Kenia 1

Nadat Nico op maandag alles ingepakt had (da kennie zo goed) vertrokken we op dinsdag in de morgen richting vliegveld. Natuurlijk hadden we teveel bagage en moesten we bijbetalen. Maar dit is natuurlijk logisch ik ben hier tenslotte al een half jaar. Bij het uit gaan van Uganda bleek dat mijn visum niet goed was, Ik ben hiervoor al twee keer naar Jinja geweest en mijn visum de eerste keer voor twee manden verlengd (was de enige mogelijkheid) en eind november ben ik weer terug gegaan voor een visum van een maand.
Ik heb toen een visum gevraagd tot en met 20 januari, dat was oké, zeiden ze, na herhaaldelijk vragen mijnerzijds. Nu bleek het echter maar tot 21 november geldig te zijn, dus moest ik alsnog 50 dollar betalen om het lang uit te kunnen!! Maar goed verder is alles goed verlopen, het was alleen jammer dat het regende zodat het uitzicht naar Nairobi niet geweldig was. Naar Mombasa was het iets beter, wel bewolkt maar we konden toch wel iets zien van het landschap. Maar het was niet zo indrukwekkend, kale vlaktes, droge rivieren, een beetje saai eigenlijk. Kenia staat bekend om de wilde dieren niet om de natuur.
In Mombasa aangekomen werden we opgehaald door Saida (die kenden we nog als housemother en door Sebastiaan (de chauffeur en automonteur). Anthony was niet aanwezig, hij zat in Nairobi voor een congres en komt donderdagavond terug.
Onderweg naar Kikambala zijn we onder de indruk van de verbeteringen die Mombasa ondergaan heeft, er is een hele goede asfaltweg, er zijn verkeerslichten die ook daadwerkelijk werken, er werden flats gebouwd en nieuwe kantoren. Het is schoon en wat mij vooral opviel in vergelijking met Kampala was dat er geen boda boda’s waren en dat het niet stinkt, er ligt weinig of geen vuilnis langs de weg. Er rijden wel matatu’s maar deze hebben bordjes waar ze naar toe gaan, deze busjes zagen er ook beter uit. Wat een verbeteringen allemaal in 2, 5 jaar terug. Het is wel ontzettend heet hier!! Op naar het weeshuis, nou daar zijn we helemaal van ondersteboven: wat een verbeteringen allemaal, echt geweldig en ook heel leuk om te zien dat er hier goed en verantwoord geïnvesteerd is. Er is nu een aparte ruimte voor de meiden om te studeren, een soort bibliotheek. De keuken is verbeterd, er wordt nog steeds buiten gekookt op houtskool of hout maar er is een overkapping, en een soort afzuigkap zodat de rook niet meer naar binnen slaat, er zijn overal cementen vloeren met afvoeren , de voorraadkamer in de keuken is geordend, de kamers zijn opgeknapt, alles is geschilderd in vrolijke kleuren. De was hangt buiten onder een afdak met wasknijpers (nog steeds dezelfde die wij gekocht hebben toen!), Er is een gedeelte bijgebouwd waar straks gestreken kan worden, en een gedeelte met wastafels. Een extra toilet buiten met afvoer. De stallen zien er geweldig uit. Er zijn vier koeien en drie kalveren, een ezel voor het transport. Kalkoenen voor het vlees. Kippen, er wordt een visvijver gemaakt. Er zijn inmiddels 4 (echt hele gevaarlijke) waakhonden die ’s avonds over het terrein lopen maar naar ons toe heel lief en speels zijn. Overdag zitten ze in een riant hok. Philip de huishond, was toen een puppy van twee maanden loopt ook nog rond. Ook de groentetuin is uitgebreid.
