of 5 december voor het rapport. Ze krijgen dan ook te horen in welke groep ze volgend jaar komen, dit is afhankelijk van de resultaten. Maar in een klas zijn de niveau verschillen zo gigantisch, de ruimtes te klein en de leerlingenaantallen te groot. Dus een paar avonden examens gecorrigeerd, gelukkig was er stroom. Er is ook een examen schrijven: een klas schrijft dan alleen bijvoorbeeld de letter p en korte woordjes met de letter p, het moet netjes op de regels. Dit examen telt even zwaar als een rekenopdracht, waar gaat het over. Nou moet ik zeggen dat het ook heel moeilijk is om netjes te schrijven als je op je knieën op de zandgrond met 6en op een rijtje en een potlood wat maar amper schrijft deze opdracht uit moet voeren! Nou donderdag was als vervolg op de VCT dag nog een test dag voor de kinderen van de school. Deze kinderen hadden ze niet getest omdat niet alle pleegouders aanwezig waren, maar wij vinden het echt heel belangrijk dat de kinderen toch getest worden. Dus met 67 kinderen naar het health centrum. Claire was daar en deed de registratie en Vincent en ik regelde de kinderen. Vincent stond buiten en ik was bij de kinderen tijdens het bloedprikken. Eeeeeen groot drama. De twee medewerkers hadden nog nooit geprikt, eentje was laboratoriummedewerker en de andere administratief medewerkster. Sommige kinderen moesten drie keer geprikt worden, naalden vielen op de grond, buisjes bloed overal, soms viel de naald uit de arm en dan hielden ze maar het buis eronder om bloed op te vangen. Het was echt heel verschrikkelijk. Ze gebruikte een plastic handschoen om de arm af te binden maar die knoopte ze dan zo vast dat ze niet meer los te krijgen waren. Overal was bloed en ik had de grootste moeite de kinderen rustig te houden (de leeftijden van 4 tot 7), soms moest ik ze zowat in de houtgreep houden omdat ze zo bang waren. Nou ik kon het me voorstellen. Het was echt heel zwaar en schokkend om te zien wat hier gebeurde, er werd gevraagd of ik niet mee kon prikken, ik moest buisjes oprapen, handschoenen uit de knoop halen, kinderen troosten, er voor zorgen dat de goede buisjes bij het goede kind paste, stickers uitdelen, praten als brugman en worstelen om ze vast te houden. Overal was bloed, echt niet normaal. Na 1,5 uur kwam er dan eindelijk een ervaren verpleegster die binnen 5 seconden prikte en bloed afnam. Maar ook nu blijkt weer dat de registratie niet goed was, Claire had alles op een rijtje maar het Health centrum vergat vaak te schrijven of haalde namen of buisjes door elkaar. Ik kan het echt niet uitleggen. Ook verbaasde we ons over het feit waarom er geen vingerprikken werden genomen, dat is veel goedkoper, minder pijnlijk en makkelijker. De reden daarvan is dat als een kind positief is, ze dan een extra test moeten doen en dus de patiënten terug moeten roepen. Maar nu heb je kinderen die voor het leven getraumatiseerd zijn, want het was echt een groot drama voor sommigen.
Maar alles bij elkaar was de VCT een groot succes, we haalde zelfs de landelijke kranten met een paginagroot bericht en een foto. (het was de foto van weblog 21 waarop claire en ik aan het registreren zijn).
