Uganda 7

Heel veel ups maar ook een dikke down:
Donderdagmorgen ging ik ontbijten, en hadden ze toch “mijn tafeltje” in de zon gezet onder de boom met asbak. Geweldig! En ja hoor, daar kwamen ze, tranen, tranen, tranen. Opeens was het er. Het was ons mam’s verjaardag en mam, wat miste ik je. Ik heb nog nooit eerder heimwee meegemaakt. Maar in een keer overvalt het je, jeetje dat komt hard aan zeg. Toch maar heel dapper ons mam gebeld en heel vrolijk gefeliciteerd en verteld hoe het allemaal ging. Daarna zijn we naar Kampala gegaan en het was heel geweldig, heel veel spullen gekocht voor school: opbergboxen, Jenga, Mikado, puzzels, kleurboeken, allerlei spellen, dvd-speler, klok. Helemaal fijn. Maar ook geweldig om met hen samen naar Kampala te gaan. Nu zien we de stad echt goed en krijgen heel veel informatie over de geschiedenis, de horror tijdens het Idi Amin bewind, cultuur en bijzondere gebouwen. Echt genieten. We hebben afgesproken om volgende week twee dagen uit te trekken om Kampala en zijn directe omgeving te gaan bekijken. We leren de stad nu echt waarderen en niet ( zoals tijdens de introductie dagen) achter een vertegenwoordiger van UPA aan rennen zonder iets te zien.
We komen nu op heel veel plaatsen waar geen toerist komt, we gaan allerlei dingen bezoeken.
Er is zo’n wederzijds vertrouwen en respect tussen Godwin, Robert, Sascha en mij, dat geeft echt een heel goed gevoel. We praten heel veel over de verschillende gewoontes en culturen tussen Afrika en Europa. Homoseksualiteit is hier taboe, je wordt zelfs gearresteerd daarvoor. Ik wist dat wel maar ik zie ontzettend veel mannen of jongens hand in hand lopen, maar dat is gebruikelijk bij vrienden. Dat zijn vrienden en niets meer dan dat! Het hebben (voor mannen) van verschillende vrouwen en/of vriendinnen is heel normaal. Vorige week hoorde ik voor het eerst een politiesirene, dus ik dacht dat er een heel groot ongeluk was gebeurt. Nou dat is niet hoor, de vice president ging op visite bij zijn vriendin en dan gaat er een politie escorte mee om de wegen vrij te maken. Niet te geloven. Iedereen weet dus wanneer hij gaat ……..
Een gescheiden vrouw komt hier nauwelijks nog aan een man. Het huwelijk is heel belangrijk met natuurlijk veel kinderen. Zoenen is het openbaar doe je nooit! En voor oudere kniel je en biedt je je schouder aan zodat zij (de oudere) even zijn of haar hand op je schouder kan leggen, als een soort zegenen. Ook kijken de mensen elkaar niet aan als ze met elkaar praten. Terwijl bij ons dat als zeer onfatsoenlijk ervaren wordt. Gelukkig kijken Godwin en Robert ons wel aan omdat ze weten hoe Europeanen dat ervaren en daarmee rekening houden.
Nou vrijdagmorgen vertrokken naar Jinja, Marleen (nederlands), Eva (oostenrijkse), Sascha en ik. De rest was al in Jinja. We vertrokken met een grote bus vanuit Kampala, maar de bus vertrekt pas als die echt helemaal, let op echt helemaal vol zit. Dus 2 uur later (!) toen echt alles vol gestouwd was met bananen, dozen, en ook de middenpad in de bus (daar kun je nl. opklapbare stoeltjes plaatsen), vertrokken we. Tijdens dat wachten komen ugandezen aan het raam om alles te koop aan te bieden: horloges, drinken, schoenen, klokken, brood, telefoonkaarten, ondergoed, maaltijden, ja je kunt het zo gek niet bedenken, alles hebben ze. Die mensen doen de hele dag niet anders dan matatus en bussen aflopen om geld te verdienen. Het is twee uur reizen naar Jinja, het is heel vermoeiend want de bussen hebben niet de comfort zoals bij ons, je zit op een plankje lijkt het wel, helemaal ingesloten tussen de mensen. Maar goed eenmaal in Jinja aangekomen waren we het zo vergeten want het is een ontzettend leuk stadje met vriendelijk mensen en je kunt als mzungu gewoon rondlopen zonder dat iemand roept of je aanraakt. Een verademing. Het is wel een toeristisch plaatsje met veel blanke mensen maar het was heerlijk. Ayong had voor ons allemaal een backpackers hotelletje geregeld. Geweldig een kamer voor 8 personen, dus wij allemaal bij elkaar, de kamer kon je afsluiten, er waren toiletten en warme douches op de gang, een barretje, een restaurant en een hele grote tuin. Het was fantastisch. Om 17.30 zijn we weer vertrokken naar Jinja op de boda om met een bootje over de Nijl te gaan om te kijken naar de zonsondergang en natuurlijk de source (oorsprong) van de Nijl te zien. Echt leuk, we hadden ook een gids bij ons die van alles vertelde over de natuur van de Nijl. Zo mooi. (hoewel wij als europeanen ongeveer de enige waren die er iets van gezien hebben, de koreanen hadden het te druk met jawel, zichzelf fotograferen). Nou Inge, het is een belevenis hoor met Koreanen op een bootje, je wordt er niet goed van. Ik heb wat foto’s gemaakt en ook even gefilmd maar daar heb ik niet zoveel geduld voor want ik heb het idee dat ik dan zoveel mis, er is zoveel te zien en te genieten. Dus ik hou het voorlopig bij mijn fototjes. Aan boord hadden we een heerlijk mixdrankje, een soort pinacolada en pinda’s. Het was echt heel leuk. Het