De kantoren zijn vergroot met vier bureaus en er is een huis voor Anthony bij gemaakt. Een speelwerktuig buiten. Teveel om allemaal te beschrijven, maar het ziet er geweldig uit, goed verzorgd, schoon en vooral nog steeds de geweldige “als thuis” sfeer van toen. Alice de kokkin is nog steeds aanwezig, Joshua en Matsaria voor het vee en de tuin, Ali en Nasjib, de bouwvakkers. Verder hebben we nog nieuwe personeelsleden. Een sociaal werkster, een huismoeder erbij, een lerares voor de (huiswerk) begeleiding van de meiden, iemand ( ook een vrouw) voor de boekhouding en een advocate. Allemaal super gemotiveerd en heel aardig en gastvrij. Een heleboel indrukken. Ons verblijf (hebben we indertijd mee helpen bouwen en geschilderd, dus dat is heel leuk), met douche en wc, twee persoonsbed, kasten en een aanrecht met gasfornuis en een eettafel, staat los van het weeshuis en ligt tussen de woningen van het personeel. Er is drinkwater beschikbaar rechtstreeks uit een kraan, dat is echt een luxe. Er is een put gemaakt en een pomp met filter die werkt op solar. Gewoon water is er ook volop vanwege de andere put. Ook buiten de poort zijn nu kranen gemaakt met water voor het dorp. ’s Morgens gedurende 2 uur en laat in de middag 2 uur kunnen de mensen hier gratis water krijgen. Alleen deze tijden zijn beschikbaar om zo de mensen bewust te maken om zuinig om te gaan met dit water. Zo profiteert ook de community mee van deze luxe. Er is constant elektriciteit ook weer met behulp van zonne-energie. Ook is er een modem voor internetverbinding. Wat een comfort en luxe allemaal. Er is de afgelopen tijd goed, verantwoord, en weloverwogen geïnvesteerd. Echt heel gaaf.
Verder was ook advocaat Victor aanwezig, dit is een vriend van Anthony en hij werkt voor de Keniaanse mensenrechtenorganisatie. Hij is “ondergedoken” omdat hij met een zeer belangrijke zaak bezig is: een paar maanden geleden zijn 5 mensen (4 mannen en een vrouw) vermoord door de politie, zonder enige reden. Deze mensen kwamen terug van hun werk in een auto en werden aangehouden door de politie. Op klaarlichte dag dus. Zij moesten allemaal uitstappen en na een woordenwisseling werden ze gedwongen om op de grond gaan te liggen en werden zomaar doodgeschoten, ieder van hen had meerdere kogels in hun lichaam, daarna heeft de politie foto’s gemaakt van de lijken met daarnaast de politiewapens. Ja het is echt onvoorstelbaar, ik dacht dat dit allemaal verleden tijd was, maar het is nog steeds de harde werkelijkheid. Er was geen sprake van rassendiscriminatie, al deze mensen waren Kenianen. Reden van deze moordpartij is niet bekend, het was echt zomaar. Er waren echter getuigen die alles gezien hebben en deze mensen willen ook voor de rechtbank komen ondanks gevaar voor hun leven. Victor vertegenwoordigd nu de familie van de slachtoffers. De eerste zitting was is Malindi maar moest afgebroken worden om veiligheidsredenen omdat er een enorme mensenmassa op de been was om te protesteren tegen deze zinloze moordpartij. Victor heeft ook moeten vluchten, maar nu heeft de regering onder druk van de mensenrechtenorganisatie het hoofd van het politiecorps verantwoordelijk gesteld voor de veiligheid van Victor, getuigen en de familieleden van de slachtoffers. Woensdagmorgen zou de zitting zijn in Kilifi en wij mochten mee! Maar helaas, daar aangekomen bleek dat de zitting verdaagd was tot maart en daar was niets tegen in te brengen, natuurlijk teleurstelling alom voor getuigen, familie en Victor. Victor wil proberen om de zitting eerder te krijgen omdat iedereen vreest voor hun leven. Familie wordt achtervolgt en voelen zich niet veilig. De getuigen zitten ergens ondergedoken. Dit is echt heel onvoorstelbaar allemaal, het lijkt wel een film. Maar Victor heeft de motivatie en de steun van een grote mensenrechten organisatie en van verschillende regeringsmensen die gerechtigheid willen. Hij is nu weer terug naar zijn woning in Nairobi om alle voorbereidingen te treffen. Ik hou jullie op de hoogte.