Vrijdag ben ik weer vertrokken naar Nansana, dat is een hele reis want alleen het wachten totdat de matatu vol was in Masaka duurde al 2 uur. Ja je kunt nu eenmaal niet vertrekken als er maar 12 mensen in een busje zitten terwijl er 15 mee kunnen. Dan moet je gewoon wachten totdat er echt 15 zijn. Maar weer fijn om terug te zijn. Elisa kwam ook naar Nansana omdat we samen naar Jinja zouden gaan voor haar visa. Elisa is Italiaanse, die bij Cotfone als vrijwilliger werkt. Ze is in september gekomen zonder een woord engels te spreken, onvoorstelbaar; het enige wat ze kon zeggen was: my name is Elisa. Ze is heel erg dapper vind ik. Haar engels is nu iets verbeterd maar het is heel moeilijk voor haar. Claire en ik kunnen heel goed met haar opschieten en we zijn ook heel geduldig en willen zoveel mogelijk uitleggen. Ik heb de afgelopen 4 dagen met haar doorgebracht en het is ontzettend vermoeiend maar ook wel weer heel leuk. Het is net of je de hele dag “party en co” speelt. Tekenen, gebaren en geluiden. Zaterdag waren we in een supermarkt en ze moest iets hebben voor bij de Italiaanse kaas. Ze zei tegen me terwijl ze met haar armen wapperde: it’s a yellow fly. Ik snapte er niets van. Toen zei ze: flower, bzzzz, flower,bzzzz. Oké, ik scoorde: een bij dus ….honing, lachen….. Of een tekening maken van een zee egel. Ze is de enige italiaanse vrijwilliger hier in Uganda en wilde heel graag italiaans eten. Petra zou Petra niet zijn als ze dit niet uit wilde zoeken. En jawel twee Italiaanse restaurants in Kampala. Nou geweldig het was genieten. De eerste hebben we pizza gegeten en in het grote park in Kampala is een restaurantje Caffe Roma. Daar hebben we wat gedronken. Het was echt heel apart. We zaten onder een Bavaria parasol, met een afrikaanse life band in een restaurant van een Italiaans familie en op de tv was engels voetbal. Nou als dat niet multicultureel is dan weet ik het niet meer. Ik heb nog nooit zoveel italiaanse gegeten als de afgelopen dagen in Uganda,haha. Zondag naar Jinja gegaan, een banda gehuurd en genoten van de uitzichten over de Nijl. Voor Elisa was het heel erg wennen omdat er veel toeristen (lees mzungu’s) waren. Zij heeft twee maanden in Kiwangala doorgebracht en is niet een dag weg geweest dus dat was nogal een schok voor haar. De supermarkt in Kampala was al overweldigend, ze vond het belachelijk. In haar ogen is dit niet Uganda, maar ook dit is Afrika. Dit zijn de tegenstellingen. En natuurlijk zijn er toeristen of mensen die hier wonen die niets anders zien dan een supermarkt met Europese artikelen, gaan raften of kajakken in Jinja en daar in een “westers restaurant” eten. Ja dat is ook zo maar het toerisme is ook een belangrijke economische factor. Elisa is gaan raften en kwam bont en blauw terug maar vond het geweldig. Ik heb de hele dag doorgebracht aan de Nijl, met een boekje, een theetje en een shaggie. Claire kwam ’s middags en we hebben genoten van een hele dag niets doen alleen maar kijken naar de vogels en het water, heerlijk.
Visum geregeld, daarna in een nederlands cafe-restaurant in Jinja koffie gedronken. Deze mensen zijn hier komen wonen na hier vele jaren vrijwilligerswerk gedaan te hebben in weeshuizen, ze maken zich zorgen over de jeugd die in de weeshuizen verblijft. Het is nl. zo dat voor de jeugdigen weinig geregeld is, vaak zijn ze over- beschermd en kunnen niet voor zichzelf zorgen. (wij herkennen dat natuurlijk heel goed van “ons” keniaweeshuis). Dat nederlandse stel geeft ze nu een kans om door ze een opleiding te volgen en werkervaring op te doen in hun restaurant. Geweldig initiatief. Ook willen ze een apotheek openen en mensen opleiden. Ik ben helemaal enthousiast en ga daar met Nico straks zeker eten en praten. Deze mensen hebben nl. zoveel ervaring, kunnen we heel veel van leren voordat we naar Kenia gaan.