aankomst en vertrekpunt was een heel leuk eetcafetje, heel gezellig, dus we hebben daar ook gegeten met kaarsjes, kikkers en het stromen van het water op de achtergrond. Nico wij gaan daar ook nog een keer samen naar toe!. De volgende ochtend uitgebreid ontbeten en de twee Koreanen gingen raften, maar wij niet. Het vertrekpunt van het raften was in het backepackershotel. Er gingen 80 personen, allemaal blanken!! Echt massatoerisme, ha,ha. Enfin wij naar Jinja op de boda. Eerst naar de bank en daarna op ons gemak gewinkeld, heel fijn. Terrasje gepakt en toen op de boda naar de watervallen van de Nijl. Dat is ongeveer 9 km. Ook daar schitterende uitzichten. Je kunt dan naar de Nijl lopen maar er was een gigantische regenbui van ongeveer 2 uur, dus we moesten even schuilen in een klein afrikaans restaurantje met uitzicht over de Nijl.Daarna zijn we gaan wandelen, maar omdat het zo geregend had en alles uit rode leemgrond bestaat, werd dat echt heel zwaar. Je loopt ongeveer tot je enkels in de leem, dat krijg je niet van je schoenen en er hangt gewoon een paar kilo grond aan je voeten. Maar beneden aangekomen is het heel indrukwekkend en de moeite waard. Wel lachen, want die afrikanen doen alles, maar dan ook alles om geld te verdienen. Dus er werden emmers gehaald, vraag met niet waar ze die zo snel vandaan haalde en zeep en dan bieden ze iedereen aan om de schoenen te reinigen. Niet te geloven, wij deden dat niet want we moesten echt nog een heel eind teruglopen dus dat had geen zin. Maar de schoenenwassers hebben ook gelijk auto’s geregeld die je met schone schoenen en al terugbrengen naar het beginpunt. Wij terug gelopen, dan zijn er helaas wel veel kinderen die bedelen om geld of een liedje willen zingen voor geld of je tas willen dragen voor geld. Ja daar hebben we geen zin in, dus je moet dan heel hard en duidelijk zijn: No, wegwezen!!
Bij backpackers gegeten en ’s avonds heel gezellig met een ugandees borreltje zitten kletsen met zijn allen. Ontzettend leuk om dit te doen, je leert zoveel van elkaar. Ik ken natuurlijk zuid Korea alleen maar van Guus Hiddink. Maar het is ontzettend leuk om te praten over elkaars land. Ook Sascha en Eva vinden ons land heel vrij en ook de Koreanen waren zwaar onder de indruk dat soft-drugs bijvoorbeeld gewoon te verkrijgen zijn.
Zondagmorgen uitgebreid ontbeten: toast, witte bonen in tomatensaus, gebakken eitje, champignons en gebakken tomaat. Heerlijk!!!! Daarna een matatu terug naar Kampala. Wat een drama weer, die stad, na de rust van Jinja. Maar goed. Onderweg zat ik naast een Ugandees, een Moslim die constant aan het bidden was. Hij vertelde ook daarover en begon ook te vertellen over Uganda. Over de verschillen tussen de mensen van Noord en Zuid Oeganda. Hij had ook het idee dat wij (de westerse wereld) alleen maar geld geven aan de regering maar niets deden aan de armen. Nou was even een discussie natuurlijk. Ik hoop dat ik hem heb overtuigd van onze goede bedoelingen. Ook vertelde hij mij dat de karakters van noord en zuid heel erg verschillen. De noordelingen zijn heel agressief en accepteren niet alles. Terwijl de mensen in andere delen van Oeganda al blij zijn dat ze werk hebben en alles doen voor geld. Daarom is het zo moeilijk voor Noorderlingen om aan werk te komen. Mensen uit India runnen hier veel bedrijven en betalen heel weinig aan hun personeel. Er zijn voldoende mensen die willen werken voor 20 euro in de maand, dus ze laten het maar zo. Al deze indrukken, iedere dag is er wel iets, vermoeiend dat wel maar geweldig.
Kortom een heel fijn weekend en heel goed om even weg te zijn uit Nansana, ook heel leuk om andere mensen te ontmoeten. Dit was mijn eerste ervaring in een backpackers hotel, leuk sfeertje. “Ons” groepje van het guesthouse is ook heel leuk ondanks het leeftijdsverschil. Ik heb ook vrouwen gesproken in het backpackers van mijn leeftijd, jawel die zijn er ook.. Een vrouw uit Amerika, voor het eerst op vakantie in Oost afrika met haar dochter. En een (50-jarige) vrouw die nu na 6 maanden vrijwilligers werk even ging raften, ja daar zijn grenzen hoor.
In ieder geval heel veel energie weer opgedaan, we kunnen er weer tegen aan.Morgen weer naar school. Soms is het moeilijk omdat dit schooltje al zo georganiseerd is en er zoveel meer mensen en kinderen in Uganda zijn om te helpen. Soms is er twijfel bij mij hoor, moet ik zeggen. Maar ik weet dat ik niet iedereen kan helpen. Je moet je concentreren op één project, anders lukt het gewoon niet. Ik weet ook dat als dit project gaat lopen het als een voorbeeld en motivatie kan dienen voor anderen, en daar doen je het voor. Dat zijn die spatjes die de druppel moeten worden. En de basis van de Bluesky is goed en je kunt beter een ding goed doen dan 5 half. Toch? Zo nu heb ik mijn motivatie weer op papier en dan ken ik er weer tegen. Zo nu en dan heb moet ik mezelf toespreken.
Heel veel groetjes en collega’s: succes met alle verhuizingen, verbouwingen maar vooral veel plezier met de kids dit schooljaar.