Verder hebben we boodschappen gedaan en wat potten en pannen gekocht om voor ons zelf te koken, nu eten we voorlopig nog even in het (wees)huis, want het gas was op hier maar straks willen we ons eigen gedoetje. Men laat hier de gasten nooit alleen dat wil zeggen dat we altijd gezelschap hebben tijdens het eten, thee drinken en waar we ook naar toe gaan. Ja, da’s effe anders. We hebben duidelijk moeten maken dat wij ons niet als gast voelen maar als medewerker en dat we best wel alleen kunnen zijn. Gelukkig wordt dit geaccepteerd. Ik merk nu ook dat ik nog meer op mijn privacy gesteld ben als te voren, ik was natuurlijk heel erg op mezelf de laatste maanden en het is heerlijk om te doen en te laten wat je zelf wilt of met zijn tweeën wilt doen. Een voorbeeldje: gisteren zijn we met zijn 2en naar het dorpje gelopen en op de terugweg kwamen we langs een naaiatelier. Nu liepen we hier naar binnen omdat we dat wilde, maar als je met anderen bent dan doe je dat niet zo makkelijk. Hier hebben meisjes de mogelijkheid om een opleiding van 2 jaar te volgen voor coupeuse. Dit spreekt ons heel erg aan. Niet iedereen is nl. geschikt om naar de highschool te gaan. En middels een opleiding zou men kunnen voorzien in eigen onderhoud. Een mogelijkheid zou zijn om de studie voor meiden die dit willen te betalen (ongeveer 10 euro in de maand) en een naaimachine aan te schaffen in het weeshuis voor het huiswerk. Ook bij het behalen van het examen zou een naaimachine als bonus aangeschaft kunnen worden. We hebben dit besproken met de sociaal werkster (Catherina) en zij was heel enthousiast en we willen dit z.s.m. met Anthony bespreken. Catharina is pas in dienst en wil een project op gaan zetten voor de toekomst van de meisjes voor hun leven na het weeshuis. Dit is ook wat wij voor ogen hebben, dat sluit perfect aan op onze visie: het bevorderen van de zelfstandigheid voor de toekomst van de jong volwassenen. Het is een heel groot probleem n Oost afrika: er zijn zoveel weeshuizen maar de meeste hulp gaat naar de kleine kinderen, (doen het altijd goed op foto’s) maar niet naar de pubers en oudere jeugd. Daar ligt echt een groot probleem, geen geld voor opleiding, dus weinig zicht op de toekomst, daarbij pubergedrag: criminaliteit is dan al snel het gevolg. Giga probleem, wat nu begint door te dringen en waarvoor nu gelukkig steeds initiatieven komen. Ik wil heel graag meer informatie omtrent praktische opleidingen hier in de buurt om te kijken of we er mogelijkheden zijn om e.e.a. financieel te ondersteunen t.b.v. de meiden. Bijvoorbeeld een kappersschool, pedicure of iets administratief. Leuk om uit te zoeken in ieder geval.