Vandaag een lang telefoongesprek met Jita. Jita zat in dezelfde voorbereidingsgroep bij SIW en ik heb haar bezocht in Luwero waar ze bij een school werkt. Jita heeft nu ruim 9 maanden hier doorgebracht en gaat hier ook wonen en heeft afgelopen tijd geleefd als “afrikaan”, dat wil zeggen, eten en drinken zoals zij en ook wonen zoals zij met dezelfde hygiënische omstandigheden. Maar nu is ze ernstig ziek, bacteriële infecties en een maagzweer. Zoals Jita zegt: haar lichaam protesteert nu . Wij zijn niet gewend aan deze omstandigheden, ze is van mijn leeftijd en wordt nu even met haar neus op de feiten gedrukt. Ze gaat nu voor een paar maanden terug naar Nederland om van alles te regelen en even bij te tanken. Idealistisch oké maar je moet ook realistisch blijven. Zo nu en dan moet je tijd nemen voor jezelf, en een paar verwendagjes inplannen denk ik. Een gewone douche en normale toilet nemen, en genieten van de kleine luxe dingen anders trek je het niet. Je moet even de knop om kunnen zetten en beseffen dat als je niet goed op jezelf past je geen energie over hebt om dat te doen wat je wilt doen hier in Uganda. Maar het is helemaal herkenbaar, het is moeilijk om jezelf enige luxe te gunnen terwijl je weet dat er hier zoveel ellende en armoede is. Wij zijn nu eenmaal anders, dat feit blijft en we hebben zo nu en dan wat rust en luxe nodig om energie op te bouwen. Nou, ik heb mezelf ook weer even overtuigd, en voel me niet meer schuldig over een dagje niets doen aan de Nijl, haha. Fijn om te schrijven, dan zie je alles weer even helder.Vanmorgen eerst nog met Elisa naar de Italiaanse ambassade geweest en weer italiaans gelunched. Misschien ga ik (in april) als ik hier terug kom met haar een paar weken werken in Gulu. Daar zijn enorm veel kinderen die getraumatiseerd zijn teruggekomen nadat ze als kindsoldaat bij het leger van Kony hebben doorgebracht. Ik heb daar al heel veel over gelezen en zou daar heel graag naar toe gaan. Niet zozeer om als stichting iets te kunnen betekenen maar puur voor mezelf om alles te zien van Uganda. Maar dat zien we nog wel, straks. Ik ga niets plannen dat heeft geen zin hier. Vandaag heb ik internet en heb dus veel mailtjes weer gelezen en beantwoord en mijn administratie voor de stichting bijgewerkt. Heel leuk is dat Claire ook een oproep heeft gedaan voor steun aan Cotfone via Na Maono, helemaal fijn. We gaan in januari daar terug en willen als het mogelijk is een nieuwe vloer storten i.p.v. het zand en misschien kunnen we zelfs een nieuw klaslokaal gaan bouwen, dat zou geweldig zijn. Er is een school in Veldhoven die ook een sponsorloop gaat houden en een klas bij Nico op school doet hetzelfde. Voor een school van een school. Het is zo leuk om dit te horen, dit zijn de druppeltjes op de gloeiende plaat, daar gaan we voor. Heb zojuist mijn kleren terug gekregen, netjes gewassen en weer helemaal schoon, nou ik nog!! Ga in het weekend mijn huidje laten reinigen want dat kan ook wel een sopje gebruiken denk ik. Vandaag ook wat snoepjes gekocht voor mezelf, wat een verwennerij. Morgen ga ik in gesprek met Godwin om te kijken hoe het allemaal gegaan is de afgelopen tijd en wat puntjes op de i zetten. Werkbladen en roosters maken voor het volgende termijn wat in februari start. Alle kinderen hier hebben vanaf maandag twee maanden vrij. Vrijdag ga ik met Dan naar de nederlandse farm waar hij stage gaat lopen, ben heel benieuwd, hij straalde helemaal toen ik hem vertelde wat we gaan doen. Vandaag ook nog een flinke discussie gehad met een bodadriver, hij zou me weg brengen naar het New Taxipark voor 2.500 Ush. Halverwege stopte hij omdat zijn benzine op was, hij riep een andere bodadriver en wilde van mij geld hebben. Ja mooi niet, het is niet mijn probleem dat zijn benzine op is, dat had hij eerder moeten bedenken, heftige discussie, maar ik heb geweigerd om te betalen, hij was behoorlijk boos, ja jammer dan. Ik ben met een andere boda weggereden. Het is goed met hem. Ik heb een paar woorden Luganda geleerd in de afgelopen tijd in Cotfone. Voornamelijk woorden die je in de klas gebruikt zoals: zitten, mond houden, jij, ga weg en dit wil ik niet. Nou sommige woorden komen dan goed van pas tijdens zo’n discussie,haha. Genda (ga weg)!!!
Dit was het weer, tot de volgende keer, liefs
Sula bulungi (goede nacht)
Petra
Maar ik moet even terug in de tijd want het is lang geleden dat ik iets geschreven heb. Ik heb al verteld dat er examens waren op school. Ik dacht omdat die zo officieel waren dat ze opgestuurd moesten worden voor correctie om zo te zien hoever iedereen is en wat het niveau van de scholen is. Maar nee dat is niet, we moeten alles zelf nakijken en punten geven. Blijkt ook dat de opdrachten echt te moeilijk zijn. Wat is de zin van dit alles? Je kunt ook heel goed zien dat ze gewend zijn aan altijd dezelfde oefeningen: this is a boy, this is a cup, this is….. Bij leesoefeningen lezen ze niet wat er staat ze maken, ze herkennen een woord en maken dan de zin: this is a book terwijl in de zin staat: she is holding a book. Heel triest, ik heb heel veel examen opdrachten bewaard, leuk voor later. Maar goed, de kinderen gaan na deze week naar huis en komen terug op 4 of 5 december voor het rapport. Ze krijgen dan ook te horen in welke groep ze volgend jaar komen, dit is afhankelijk van de resultaten. Maar in een klas zijn de niveau verschillen zo gigantisch, de ruimtes te klein en de leerlingenaantallen te groot. Dus een paar avonden examens gecorrigeerd, gelukkig was er stroom. Er is ook een examen schrijven: een klas schrijft dan alleen bijvoorbeeld de letter p en korte woordjes met de letter p, het moet netjes op de regels. Dit examen telt even zwaar als een rekenopdracht, waar gaat het over. Nou moet ik zeggen dat het ook heel moeilijk is om netjes te schrijven als je op je knieën op de zandgrond met 6en op een rijtje en een potlood wat maar amper schrijft deze opdracht uit moet voeren! Nou donderdag was als vervolg op de VCT dag nog een test dag voor de kinderen van de school. Deze kinderen hadden ze niet getest omdat niet alle pleegouders aanwezig waren, maar wij vinden het echt heel belangrijk dat de kinderen toch getest worden. Dus met 67 kinderen naar het health centrum. Claire was daar en deed de registratie en Vincent en ik regelde de kinderen. Vincent stond buiten en ik was bij de kinderen tijdens het bloedprikken. Eeeeeen groot drama. De twee medewerkers hadden nog nooit geprikt, eentje was laboratoriummedewerker en de andere administratief medewerkster. Sommige kinderen moesten drie keer geprikt worden, naalden vielen op de grond, buisjes bloed overal, soms viel de naald uit de arm en dan hielden ze maar het buis eronder om bloed op te vangen. Het was echt heel verschrikkelijk. Ze gebruikte een plastic handschoen om de arm af te binden maar die knoopte ze dan zo vast dat ze niet meer los te krijgen waren. Overal was bloed en ik had de grootste moeite de kinderen rustig te houden (de leeftijden van 4 tot 7), soms moest ik ze zowat in de houtgreep houden omdat ze zo bang waren. Nou ik kon het me voorstellen. Het was echt heel zwaar en schokkend om te zien wat hier gebeurde, er werd gevraagd of ik niet mee kon prikken, ik moest buisjes oprapen, handschoenen uit de knoop halen, kinderen troosten, er voor zorgen dat de goede buisjes bij het goede kind paste, stickers uitdelen, praten als brugman en worstelen om ze vast te houden. Overal was bloed, echt niet normaal. Na 1,5 uur kwam er dan eindelijk een ervaren verpleegster die binnen 5 seconden prikte en bloed afnam. Maar ook nu blijkt weer dat de registratie niet goed was, Claire had alles op een rijtje maar het Health centrum vergat vaak te schrijven of haalde namen of buisjes door elkaar. Ik kan het echt niet uitleggen. Ook verbaasde we ons over het feit waarom er geen vingerprikken werden genomen, dat is veel goedkoper, minder pijnlijk en makkelijker. De reden daarvan is dat als een kind positief is, ze dan een extra test moeten doen en dus de patiënten terug moeten roepen. Maar nu heb je kinderen die voor het leven getraumatiseerd zijn, want het was echt een groot drama voor sommigen.