Verder heb ik onze kamer ingericht met mijn Petra dingetjes en heeft Nico de automonteur uitgehangen samen met Sebastian. Gisteren ben ik ook naar dokter Said geweest, ik was geprikt door een of ander insect en nu is deze beet gaan onsteken, mijn arm is dik en stijf en het doet pijn. Zalfje en antibiotica gekregen dus dat komt allemaal goed. Met dokter Said een heel gesprek gehad over Kenia, we hebben hem toentertijd ook ontmoet, en waren toen zwaar onder de indruk van zijn verhalen m.b.t. de slechte gezondheidszorg doordat er vanuit de regering totaal geen medewerking of financiën zijn. Ik vertelde hem dat ik vond dat er vooruitgang is: de wegen zijn bijna perfect en enorm veel nieuwbouw overal. Nu blijkt het volgende: de koningin van Engeland zou komen dus daarom zijn de wegen op de route van Malindi naar Tanzania en de weg naar Nairobi verbeterd. Maar door alle onrust eind 2007 werd alles afgeblazen. Het ging inderdaad iets beter met Kenia de laatste jaren, maar de misstanden tijdens de verkiezingen zijn heel hard aangekomen, het was echt oorlog. Dus vandaar! In Kenya hebben heel veel mensen geen water, terwijl het land ligt tussen de zee en het Victoria meer. De regering zegt echter dat het geen geld krijgt van het westen om hier iets aan te doen. Het probleem is dat de regering moet vragen naar mensen die afrikanen op gaan leiden om pijpleidingen, pompen en alles aan te leggen. Dat doen ze niet, ze willen alleen maar geld en het westen weigert dit uiteraard. Ontwikkelingswerk tegenwoordig is anders dan zomaar geld doneren. Terecht overigens!!! Maar de bevolking is weer de dupe.
We hebben gepraat over deze corruptie, verkiezingen van afgelopen jaar, belasting en over het slechte onderwijs. Het is hier hetzelfde als in Uganda, ontzettend frustrerend in ieder geval. Ik heb het al meer gezegd, ik snap nu dat als er hier iets gebeurt, de vlam echt in de pan slaat. Mensen zijn moe, gefrustreerd, kwaad, worden steeds armer, zijn zwaar teleurgesteld, hebben geen vertrouwen meer in de overheid. Dokter Said zei het volgende wat heel typerend is het is een Swahili-gezegde : als je een vriendelijke poes opsluit in een kleine kamer, zal hij je op een dag als een leeuw aanvallen. Hij is ervan overtuigd dat dit ooit zal gebeuren hier in heel Oost-afrika. Ik snap het helemaal.
Wat me wel opvalt hier in tegenstelling tot Uganda is dat mensen agressiever reageren, dit is misschien een te zwaar woord, anders : ze hebben een kort lontje, in het direct aangaan van discussies, in de matatu, op de markt. Allemaal heel kortaf en onvriendelijk. Kinderen begroeten ons wel overigens met dezelfde Mzungu maar dan in plaats van bye, bye zeggen ze jambo.
Ik wil wel een paar woorden Swahili gaan leren, al is het alleen maar het begroeting en het vragen van de prijs, haha .Want ook hier moeten we afdingen. Niet fijn maar het is niet anders. Voor mij is het omschakelen van Ugandese shillingen naar de Keniaanse shillingen heel erg wennen. Maar gisteren op het terras voor 4 frisdrankjes 1.30 euro moeten betalen is heerlijk. Dat went gauw!!
Kortom fijn om hier weer te zijn, ik hoop alleen dat we veel kunnen werken want daarvoor zijn er hier tenslotte.

Nog een tip voor de speciaal onderwijs collega’s: ik ben op dit moment een engels boek aan ’t lezen. Voor mij is het nieuw maar misschien kennen jullie het al heel lang: “the curious incident of the dog in the night time” van Mark Haddon. Geweldig: het boek omschrijft hoe een autistisch jongen de wereld om zich heen ondergaat. Hij probeert er achter te komen wie de hond van de buren heeft gedood. Echt heel leerzaam en indrukwekkend.

We hebben een nieuw telefoonnummer:
Vanuit NL: (goedkoop bellen: via 09001827-) 00254 716501914 of een ander 0900 nummer, moet je maar even op internet kijken.
ik ben altijd bereikbaar, mits er stroom is en ontvangst, wel even rekening mee houden dat het hier twee uur later is!
Sorry nu is het alweer een heel verhaal geworden, maar we hebben ook zoveel te vertellen en willen jullie alles laten weten, dus het kan niet anders.
Nog vergeten: er zitten hier geeeeeen jiggers vanwege het zout van de zee, heel erg fijn voor onze voetjes!!!!!!
Tot de volgende keer, liefs

Nico en Petra