Maar alles bij elkaar was de VCT een groot succes, we haalde zelfs de landelijke kranten met een paginagroot bericht en een foto. (het was de foto van weblog 21 waarop claire en ik aan het registreren zijn).
Vrijdag ben ik weer vertrokken naar Nansana, dat is een hele reis want alleen het wachten totdat de matatu vol was in Masaka duurde al 2 uur. Ja je kunt nu eenmaal niet vertrekken als er maar 12 mensen in een busje zitten terwijl er 15 mee kunnen. Dan moet je gewoon wachten totdat er echt 15 zijn. Maar weer fijn om terug te zijn. Elisa kwam ook naar Nansana omdat we samen naar Jinja zouden gaan voor haar visa. Elisa is Italiaanse, die bij Cotfone als vrijwilliger werkt. Ze is in september gekomen zonder een woord engels te spreken, onvoorstelbaar; het enige wat ze kon zeggen was: my name is Elisa. Ze is heel erg dapper vind ik. Haar engels is nu iets verbeterd maar het is heel moeilijk voor haar. Claire en ik kunnen heel goed met haar opschieten en we zijn ook heel geduldig en willen zoveel mogelijk uitleggen. Ik heb de afgelopen 4 dagen met haar doorgebracht en het is ontzettend vermoeiend maar ook wel weer heel leuk. Het is net of je de hele dag “party en co” speelt. Tekenen, gebaren en geluiden. Zaterdag waren we in een supermarkt en ze moest iets hebben voor bij de Italiaanse kaas. Ze zei tegen me terwijl ze met haar armen wapperde: it’s a yellow fly. Ik snapte er niets van. Toen zei ze: flower, bzzzz, flower,bzzzz. Oké, ik scoorde: een bij dus ….honing, lachen….. Of een tekening maken van een zee egel. Ze is de enige italiaanse vrijwilliger hier in Uganda en wilde heel graag italiaans eten. Petra zou Petra niet zijn als ze dit niet uit wilde zoeken. En jawel twee Italiaanse restaurants in Kampala. Nou geweldig het was genieten. De eerste hebben we pizza gegeten en in het grote park in Kampala is een restaurantje Caffe Roma. Daar hebben we wat gedronken. Het was echt heel apart. We zaten onder een Bavaria parasol, met een afrikaanse life band in een restaurant van een Italiaans familie en op de tv was engels voetbal. Nou als dat niet multicultureel is dan weet ik het niet meer. Ik heb nog nooit zoveel italiaanse gegeten als de afgelopen dagen in Uganda,haha. Zondag naar Jinja gegaan, een banda gehuurd en genoten van de uitzichten over de Nijl. Voor Elisa was het heel erg wennen omdat er veel toeristen (lees mzungu’s) waren. Zij heeft twee maanden in Kiwangala doorgebracht en is niet een dag weg geweest dus dat was nogal een schok voor haar. De supermarkt in Kampala was al overweldigend, ze vond het belachelijk. In haar ogen is dit niet Uganda, maar ook dit is Afrika. Dit zijn de tegenstellingen. En natuurlijk zijn er toeristen of mensen die hier wonen die niets anders zien dan een supermarkt met Europese artikelen, gaan raften of kajakken in Jinja en daar in een “westers restaurant” eten. Ja dat is ook zo maar het toerisme is ook een belangrijke economische factor. Elisa is gaan raften en kwam bont en blauw terug maar vond het geweldig. Ik heb de hele dag doorgebracht aan de Nijl, met een boekje, een theetje en een shaggie. Claire kwam ’s middags en we hebben genoten van een hele dag niets doen alleen maar kijken naar de vogels en het water, heerlijk.
Visum geregeld, daarna in een nederlands cafe-restaurant in Jinja koffie gedronken. Deze mensen zijn hier komen wonen na hier vele jaren vrijwilligerswerk gedaan te hebben in weeshuizen, ze maken zich zorgen over de jeugd die in de weeshuizen verblijft. Het is nl. zo dat voor de jeugdigen weinig geregeld is, vaak zijn ze over- beschermd en kunnen niet voor zichzelf zorgen. (wij herkennen dat natuurlijk heel goed van “ons” keniaweeshuis). Dat nederlandse stel geeft ze nu een kans om door ze een opleiding te volgen en werkervaring op te doen in hun restaurant. Geweldig initiatief. Ook willen ze een apotheek openen en mensen opleiden. Ik ben helemaal enthousiast en ga daar met Nico straks zeker eten en praten. Deze mensen hebben nl. zoveel ervaring, kunnen we heel veel van leren voordat we naar Kenia gaan.
Vandaag een lang telefoongesprek met Jita. Jita zat in dezelfde voorbereidingsgroep bij SIW en ik heb haar bezocht in Luwero waar ze bij een school werkt. Jita heeft nu ruim 9 maanden hier doorgebracht en gaat hier ook wonen en heeft afgelopen tijd geleefd als “afrikaan”, dat wil zeggen, eten en drinken zoals zij en ook wonen zoals zij met dezelfde hygiënische omstandigheden. Maar nu is ze ernstig ziek, bacteriële infecties en een maagzweer. Zoals Jita zegt: haar lichaam protesteert nu . Wij zijn niet gewend aan deze omstandigheden, ze is van mijn leeftijd en wordt nu even met haar neus op de feiten gedrukt. Ze gaat nu voor een paar maanden terug naar Nederland om van alles te regelen en even bij te tanken. Idealistisch oké maar je moet ook realistisch blijven. Zo nu en dan moet je tijd nemen voor jezelf, en een paar verwendagjes inplannen denk ik. Een gewone douche en normale toilet nemen, en genieten van de kleine luxe dingen anders trek je het niet. Je moet even de knop om kunnen zetten en beseffen dat als je niet goed op jezelf past je geen energie over hebt om dat te doen wat je wilt doen hier in Uganda. Maar het is helemaal herkenbaar, het is moeilijk om jezelf enige luxe te gunnen terwijl je weet dat er hier zoveel ellende en armoede is. Wij zijn nu eenmaal anders, dat feit blijft en we hebben zo nu en dan wat rust en luxe nodig om energie op te bouwen. Nou, ik heb mezelf ook weer even overtuigd, en voel me niet meer schuldig over een dagje niets doen aan de Nijl, haha. Fijn om te schrijven, dan zie je alles weer even helder.Vanmorgen eerst nog met Elisa naar de Italiaanse ambassade geweest en weer italiaans gelunched. Misschien ga ik (in april) als ik hier terug kom met haar een paar weken werken in Gulu. Daar zijn enorm veel kinderen die getraumatiseerd zijn teruggekomen nadat ze als kindsoldaat bij het leger van Kony hebben doorgebracht. Ik heb daar al heel veel over gelezen en zou daar heel graag naar toe gaan. Niet zozeer om als stichting iets te kunnen betekenen maar puur voor mezelf om alles te zien van Uganda. Maar dat zien we nog wel, straks. Ik ga niets plannen dat heeft geen zin hier. Vandaag heb ik internet en heb dus veel mailtjes weer gelezen en beantwoord en mijn administratie voor de stichting bijgewerkt. Heel leuk is dat Claire ook een oproep heeft gedaan voor steun aan Cotfone via Na Maono, helemaal fijn. We gaan in januari daar terug en willen als het mogelijk is een nieuwe vloer storten i.p.v. het zand en misschien kunnen we zelfs een nieuw klaslokaal gaan bouwen, dat zou geweldig zijn. Er is een school in Veldhoven die ook een sponsorloop gaat houden en een klas bij Nico op school doet hetzelfde. Voor een school van een school. Het is zo leuk om dit te horen, dit zijn de druppeltjes op de gloeiende plaat, daar gaan we voor. Heb zojuist mijn kleren terug gekregen, netjes gewassen en weer helemaal schoon, nou ik nog!! Ga in het weekend mijn huidje laten reinigen want dat kan ook wel een sopje gebruiken denk ik. Vandaag ook wat snoepjes gekocht voor mezelf, wat een verwennerij. Morgen ga ik in gesprek met Godwin om te kijken hoe het allemaal gegaan is de afgelopen tijd en wat puntjes op de i zetten. Werkbladen en roosters maken voor het volgende termijn wat in februari start. Alle kinderen hier hebben vanaf maandag twee maanden vrij. Vrijdag ga ik met Dan naar de nederlandse farm waar hij stage gaat lopen, ben heel benieuwd, hij straalde helemaal toen ik hem vertelde wat we gaan doen. Vandaag ook nog een flinke discussie gehad met een bodadriver, hij zou me weg brengen naar het New Taxipark voor 2.500 Ush. Halverwege stopte hij omdat zijn benzine op was, hij riep een andere bodadriver en wilde van mij geld hebben. Ja mooi niet, het is niet mijn probleem dat zijn benzine op is, dat had hij eerder moeten bedenken, heftige discussie, maar ik heb geweigerd om te betalen, hij was behoorlijk boos, ja jammer dan. Ik ben met een andere boda weggereden. Het is goed met hem. Ik heb een paar woorden Luganda geleerd in de afgelopen tijd in Cotfone. Voornamelijk woorden die je in de klas gebruikt zoals: zitten, mond houden, jij, ga weg en dit wil ik niet. Nou sommige woorden komen dan goed van pas tijdens zo’n discussie,haha. Genda (ga weg)!!!
Dit was het weer, tot de volgende keer, liefs
Sula bulungi (goede nacht)
Petra
-
26 November 2008 - 19:47
Perry:
Hoi Petra.
Fijn weer wat van je te horen. Wat een toestand met dat bloedprikken, vreselijk voor die kinderen! Ze zullen je in het hotelletje wel gemist hebben en ... je hebt groot gelijk: nu eerst weer even zelf rust nemen. Succes met alles! Perry. -
26 November 2008 - 20:32
Gerrie:
Hoi P,
Poe, wat maak jij allemaal mee zeg!! Wat een ellende dat bloedprikken voor die kinderen. Het was weer een heel verhaal.
Zorg goed voor jezelf. Groet Gerrie -
26 November 2008 - 20:35
Els:
Hoi Petra,
Jezelf verwennen mag best.Ik heb een luxe leventje, maar soms is het ook wel jachtig en dan is het nog even in bed lezen van een boek ook een heerlijk moment.
Dus gun jezelf dat rustmoment.
groeten Els -
26 November 2008 - 21:00
Marja Van Genugten:
Ha Petra,
Weer een boeiend verhaal en fijn dat je een paar dagen voor je zelf hebt genomen. Hoezo moet je je daar schuldig over voelen? Ik geloof dat ik me schuldig moet gaan voelen, hier in Holland met alle luxe.
Groetjes Marja. -
26 November 2008 - 21:46
Anke En Henriëtte:
Hoi Petra,
Wat een verslag weer! Het blijft boeiend, indrukwekkend en geweldig! Maar ook goed om te lezen dat je aan jezelf denkt en ook heel reëel denkt, blijf dat doen. Er zijn soms hele vervelende dingen, maar je doet je best en dat doe je heeeel goed! En blijf zeker ook genieten!
Heel veel groetjes en liefs, Anke en Henriëtte -
27 November 2008 - 17:37
Maartje:
Hoi Petra,
Ik sluit me helemaal aan bij de reactie van Marja! Je moet je echt niet schuldig voelen hoor.
En wat verschrikkelijk dat bloedprikken voor die kinderen.
groetjes maartje -
28 November 2008 - 15:25
Kriek:
Hai Peet,
Ja wat een gruwel die bloedprikkerij. Nu maar hopen dat de resultaten niet doorelkaar gehaald worden. Wat een onrust.Die kindsoldaten van Konie kinderen van de leeftijd van Giel die geronseld zijn en die onder druk de gruwelijkste dingen hebben moeten zien en doen. Hoe help je die in vredesnaam weer geloven in hun medemensen. Heel veel sterkte liefs Kriek -
30 November 2008 - 18:46
Tijn En Inge:
Weer een schitterend verhaal!! Wat moet dat naar zijn geweest dat prikken.
Hou vol en denk inderdaad ook aan jezelf!
Liefs Tijn en Inge -
01 December 2008 - 16:49
Jolanda Van De Ven:
Hoi Petra,
Wat een contrast als ik lees wat jij allemaal meemaakt en zie waar iedereen in nederland op dit moment mee bezig is, wij zijn druk bezig met het kopen van sinterklaascadeau's om ons te voorzien van nog meer luxe, terwijl jij al blij bent als je weer elke dag stroom hebt. En als ik lees over het bloedprikken bij al die arme kinderen, moet ik toch een keer slikken. Maar ook lees ik hoe je geniet van je werk, telkens weer een mooi verhaal, knap hoe je het allemaal doet.
Groetjes Jolanda -
01 December 2008 - 18:29
Hanny:
Wat een verschil, hier de Decembermaand waarbij ieder zich vol(vreet), en een lading cadeau's krijgt, terwijl je daar blij bent met een bed. Nico is ook bijna in aantocht, niet? Wat zul je blij zijn z'n vertrouwt gezicht weer te zien, en hem echt te laten voelen hoe het daar is, al kun je alles heel goed op papier vertellen.
-
01 December 2008 - 20:07
Agnes:
Hoi Petra, wat een andere wereld... wat zijn we hier bevoorrecht, goed om eens bij stil te staan. Nog even en dan is Nico er, zag hem pas nog, hij kwam kaartjes kopen voor Ladysmith Black Mambazo, al een klein beetje Afrika.
Zondag de doorloop van de revue, voor jou de ver-van-mijn-bed-show.
Groetjes! Agnes -
02 December 2008 - 18:04
Magda:
hoi Petra,
Wat een gedoe met dat bloedprikken zeg. Die kinderen komen vast niet nog eens. Dat gaat hier gelukkig anders.
Jij maakt weer vanalles mee. En natuurlijk verdien je dan af en toe een relax-dagje met een boek en thee.
Ik lees dat je alweer een boel nieuwe plannen hebt voor de komende tijd. Heel veel succes. Maar eerst wens ik je een heel gezellige tijd daar samen met Nico.
groetjes, Magda -
03 December 2008 - 11:38
Kees & Kim:
Zit je op je gemakje in een klein hotelleke in Nansana, minding your own business, blijkt dat andere Muzungu-vrouwtje ongeveer 6 kilometer van je vandaan te wonen. Tussen Marvilde en Una... ;-) Kleine wereld! Leuk om op sinterklaas je schoolklas hier te gaan bekijken en daarna naar die andere ollander hier te gaan!!! Enneh: dat aanbod van die site blijft staan!!!!!
Groet en tot bij het diner met Ronald Reagan? ;-)
Kees & Kim -
04 December 2008 - 18:40
Nellie Sengers:
hoi petra,
Ik hoorde van nico dat hij ook bijna vertrekt naar jou.
Ik was toch wel heel benieuwd naar je site en de foto's.
Wat een belevenis!!
maar het zal af en toe ook wel zwaar zijn?
groetjes nellie
nelliesengers@hotmail.com
-
07 December 2008 - 15:51
Miranda:
Lieve Petra,
Wat verschrikkelijk, dat bloedprikken!!! Het is echt niet te geloven...
Goed dat je ook aan jezelf denkt! Zeker blijven doen en je vooral nietschuldig voelen!!!
Ga genieten en natuurlijk ook samen met Nico!!!
Liefs Miranda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
